woensdag 24 september 2014

JAPAN VI

NACHI

Van Koguchi naar Nachi Taisha is een wandeling van 14,5 km over bergen van bijna 900m hoog, waar de meeste pelgrims twee dagen over doen, dus die ik per bus en trein ga doen via een andere route in een paar uur :-)
Nu zie/weet ik dat ik daarmee de ervaring mis van de pelgrim-spirit die op de Kumano Kodo voortdurend gevoed wordt door de vele bijzondere plekken onderweg, zoals de Oji, kleine Shinto shrines,

Oji
de overblijfselen van gedenkwaardige theehuizen en de betoverende uitzichten.
En natuurlijk de ervaring van het effect van een grote inspanning en het inzicht wat je daarmee mogelijk krijgt...
Maar het reizen met het openbaar vervoer is voor mij ook inspirerend, zoals nu onderweg naar de oostkust, naar Nachi.

Pacific ocean


onderweg
     
Hier en daar wachten op de volgende trein of bus in de stadjes vind ik ook meditatief, 
een tijdje gewoon daar zijn, niets te moeten en alleen maar observeren....
bonsai bij de deur
 sinaasappels!
Japanse Akita
De stationnetjes zijn ook prettig, zo goed georganiseerd en overzichtelijk, er is ook meestal een info-balie met behulpzame mensen die de regio goed kennen en engels spreken.

stil stationnetje 
In Nachisan, een heilige plaats in Wakayama, vlak bij de Pacific Ocean,  zijn drie belangrijke historische plekken te bezoeken, die ook een onderdeel vormen van de Kumano Kodo pelgrimsroute, 
Nachi Taisha is een voorbeeld van boeddhistische en Shinto syncretisme (Shinbutso shugo) in het Kii gebergte.

Kumano Naschi Taisha bevat een Shinto shrine waar o.a een driebenige kraai wordt vereerd (de mythe luidt dat deze kraai van steen werd op deze plek, toen hij terugkeerde van het begeleiden van  keizer Jinmu, die leefde in de 7de eeuw en de eerste keizer van Japan was, op diens bedevaart, sindsdien is deze kraai de beschermer van de pelgrims)
drie pootjes
Shinto tempel
Shinto shrine Nachi Katsuura
En daarnaast op dezelfde berg, staat een oude boeddhistische tempel Seiganto-ji
 Seiganto-ji, Nachi
 Seiganto-ji, Nachi
Seiganto-ji plein
Buddha's met blikjes fris
Seiganto-ji, Boeddhist-Shinto
Vanaf het Seiganto0ji plein heb je een uitzicht op de  Nachi waterval, ook een Shinto heiligdom; het is de de hoogste waterval van Japan: 133 m hoog en 13 meter breed.
Nachi waterval
 Nachi waterval
De natuurgeesten, Kami die hier 'verblijven' worden op deze plek aangesproken, toegesproken, eerbiedig benaderd, of zo ziet dat er uit in ieder geval, er worden cederhoutjes geofferd in een vuurketel, wierook aangestoken en muntjes geworpen, drie keer in de handen geklapt en gebogen....

                                        
                                      vuuroffers 

























En als je ervoor staat en je omdraait, zie je in de verte de Pacific Ocean….

Pacific ocean
De oude Nagi Tree, die op deze heilige grond staat, is van de soort Podocarpus Nagi, een van de altijd-groene soorten in de gematigde gebieden. 
heilige Nagi boom
Het is een 800 jarige  boom van ongeveer  4.5 m in stam-omtrek en 17.6m hoog, , vereerd als heilig.
Je kan er in, tussen de wortels en natuurlijk doe ik dat 


Torii voor de ingang van 800 jaar oude Nagi boom
Ingang heilige boom
en ben er minstens zo onder de indruk van als van de Shinto shrine, die nog niet zo lang geleden gerestaureerd is, lijkt het.



Binnenin
ìn de Nagi boom
Ook is deze heilige plaats gewijd aan de God van de vervulde wensen! 
Een paar uur liep ik daar rond, dronk thee , stak kaarsjes aan, brandde cederhoutjes, reciteer de Hartsutra, terwijl de priester op de maikukio sloeg en de monniken en leken sutra’s zingen. 

Nachisan is een stilte plek, oud en statig, roept eerbied, bewondering en verwondering op,  wat een bijzondere prettige stemming is om in te zijn, vind ik;-)


Shinto-bel in Boeddhist temple
Hoewel ik de route niet meer lopend maar met openbaar vervoer afleg,  eet en slaap ik  in de misjuku’s en ryokans waar de pelgrims s’avonds moe aankomen en s’morgens na een goed ontbijt weer vol goede moed vertrekken. 
Het is leuk ze te spreken en hun ervaringen te horen van de tochten door de mooie wouden, over de bergen en dalen, over vermoeidheid en soms over spirituele ervaringen.
In minshuku Mitaki Sanso ontmoet ik een jonge chinese vrouw die me verteld dat ze de Kumano Kodo tocht eigenlijk te zwaar vind en een beetje gevaarlijk om alleen te doen, ze was die dag een keer gevallen en daar erg van geschrokken, gelukkig was het goed afgelopen.....
En ook sprak ik het jonge Franse stel weer, die ik in Koguchi ontmoette en waarvan de jonge man ons aan het lachen maakte met het uitspreken van de angst dat hij het leven zou laten op de Kumano Kodo door een beet van een slang, hij was half ernstig en aangekomen in Nachi bijzonder opgelucht en blij dat ie het gehaald had :-)
mooie 'noren', ipv deur, in minshuku Mitaki Kodo
Het was een speciale dag, met oogstrelende taferelen en diepgevoelde ervaringen.
Morgen verder naar Yoshino, waar ik twee nachten blijf.



vrijdag 19 september 2014

JAPAN V

Yunomine 
Hoewel Yunomine niet ver van Hongu is, besloot ik een dag rustig aan te doen en de bus te nemen, om na het inchecken in minshuku Adumaya-So,  daar wat te 'lopen'.
onderweg
Kumano Kodo wegwijzer
orchidee
Als je het dorp inkomt, ruik je het bronwater, het stinkt naar rotte eieren, zwavel, maar dat went snel.
Yunomine's Tsuboyu is een 'onsen', een heet-water-bron, die al 1800 jaar geleden is ontdekt,  en vaak beschreven is door pelgrims als bijzonder reinigend en geneeskrachtig, het is een heilige plek.
De beroemde bron staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco.  

Op deze luie dag ontmoet ik, in een theehuis vlak naast de hete bronnen, twee Engelse vrouwen die met veel humor over hun reiservaringen vertellen.
Het theehuis verkoopt behalve thee, koffie en soep ook eieren en groenten in netjes, die je in de hete bron kan hangen om ze te koken en dan op te eten, dat doen we en de vrouwen maken me erg aan het lachen, ze waren eigenlijk niet van plan naar Japan te gaan, vertellen ze, maar dat kwam zo uit en ze beleven alles hier op een heel geestige manier, alsof ze op de maan beland zijn.....   
theehuis

Tsuboyu is een piepklein bad tussen de rotsen met een houten huisje erover heen, je kan er hoogstens met zn tweeën in, tamelijk onooglijk, maar wel schoon....vlak naast de autoweg, wat geen drukke weg is, maar toch een beetje merkwaardige combinatie, het ziet er wat ongemakkelijk uit.
Het intrigeert me en verheug me op een bad daarin...
Tsuboyu



Tsuboyu
De volgende ochtend vroeg ga ik naar de bron, vijf minuten lopen vanaf Adumaya-So.
Je mag er een half uur in..... 
De helft van de tijd besteed ik aan koud water toevoegen, het is zo bloedheet, dan heel langzaam erin en ja.......het is een soort van psychedelische ervaring! 

Tsuboyu
Tsuboyu
Ik hou het er ongeveer een kwartier in uit, en ben die tijd een beetje 'van de wereld',  het is weer heel anders dan relaxen in een furo in een ryokan.

Of het in mijn hoofd zit, of het water is sterk geneeskrachtig, in ieder geval loop ik daarna heel wat soepeler en lichter door de vroege ochtend terug naar de minshuku, waar alweer een verrassend ontbijt klaar staat. 
Wat een leven! Voor even! 
ontbijt

De luxe dagelijks verrast te worden met een ontbijt en diner is op zich al een feestje, gegeven dat je van Japans eten houdt natuurlijk. 
En twee uur na het magisch weldadige bad, zit ik bij de bushalte nog na te gloeien, verlost van de forse spierpijn die ik met de eerste dag 'wandelen' opliep... 
Wachtend op de bus naar Shingo, die me naar Shiko brengt, drink ik koffie uit een blikje, koude zwarte koffie, zonder suiker, lekker. 

warme en koude drankjes
Er is ook warme koffie in de automaat, grappig die automaten met warme blikjes! ze hebben een rood labeltje, de koude dranken een blauw.
Die automaten staan overal, ook in de kleinste dorpen, handig. 


automaten

Op het plein bij de bushalte staan twee auto's die ik wat beter bekijk, de ene heeft hele dunne harde banden, geen luchtbanden, beide auto's zijn wit en nieuw, zo zie je er veel in Japan, wit, nieuw en elektrisch.
Je hoort ze niet, de ramen zijn donker getint, je ziet niet wie er in zit, het doet wat futuristisch aan in mijn ogen, een beetje spookachtig, of is dat de werking van Tsuboyu?
spookauto's
Koguchi
Het voornemen om vijf dagen lang de Kumano Kodo pelgrimstocht lopend te doen, heb ik losgelaten en heb besloten om verder met het openbaar vervoer te reizen naar de heilige plaatsen.
Deze reis heeft meerdere doelen :-) en het spirituele deel ervan zit wat mij betreft in alle dagen en alle gebeurtenissen......
Omdat ik op een kruispunt in niemandsland moet overstappen, op een bus die een half uur later pas komt, ga ik lopen richting Koguchi, het dorp waar ik zal slapen die nacht.

Een alleraardigste man bied me een lift aan, die ik graag aanneem.
Hij zit met zijn kleinzoon, van ongeveer een jaar, op schoot achter het stuur,  hij spreekt nauwelijks engels, maar begrijpt meteen waar ik  moet zijn en zet me een half uur later voor de deur van minshuku Momofuku af.
Het is een vredig ritje, de man praat met zijn kleinkind onder het rijden, op een liefdevolle manier, ze hebben het goed samen, dat is te zien.

Lopend langs de Kumano-gawa/Kitayama  rivier zie ik de groentetuintjes bij de huizen, 
weinig hekken, en krijg een gevoel wat ik wel had als kind in mijn dorp; vertrouwd, veilig, de rommelige gezelligheid, de bloemen, de bomen, de rotsen, de eenvoud van dit dorp.
groentetuin
Koguchi
Koguchi 

En dat alles in een grote stilte, af en toe het geluid van een vogel of een auto. 
En ik zie Japanse tekeningen, grote rotsformaties, bamboo, kleine bootjes....in het echt!

rotstekening

Maar dan, ik was al gewaarschuwd, een keiharde sirene voor ongeveer een minuut, zoals bij ons op de eerste van de maand, hier in Koguchi drie keer per dag, ik weet niet waarom, maar als ik de volgende dag vroeg vertrek, zie ik een enorm grote autofabriek, daar kwam dat vast vandaan, misschien het signaal voor de pauzes? wel heftig.....

Er is ook iets vreemds, wat ik naast vele andere dingen niet kan duiden; de dorpen waar ik door kom, lopend of met de bus, lijken uitgestorven, deuren  en ramen gesloten, men zit niet op terrassen of voor de deur, het is stralend weer….. waar zijn de mensen, wat doen ze? 
  

dinsdag 16 september 2014

JAPAN IV

CHIKATSUYU

De minshuku genaamd Tsukino Ie loop ik zo voorbij in het dorp Chikatsuyu, omdat het voor mij niet herkenbaar is als 'hotel' maar er uit ziet als een gewoon huis.
Maar, weet ik nu, de witte lampions bij de deur blijken aan te geven dat je hier kan logeren.
Tsukino Ie
Een minsjuku is wat eenvoudiger dan de ryokan, eerder een soort 'bed and breakfast'.
Bij Google kan je je verbazen over de afbeeldingen van de minshuku'ss:
minshuku's en ryokans in Japan

Voor het eerst zie ik deze vorm van huis, een gang met drie kamers aan elke kant, waarvan de shoji deuren allemaal open staan zodat het èèn grote ruimte geworden is en waar nu hier en daar al andere gasten zitten, die wachten op hun beurt voor het hete bad en op het gezamenlijke diner.
grote ruimte door schuifwanden
Och, dat hete bad, na die lange dag lopen, of liever klimmen en dalen...
Na flink soppen en afspoelen, helemaal schoon, je heel voorzichtig in dat gloeiend hete grote bad laten zakken en dan ontspannen, op deze plek met uitkijk op de boomtoppen en daken van het dorp.
Dat doet zó goed.
Op dat moment denk ik nog dat ik de pelgrimstocht staak, althans het lopende deel, door de bergen van heilige plek, door heilig bos, naar heilige plek....

In de grote kamer beneden wacht ons een prachtige/heerlijke maaltijd, voor mij ipv vlees, vis, tofu en ei, met groene thee erbij, waar we, iedereen schoongewassen en in dezelfde soort huiskimono, zittend op de grond aan een grote tafel, van genieten.
Er is een beetje een opgewonden sfeer en het is te merken dat ze het niet zo waarderen als ik zeg dat de tocht me te zwaar viel en morgen met de bus verder wil gaan....
En ja ze hebben gelijk, ik ben een soort spelbreker, pelgrimeren is geen makkie, je moet doorzetten, er voor gaan....
In de planning die ik maakte bij Tozai Travel, had ik die tweede dag al opgedeeld in twee, de helft met de bus, de helft lopen, want de tocht zou 22 kilometer zijn die volgende dag, dat leek me al teveel.
Na het uitstekende maal heb ik vroeg de futon uitgelegd, deurtjes dichtgedaan en onrustig geslapen, door de vermoeidheid en door de luidruchtige pelgrim gangers, die aan de sake waren gegaan en er een feestje van maakten.
Om 7 uur de volgende ochtend, na een superontbijt met misosoep, rijst, zoute en zure groenten, geroosterde vis en tofu, had ik er weer zin in.
We kregen allen een lunchpakketje mee, mooi ingepakt zodat ik niet kon zien wat erin zat, kleine verrassingen, veel plezier....
De bus zou pas om 10.00 uur vertrekken dus kon ik rustig de buurt verkennen en koffiedrinken in een mooie winkel/koffiehuis, relaxed!
Chikatsuyu
Chikatsuyu
Bij de bushalte staat een bak met ruwe wandelstokken, voor de pelgrim die er een nodig heeft, wat ik vaker zal zien tijdens deze reis, op verschillende plekken, soms ook bakken met paraplu's....


bushalte Chikatsuyu
De bus is natuurlijk exact op tijd! ik vind dat een wonder, de treinen en bussen zijn griezelig stipt.
Wat heel prettig is dat ik in Osaka op mijn eerste logeerplek een grote enveloppe kreeg, door Tozai verzorgd,  met daarin voor 20 dagen vouches voor de slaapplekken,  diverse trein- en buskaartjes met de vertrektijden en plaatsen.

route Hosshinmon Oji naar Hongu 

HONGU
Het is twee uur met de bus naar Hosshinmon Oji  vanwaar ik ga lopen naar Hongu, naar Hong Taisha, een van de grootste drie Shinto shrines in Japan, die op een heuvel in een bos staat en onderdeel is van de Kumano Kodo.
Kumano betekent bijzonder mystieke plek, waar een of meer Kami, natuurkrachten/goden, verblijven en Kodo is route.
Het is maar vier uur lopen, het is mooi weer en op dit stuk van de Kumano Kodo kom ik wat meer wandelaars tegen, geen van de wandelaars zijn in het wit gekleed, zonder hoed en stok, zoals de officiële pelgrimsganger gekleed gaat.
pelgrim outfit
De route loopt door een paar dorpjes, waar het wonderbaarlijk stil is, geen mensen, geen kinderen, geen honden, poezen of kippen, weinig vogels ook....
Vreemd, maar dus heeel rustig, het is een mooie tocht.
Mijn gemoedstoestand is, zoals te verwachten, een beetje gelijk aan de omgeving; rustig en toch een soort van uitbundig, zoals het intense groen hier op het land.
Doordat ik alleen reis en de bewoners hier zich niet met je bemoeien, is mijn stemming nogal constant; blij
Blij hier te zijn, blij de heilige plekken met hun serene sfeer te kunnen bezoeken, blij zoveel schoonheid te zien, blij een paar weken geen enkele zorg te hoeven hebben over wat dan ook.
Een beetje 'high' dus.
stil dorp met theestruiken
Zorgeloos, niet echt bezig met de opdrachten van de zen-weg, de raadselen van het bestaan, en in deze omstandigheden kost het me minder moeite bij 'mezelf' te blijven, te lopen, ademend, te 'zijn'....
Het is ook wel een zegen dat het weer zo goed is, geen regen, niet te warm, niet te koud...alles werkt mee :-)
Op een prachtig verstilde plek open ik mijn lunchpakketje en ben verrast:

lunch
In Hongu Taisha aangekomen, ontmoet ik de vier Japanners die de vorige dag dezelfde afstand liepen als ik, ze spreken goed engels en zijn erg vriendelijk.
Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig wat hun doel is met deze tocht, spirituele bedoelingen of sportieve? Gezien hun outfit, een sportieve, maar zou best wat tijd met ze willen doorbrengen om wat meer van ze te weten.
Ik vraag het niet, het lijkt me wat te direct en het is maar een vluchtige ontmoeting.
ontmoeting
De Hongu Taisha gaat een beetje aan me voorbij, na die stille wandeling lijkt het hier erg druk en het is ook  erg druk bij deze Shinto shrine.
Er komen hier veel mensen met bussen naar toe.

Op weg naar de ryokan waar ik die nacht zal slapen kom ik langs Ojunohara, waar de grootste Torii van Japan staat,  op de plaats waar de Hongu Taisha eeuwenlang heeft gestaan voordat het zwaar werd beschadigd bij een overstroming, waarna het is herbouwd op de heuvel in de bossen.

Ojunohara
De ryokan Blue Sky Guesthouse is een heerlijk comfortabele plek met dit keer een eigen bad en wc.
Het is vlakbij Ojunohara, en op die speciale plek ga ik nog wat rondkijken en aan de rivier zitten. Deze plek heeft een zachte, stille sfeer, geen mens te zien of te horen daar, wonderlijk...
Morgen naar Yunomine, ik weet nog niet of ik ga lopen, maar stuur wel alvast mijn koffer weer door naar Nachi.