GEEN ZELF, GEEN ANDER

De zeeën van tijd die ik nu heb worden vooralsnog doorgebracht in ledigheid, met plezier en met een klein vleugje onrust.
Onrust over waar ik me op zal richten de komende tijd, huiverig voor nieuwe verplichtingen, na 65 te zijn geworden.
De vrije tijd,het mooie weer, de lange wandelingen die ik maak, maken dat deze tijd als een vakantie in eigen land wordt.

Allemaal een heerlijk luxe, er zijn weinig persoonlijke problemen op het moment, als ik de krant niet lees of het nieuws niet zie, maar als ik dat wel doe, kan je de problemen dan persoonlijk noemen?? in het grote geheel is het dat natuurlijk wel en zou ik, zoals Jules Prast laatst in zijn blog schreef, mee moeten lopen met een vredesmars naar Syrië: http://site.butsudo.nl/Boeddhistisch dagblad
Op het moment onderzoek ik 'verlichting', wakker worden, bevrijding, niet-weten(ervaren)'doe het niet doen',het 'loslaten' van het ego(als dat al zou kunnen en wie besluit dan tot loslaten?) Deze begrippen, ideeën, ervaringen binnen het Boeddhisme en Advaita houden me al jaren bezig.

Onderzoek naar: wat is ego, wat is zelf en niet-zelf. Zo doende kwam ik via het digitale Boeddhistisch dagblad Boeddhistisch dagblad o.a. terecht bij Jules Prast en bij niet-weten.nl
(op deze bijzondere site staat ook een groot aantal quotes over 'niet weten' uit werk van Nico Tydeman).

Ach, zo wonderlijk, waar je allemaal wel niet terecht komt op het net, als je wat wilt weten over niet-weten.
Weten over niet weten is slechts een notie, het niet-weten werkelijk ervaren is het ultieme, de bevrijding, het ontwaken van/uit de illusie....
Niet weten heeft, zover ik het begrijp, van doen met leven vanuit het besef dat het 'zelf' niet bestaat, zoals dat in het boeddhisme wordt gesteld en in de advaita filosofie, niet-twee, geen zelf- geen ander....

Zo kwam ik ook bij een van de vele Youtube filmpjes waarop Tony Parson spreekt over zijn ervaringen met dit gegeven; geen zelf, het is niet Tony Parson die spreekt :-)....Tony Parson
en bij Jeff Foster.... Jeff Foster

Weet , ken , leef het niet-weten, het niet-zelf, jíj bent het niet, het is wat het is, dit is hèt.....
Alles wat je denkt dat jij moet doen of kan doen is onzin, alles is er al, alles gebeurt, het is een illusie dat je denkt dat JIJ alles doet...
Moeilijkheden komen voort uit het idee van zelf en de ander, die afgescheidenheid voelt als onvolledig zijn, als pijnlijk, maakt altijd op zoek naar beter, naar anders......
Ze spreken over de ervaring van egoloos zijn, ze doceren geen methode om dit te verkrijgen omdat er geen methode is en geen leraar ;-)

In de zen-beoefening zit me dat regelmatig dwars:
je bewegen in het nu, niet ergens anders- of iets anders willen zijn, geen voorkeur-geen afkeer hebben, tegenover of naast: mijn best doen, concentratie, meditatie, soberheid, niet liegen, niet stelen, doe het goede, vermijd het kwade.
Denken dat je verlichting kan 'verdienen' is een misvatting, hoor en lees ik hier en hoor ik in de zendo.
Er wordt bij de zen-beoefening gesproken over het idee van 'absoluut ' en 'relatief', twee werelden; leven in het relatieve en je bewust van het absolute....
De nondualisten zeggen dat er maar één wereld is; DIT, dit moment, deze werkelijkheid.....er verandert eigenlijk niets als je 'bevrijd/verlicht' bent, dat wat er verandert kan je niet in woorden uitleggen, slechts ervaren....


Begrijpen doe ik het niet....het denken zit juist in de weg schijnt het....net als bij de koan praktijk.
Nico Tydeman, Lida Kerssies, Thich Nhat Hanh en ook deze heren zeggen: onzin dat streven naar verlichting, het is hier, je bènt verlichting
Er is geen goed en er is geen kwaad, er is alleen maar DIT. Nou ja dit is wat erg kort door de bocht, en ik doe hier geen recht aan wat mij en vele anderen bezig houdt: hoe het leven zo goed mogelijk te leven? zo liefdevol mogelijk, zonder anderen kwaad te doen, en daar zijn vele antwoorden op gevonden.......ultieme waarheid bestaat niet, gelukkig zeg ik nu....

Non-dualiteit, ik ben het weer kwijt, soms daagt het heel even.....het is een intrigerende zienswijze.

Sinds lange tijd was ik weer in de OBA op het Oosterdokseiland en vond bij de religie-afdeling een mooi werkje over dit onderwerp: GEEN ZELF, GEEN ANDER door Richard Sylvester, uitgegeven bij Samsara, die onder andere schrijft:
"Taal beschrijft van nature dualiteit- gebeurtenissen, ervaringen, dingen, gedachten, gevoelens. Verschijnselen. De dingen die gebeuren.
Er is geen taal die non-dualiteit kan beschrijven. Op zijn hoogst kunnen we er op zinspelen"

En; " Spirituele bevrijding valt niet te bereiken, maar is eerder een verlies. Het verlies van het gevoel dat er een afgescheiden individu is dat kan kiezen iets te doen om bevrijding te bewerkstelligen"....

BANJER IS DOOD

Banjer is dood,
Na een aantal doorwaakte nachten in de afgelopen week, heb ik besloten mijn lieve hond Banjer in te laten slapen, zoals dat ook wel genoemd wordt.
Duidelijker is: 'hem een spuitje te laten geven door de dierenarts', want zo is dat gebeurd.
Dat was een hèèl erg heftig en naar moment en tegelijkertijd een soort van goed moment, want dit had ik al té lang voor me uitgeschoven, wachtend op zijn natuurlijke dood.
Het lieve beest had al maanden geen fijn leven meer, behalve dat hij al een aantal jaren doof en blind was, kreeg ie last van dementie, stond uren in een hoekje van de kamer of stommelde onrustig tussen de tafel en stoel-poten door, ertussen verstrikt rakend omdat zijn spier-coördinatie niet meer goed werkte.
Als dat gebeurde, en dat gebeurde steeds vaker, dan begon ie te gillen, een hele hoge paniekschreeuw, wat weer bedaarde als ik hem bevrijdde.
De dierenarts was er niet zeker over of ie pijn had, zijn rugje was mogelijk wel pijnlijk, maar niet continue, hij was vooral al èrg oud en dement.
De pijnstillers, die hij kreeg, leken niet te werken en het onregelmatige en plotselinge hoge paniek-janken kwam steeds meer voor.
Dat gebeurde steeds vaker 's nachts en op woensdagnacht begon ie zo heftig te huilen/gillen in zijn mand dat ik bij hem ben gebleven die nacht en hem steeds weer even rustig kreeg tussen het janken door.
Die nacht besloot ik om de dierenarts een einde aan Banjer's lijden te laten maken.

Dat moment is moeilijk te beschrijven, het gaat zo snel, alsof je het dier een kogel door de kop schiet.
Maar goed, in mijn armen, stevig vastgehouden, kwam een einde aan zijn bijna 18 jaar leven met ons.

Een verwarrende mix van emoties gebeurde; verdriet om hem te moeten missen, opluchting dat zijn lijden voorbij was en mijn zorgen over hem ook...

Ik nam hem mee naar huis in een doos, waarin hij nog een nachtje thuis in de huiskamer heeft gestaan, zodat ik af en toe nog even naar hem kon kijken en hem kon voelen, lieve Banjer, langzaam steeds kouder wordend...
De volgende ochtend hebben mijn vriendin Carla, mijn broer Sjaak en ik hem begraven in Sjaak's mooie volkstuin.

Het weten dat hij daar mocht 'liggen' was al bij de laatste gang naar de dierenarts een troost, de voorbereiding voor het maken van het grafje een behoefte en onderdeel van het afscheid.

Wat hebben we veel plezier met hem gehad, als gezin en later, toen de kinderen het huis uit waren, als maatje, altijd overal mee naar toe, op de fiets, in de trein, in de auto.
Lopen, veel gelopen met hem, aanvankelijk altijd los, ook in de stad, later toen ie doof en blind werd kon dat niet meer.....

De mooiste foto's van hem zijn buiten gemaakt, op het strand, waar ie hèèl hard kon rennen....