BANJER IS DOOD

Banjer is dood,
Na een aantal doorwaakte nachten in de afgelopen week, heb ik besloten mijn lieve hond Banjer in te laten slapen, zoals dat ook wel genoemd wordt.
Duidelijker is: 'hem een spuitje te laten geven door de dierenarts', want zo is dat gebeurd.
Dat was een hèèl erg heftig en naar moment en tegelijkertijd een soort van goed moment, want dit had ik al té lang voor me uitgeschoven, wachtend op zijn natuurlijke dood.
Het lieve beest had al maanden geen fijn leven meer, behalve dat hij al een aantal jaren doof en blind was, kreeg ie last van dementie, stond uren in een hoekje van de kamer of stommelde onrustig tussen de tafel en stoel-poten door, ertussen verstrikt rakend omdat zijn spier-coördinatie niet meer goed werkte.
Als dat gebeurde, en dat gebeurde steeds vaker, dan begon ie te gillen, een hele hoge paniekschreeuw, wat weer bedaarde als ik hem bevrijdde.
De dierenarts was er niet zeker over of ie pijn had, zijn rugje was mogelijk wel pijnlijk, maar niet continue, hij was vooral al èrg oud en dement.
De pijnstillers, die hij kreeg, leken niet te werken en het onregelmatige en plotselinge hoge paniek-janken kwam steeds meer voor.
Dat gebeurde steeds vaker 's nachts en op woensdagnacht begon ie zo heftig te huilen/gillen in zijn mand dat ik bij hem ben gebleven die nacht en hem steeds weer even rustig kreeg tussen het janken door.
Die nacht besloot ik om de dierenarts een einde aan Banjer's lijden te laten maken.

Dat moment is moeilijk te beschrijven, het gaat zo snel, alsof je het dier een kogel door de kop schiet.
Maar goed, in mijn armen, stevig vastgehouden, kwam een einde aan zijn bijna 18 jaar leven met ons.

Een verwarrende mix van emoties gebeurde; verdriet om hem te moeten missen, opluchting dat zijn lijden voorbij was en mijn zorgen over hem ook...

Ik nam hem mee naar huis in een doos, waarin hij nog een nachtje thuis in de huiskamer heeft gestaan, zodat ik af en toe nog even naar hem kon kijken en hem kon voelen, lieve Banjer, langzaam steeds kouder wordend...
De volgende ochtend hebben mijn vriendin Carla, mijn broer Sjaak en ik hem begraven in Sjaak's mooie volkstuin.

Het weten dat hij daar mocht 'liggen' was al bij de laatste gang naar de dierenarts een troost, de voorbereiding voor het maken van het grafje een behoefte en onderdeel van het afscheid.

Wat hebben we veel plezier met hem gehad, als gezin en later, toen de kinderen het huis uit waren, als maatje, altijd overal mee naar toe, op de fiets, in de trein, in de auto.
Lopen, veel gelopen met hem, aanvankelijk altijd los, ook in de stad, later toen ie doof en blind werd kon dat niet meer.....

De mooiste foto's van hem zijn buiten gemaakt, op het strand, waar ie hèèl hard kon rennen....