DRIVE, wat een rotfilm

Drive, wat een rotfilm!
Op aanraden van iemand die over de laatste film die we samen zagen net zo enthousiast was als ik, keek ik naar Drive van Nicolas Winding Refn.
“ Een echt goeie film” zei ze! ‘ Een beetje bloederig maar fantastisch” …
Ik had hier een daar een krantenkop gezien over de film, die me ook de indruk gaf dat het iets bijzonders moest zijn, maar verder wist ik niet waar de film over ging of wie hem maakte.
Meestal let ik daar op maar nu ging ik blind op de aanbeveling ’fantastische film’.
Terwijl ik naar de film keek kreeg ik steeds meer afschuw van wat ik zag, maar het ‘greep’ me ook wel want de manier van filmen had wel iets nieuws in mijn ogen, er werd weinig gesproken en de soundtrack was indringend.
En na de film was ik geschokt door wat ik gezien had, een mindfuck zoals we dat in de zeventiger jaren noemden, dacht ik, hoe krijg ik dit weer uit mijn systeem???
Ik zag een man die uitblonk in autorijden, die dat gebruikte om geld te verdienen, soms ook met illegale klussen; dieven vervoeren naar en van een kraak , speciale mooi gemaakte beelden van kundig ontsnappen aan de politie -auto’s en –helikopters.
Ik zag een man die verliefd word op een buurvrouw met kind, dit alles grotendeels zwijgend, maar met indringende soundtrack die veel suggereerde.
Er ontstaan door de man van die buurvrouw, een ex-bajesklant, grote problemen en de film wordt snel super gewelddadig.
Eigenlijk zag ik een grote beestachtige dodelijke bende met daartussenin, als onschuldige schaapjes, de moeder en het kind.
De verliefde man wordt ook een beest, voor zijn liefde slaat en schopt hij een mafioso in de lift helemaal tot moes, dat hóór je vooral…..en hij vermoord er nog twee, allemaal uit
‘ liefde’ en/of wanhoop.
En dan is er nog de grootste engerd met een collectie scheermessen in een gouden kistje, die o.a. de enige overgebleven figuur die wat sympathie oproept vermoordt terwijl hij hem toespreekt met sussende woorden dat het snel over zal zijn, door zijn arm verticaal door te snijden, door slagaderen, zodat hij doodbloed.
Al met al een soort horror film, waarom kijkt een mens daarnaar?
Een heeeel dun sliertje liefde die de man bekent als hij de vrouw voor de laatste keer aan de telefoon spreekt: ‘ de tijd die ik in jouw nabijheid ben geweest, is het beste wat me ooit is overkomen’.
Is dat een aanwijzing dat de man een slecht leven achter de rug heeft? Zoals alle figuren in de film , behalve de twee engeltjes natuurlijk, maar ja het kind ziet zijn vader in elkaar geslagen worden in de garage onder de flat en de vrouw is getuige van de beestachtige moord in de lift, dus ook zij zijn voor het leven getekend door extreem geweld.
Zo nu dat van mijn lever is, ga ik kijken wie de regisseur is en wat hij beoogt.
Ben benieuwd……

Na het lezen van een paar recensies en een interview , wat in VPRO gids stond met Gosling en Refn, wordt het me duidelijk dat ik gewoon even wat beter had moeten kijken naar wat voor soort film het was voor ik hem zag.
Maar ja dan had ik de film waarschijnlijk niet bekeken?
Weer eens een dubbel gevoel: de film heeft indruk gemaakt om verschillende redenen en was dus een nieuwe ervaring.
Maar waarom heb ik toch het gevoel dat ik hem liever niet gezien had?
Natuurlijk voor mijn eigen gemoedsrust, maar ook het onrustige gevoel wat zo’n film doet met mensen.
Legitimeert de film geweld? Klaagt het geweld aan? Wat is de boodschap die je krijgt?
Of is het gewoon een horror film die mensen zien als ontspanning, lekker griezelen en daarna weer extra blij met je rustige veilige leven???
Nou ja voor mij geeft zo’n film een boodschap dat ‘mensen’ vooral slecht zijn en als je denkt dat de mens in wezen goed is( wat ik hoop en denk) ben je een watje.
En toch geeft dat zien van deze horror me ook weer de gelegenheid te horen van anderen welk plezier ze hier nou juist wel aan beleefden, waarom ze dit nou een goeie film vinden?

Als ik lees dat de acteur Gosling deze regisseur heeft gekozen om Drive met hem te maken, omdat hij zo’n sterke reactie zag en voelde onder het publiek bij het zien van een extreem geweldadige scene in een film van Windig Refn, dan denk ik wel dat als ik dat eerder gelezen had, ik de film niet was gaan zien.


Recensie in Cinema.nl, interview met Ryan Gosling en Nicolas Winding Refn uit de VPRO gids:
google

*
REfn: Mijn films lijken heel gewelddadig, maar er is een verschil tussen fysiek geweld en emotioneel geweld. Het aantal doden ligt in andere films vaak veel hoger dan in de mijne, maar het emotionele geweld in mijn films kan veel verwoestender en angstaanjagender zijn, omdat mijn geweld een reden heeft. Ryan is ook altijd op zoek naar emoties in wat hij doet. Daarom werkten wij zo goed samen.
*
Gosling: Eigenlijk wilde ik de film niet goed vinden, want dan moet ik een Europese arthouse - regisseur pitchen voor mijn zestig- miljoen- dollar- film. Maar ik zit in Valhalla Rising en het is inderdaad een kunstfilm. Gewelddadig, maar ook poëtisch, vrijwel zonder dialogen. En dan snijdt halverwege One-Eye zijn vriend open en trekt diens ingewanden eruit. En de hele zaal staat op zijn kop. Mensen beginnen te lachen, kijken verschrikt weg, stoten elkaar aan. Ineens komt iedereen tot leven. Ze hebben plezier, weet je. En ik kon me geen honderd miljoen dollar -film herinneren waar mensen op zo’n manier reageerden. 
Het goede van Nicolas is dat hij geen verschil ziet tussen kunst en vermaak.
*
Ik beschouw Drive als een donker sprookje. Met Driver als ridder, Irene als prinses in nood en Los Angeles, waar de film zich afspeelt, als een soort sprookjesland. Toen we besloten dat het een sprookje zou worden, viel alles op zijn plaats en konden we steeds meer dialoog uit de film halen. Drive heeft trouwens ook wel iets van een weerwolffilm, maar dan zonder de makeup. Mijn personage heeft zo veel geweld in zich dat het er af en toe uit moet. De scène in de lift, waar veel over nagepraat zal worden, is daar een goed voorbeeld van. Daar wordt hij even een weerwolf.’

*
Volgens Gosling waren regisseur en acteur het altijd roerend eens over de richting van de film. Gosling: ‘We waren bijna één persoon. We werden alle twee Driver. Nicolas droeg op de set ook altijd het jasje dat Driver in de film draagt. Het jasje met die enorme schorpioen op de rug.’ Dat klinkt als een jongetjesfilm met een hoog testosteron-gehalte, maar volgens Gosling is Drive juist een heel vrouwelijke film. 
‘Het is een beetje zoals bij de bidsprinkhaan. Na de paring eet het vrouwtje het mannetje op. Dat doet ze omdat de proteïne van het mannetje noodzakelijk is voor haar pasgelegde eitjes. Zo gaat dat in de natuur. Er zit geen boosheid in. Het is nodig. Juist dat wilden we aanspreken, dat vrouwelijke geweld. In plaats van al dat machogedoe.’


ik kan er niet helemaal bij, deze wonderlijke redenering over 'vrouwelijke film'.
maar ik hoor hier en daar dat ik het niet zo serieus moet nemen, het is gewoon' grappig'.....