Het is geschreven door Kaoru Nonomura, een 30 jarige ontwerper uit Tokyo, die zocht naar meer inspiratie en spirituele diepgang in zijn leven.
Hij maakte de opmerkelijke keuze om in Eiheiji, een van de twee hoofd Zen tempels/kloosters in Japan, als monnik te gaan wonen, studeren en werken, voor minimaal een jaar.
Hij doet verslag van dat jaar in mooie heldere taal en het is, als je geïnteresseerd bent in zen meditatie of in discipline in het algemeen, een intrigerend boek.
Schokkend ook, voor de westerse zogenaamde vrije mens die misschien denkt dat het leven vooral lollig moet zijn.....
Het blijkt een buitengewoon moeilijke weg, zeer strenge discipline, een harde leerschool.
Het mooie in dit boek vind ik dat, hoewel de leefregels in het klooster ongenadig hard zijn, dat er zelfs geslagen en geschopt, vernederd wordt, de schrijver laat zien wat er met hem gebeurd, waar het toe leidt, bij hem en bij sommige andere nieuwe monniken, geen grote klaagzang , geen grote euforie, maar (volgens mij) een respectvol verslag van de zen-weg zoals onderwezen in Eiheiji.
Het lukt hem deze leerschool een jaar te volbrengen en zijn bewondering en verwondering op schrift te zetten.
Ik kreeg het boek te leen van mijn zen lerares voordat ik naar Japan ging in mei, maar het kwam er niet van het te lezen.
Maar het is ook fijn om nù te lezen, nadat ik in Eiheiji geweest ben.
Het was maar een bezoek van een dag, maar een niet licht te vergeten dag!
Een herinnering aan een dag die weer levendig wordt door het lezen van dit boek.
Het gedrag en bezigheden van de monniken die ik daar zag, worden nu achteraf meer begrijpelijk, mijn Eiheiji-ervaringen driedimensionaal....
En laatst zag ik dit filmpje op Youtube, wat een korte impressie is van het leven in Eiheiji:
Soto Zen Buddhism, EIheiji
http://youtu.be/iqvtJIHKLyA
Je kan als gast een aantal dagen logeren daar, of als zen-student drie maanden of langer in Eiheiji verblijven. Als gast had ik dat graag gedaan, maar de reservering daarvoor moet minstens drie maanden van tevoren gebeuren en daar kwam ik te laat achter.
De ene dag dat ik daar was is me dierbaar....
Al vele maanden zag ik uit naar deze reis naar Japan, jaren zelfs, want mijn fascinatie met Japan ontstond al in de 70er jaren.
De beeldende kunst, de vormgeving, de kleding, films, muziek, literatuur, natuur, allemaal prachtig vond ik.
De politiek en de oorlogsgeschiedenis waren verontrustend maar daar verdiepte ik me niet in.
Pas bij de aanklachten van de 'troostmeisjes' uit de oorlogsgeschiedenis van Japan-Nederlands Indië en Korea en bij het horen over 'Zen at War' van Brian Victoria drong de zwarte kant van het 'mooie' Japan tot me door.....
Maar naast de fascinatie met Japan's schoonheid en raadselachtigheid werd mijn wens om naar Japan te gaan door de zen-beoefening die ik sinds 2000 doe versterkt.
Eindelijk kwam het ervan, vrienden hielpen me het besluit te nemen deze droom uit te voeren en gezien mijn geringe inkomen heb ik er driftig voor gespaard.
7 mei was het zover
Met Tozai, het Japanse reisbureau in Amsterdam, had ik een reis uitgestippeld voor 20 dagen, met de mogelijkheid er nog een week aan te plakken als het goed beviel en financieel haalbaar was.
Voor het eerst maakte ik gebruik van de diensten van een reisbureau, want alleen met de Lonely Planet, zoals ik gewend was te reizen, leek me dit keer niet zo aantrekkelijk door de taal en het schrift van Japan die ik beiden niet kende.
Het werd een reisje door Wakayama-, Kansai- en Kyoto-, Nara- en Fukui-disctrict, klein maar heel fijn.
Mijn focus was: natuur, cultuur en religie.
Zo besloot ik een Boeddhistische pelgrims-tocht te doen, 5 dagen te gaan lopen, een deel van de Kumano Kodo.
Van heiligdom naar heiligdom, door bossen en dorpen, waarover later een verslag.
Elke dag werd een feest, met intense ervaringen, niet sensationeel, maar stil en mooi en voor mij inzicht gevend en verrijkend.
