JAPAN

OSAKA 

Mijn wens was in Japan in ryokans en minshuku's te logeren;  kleine pensions, in traditionele stijl ingericht: tatami matten, tokonoma, shoji schuifdeuren, futons, ofuro bad en meestal door een familie beheerd.
Er wordt, dat hoort erbij, dagelijks lekker japans gekookt. 
Ryokan Hokousou, vlakbij het Tennoji-ku station in Osaka, werd mijn eerste ervaring van een 'ryokan'.
De futon 'slaapt' uitstekend en de kleine tuin is een vreugde bij het wakker worden.

Hokousou

Vroeg in de ochtend ga ik de straat op om een shinto-shrine, een Jinja,  en een boeddhistische- tempel te bezoeken, beide zijn om de hoek, ze zijn vrij toegankelijk, er is niemand te zien, het is er stil en voor mij nogal indrukwekkend.

Shinto shrine

Shitennoji Temple

                                
Betoverend is het, om eindelijk in Japan te zijn, en rond te lopen in de tempels en in de tot sacraal gebied verklaarde, stille, fraaie tuinen, om wierook te offeren met goede wensen in gedachte.
Merk meteen op straat dat niemand op me let, niemand wat van me wil, en als ik iemand wat wil vragen is er een beleefde bereidheid om me te helpen, mensen nemen de tijd, dat voelt vrij, prettig.
Alles wat ik zie en hoor en ruik is nieuw, een groot plezier, reizen is een opwekkend middel.

Osaka

In de avond vind ik, na veel zoeken, een internetcafe op een wat onwerkelijke plek: op de 7de etage van een enorm groot gebouw, de ruimte is zonder ramen en  het blijkt een grote stripbibliotheek, mangabibliotheek, te zijn.

Wifi lijkt hier wonderlijk genoeg niet veel gebruikt te worden in het openbaar, in de ryokans, cafe's of stations.

Manga bieb

KOYASAN

Het plan is een deel van de reis te voet af te leggen op de Kumano Kodo, een pelgrimsroute door de bergen van Kii.
Mijn wens was , behalve te logeren in traditionele pensions of tempels, heilige plekken te bezoeken en het platteland te zien, de natuur. 
Bij het reisbureau Tozai kreeg ik, naar wens en met goede suggesties, een overzichtelijk reisschema en reserveringen bij ryokans plus trein/buskaartjes met reis- en vertrektijden, een grote luxe!
Dus blijkt Wakayama een goede start en de tweede dag reis ik per  trein en kabelbaan naar Koyasan, een beroemd kloosterdorp, hoog op de heilige berg Mt Koya.

kabeltrein

Koyasan is een dorp met meer tempels dan huizen en winkels; er zijn 117 tempels waarvan er 52 overnachtingen aanbieden en de plek waar de grootste en beroemdste begraafplaats van Japan is, 

Okuno-in.

Ik logeer er drie dagen, twee nachten in een oud klooster, Henjoko-in, wat weer een eerste ervaring is van een shukubo, logies in een tempel.

Henjoko-in

kamer Henjoko-in

shojin ryori

Helemaal ondersteboven ben ik van het eten tot nu toe, het ontbijt van rijst , twee soorten soep, vier verschillende soorten groenten en zure en zoute minuscule bijgerechten is heerlijk.
En het diner gisteren: indrukwekkend; zoveel verschillende smaken en kleuren, zo mooi opgemaakt en opgediend; Shojin Ryori, de vegetarische maaltijd in de shukubo bereid voor monniken en gasten.

Om half zes s'morgens is er een ochtendceremonie, sutra's worden gereciteerd en de gasten kunnen meedoen en wierook offeren. 
En ik was onder de indruk, vooral van de vormgeving moet ik zeggen, want ik verstond niets, maar dat was ook goed; de vorm, de aandacht, de schoonheid, het er zijn.....
Hoewel het een Shingon tempel is, herken ik wel wat handelingen die we met de Kanzeon Sangha in Amsterdam ook doen.
In het dorp is het heel stil, al is het druk in het weekend, het is een bedevaartsoort, een heilig gebied, mensen fluisteren bijna, dat bevalt me.

Het bezoek aan Kongobuji, de hoofdtempel van de Shingon school,  is een mooie ervaring; het interieur, de keuken, zoals deze eeuwenlang gebruikt is (nu niet meer), de houten constructies, de grote hoge ruimtes, de tuinen erom heen zijn indrukwekkend, een woord wat de lading van wat ik hier beleefde eigenlijk niet dekt, ik ga op zoek naar andere woorden voor mijn enthousiasme...

kloosterkeuken Kongobuji

Ik zie daar ook voor het eerst een 'droge'tuin.

droge tuin Kongobuji

Het overtreft mijn verwachtingen, bijna voortdurend ben ik in vervoering....

Met het gevaar voor sentimenteel te worden versleten wil ik toch vertellen dat ik een brok in mijn keel kreeg bij het zien van 16de eeuwse wandschilderingen(schuifpanelen) in Kongobuji
Een schildering van Kano Tanyu, die ik 35 jaar geleden voor het eerst zag in een boek over Japanse kunst en toen erg bewonderde.....
Ik was ontroerd.... het was zo'n bijzondere ervaring omdat ik niet wist dat ik dat hier zou zien. 

 van Kano Tanyu in Kongobuji

Op het geboortekaartje van mijn dochter heb ik 32 jaar geleden een kraanvogel getekend, geïnspireerd op deze schildering,  de kraanvogel is gelukbrengend en symbool van  lang leven....

                                             geboortekaartje                                                     

De hoofdtempel van de Shingon school van het esoterisch Boeddhisme, Kongobuji,  is gesticht in het jaar 816 door Kukai, Kobo Daishi genoemd na zijn dood.
Deze Shingon school heeft nu zo’n 10 miljoen leden en 4000 tempels in Japan.
Het is Kobo Daishi waarvan men zegt dat hij nog leeft en mediteert in zijn graf om 'alle levende wezens te bevrijden' en tot de nieuwe Boeddha komt, zodat hij dan de lering van de Boeddha kan vertalen voor de mensen.
Bij zijn graf op Okuno-in wordt twee keer per dag eten neergezet.

graf Kobo Daishi

De tradities, maar ook het dagelijkse gewone leven in Japan interesseren me erg en ben dan ook reuze blij hier te zijn.  
Het is wel een strak schema waar ik voor gekozen heb (het reischema samen met het reisbureau opgesteld) en dat voelt wel een beetje als werken, als een oefening, niks lui hangen en lanterfanten, er op uit…. 
Op weg dus naar de heilige plekken in dit berg dorp waar zoveel gelovigen en beoefenaars naar toe komen om de Boeddha en Kukai te eren. 

Jizo

Okuno-in

Okuno-in

Okuno-in

Hoewel het redelijk druk was (zondag) op de gigantische begraafplaats( 200.00 graven) werd het een mooie stille middag tussen de doden... 

Bij het graf van Kobo Daishi, de hoogste en heiligste plek van deze begraafplaats, waar niet gesproken wordt en niet gefotografeerd, heb ik de Hart Sutra gereciteerd en wierook geofferd, dat was een diep gevoelde ervaring.

Bij de torii, de poort, de ingang van deze heiligste plek,  kan je Jizo-beelden 'wassen', het offeren van een bad, het reinigen van de ziel?

Jizo 'wassen'

In het boek van Nico Tydeman, "Vormen van oneindige leegte", wat ik bij me heb, lees ik over zijn bezoek aan Okuno-in: 'Duizenden stoepa's van een halve meter tot vijf meter hoog staan hier opgestapeld te midden van omhoog rijzende cypressen, en herinneren mij er aan dat elk mens het universum is'.
En bij het graf van Kobo Daishi; "ik voel mij opgenomen in een tijd en ruimte die niet van deze wereld is . Hier gelden andere gezichtspunten, andere waarden, andere woorden en namen".

Okuno-in

Na de lange wandeling op Ukuno-in heb ik, na me eerst grondig te hebben gewassen en weer afgespoeld, zoals de gebruiksaanwijzing voorschrijft, voor het eerst in een gloeiend heet bad, ofuro genaamd, gelegen, een bad van 1,5 bij 3 m ongeveer, echt heeeel lekker

ofuro

Het voortdurend bezig zijn met het wisselen van schoeisel is nog niet gewend; schoenen buiten laten, slippers die klaar staan aan, naar de wc die slippers weer uit en wc-slippers die daar staan aan en voor de huiskamer de slippers uit en op sokken of blote voeten de kamer in… 
Onwennig, maar prachtig vind ik het wel, het vraagt 'aandachtig' te zijn, het 'onthaast' en alles blijft schoner...
Net als het baden; daar neem je de tijd voor, aan het eind van de dag, voor het diner....relaxed :-)