Er zijn van die dagen dat alles extra heftig binnenkomt bij me. En helaas vooral de pijnlijke zaken. Tot tranen toe! Moet ik naar de zieleknijper? Liever niet, beter accepteren dat leven zeer doet.
De pijn is ook getriggerd door een blog van Marlous: http://www.tussenpozen.com/die ze 24 februari plaatste; over Huub van der Put: http://www.huubvanderput.com/over zijn website en boek en haar reflectie daarop.
Beide blogs van mensen met grote handicaps/ziekte roerden me tot tranen op de ochtend dat het eerste nieuws wat ik zag die dag, over het busongeluk was, waarbij 28 mensen, vooral kinderen, omkwamen. En ik het verdriet voelde wat ouders voelen bij verlies van leven of gezondheid van hun kinderen.
En het nieuws wat “theguardian” bracht over de gehackte persoonlijke emails van de Assad familie. Wat een inkijkje geeft in de gedachten en gedrag die deze familie er op na houdt, terwijl er dagelijks mensen sterven door hun wanbeleid: http://t.co/X6JseWzO
Ook berichten over het succes van de film Koney2012 die bij nader inzien, door meer informatie uit verschillende bronnen, toch niet zo fantastisch bleek: http://rosebellkagumire.com/2012/03/12/hunting-kony-view-from-former-uganda-advisor-on-lra-icc-case/
Soms is het gewoon te veel………
Misschien een signaal om het nieuws een tijdje niet elke dag op de voet te willen volgen.....
Stort me nu weer op het boek wat ik met veel plezier lees: 'Snijpunt' van Nelleke Noordervliet.
Gisteren zag ik in de dierenwinkel een traag bewegende wandelende tak, waar ik met grote bewondering een tijdje naar heb staan kijken, hij/zij is zo groot als een kinderhand, griezelig en mooi tegelijkertijd.
PLEASE UPDATE THE RSS FEED
7 maanden geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten