INSPIRATIES

Het is tijd voor een nieuwe blogpost.
En het kan ook weer, er is weer stof om enthousiast over te zijn en dat is toch prettiger bloggen dan over ergernissen of verdriet.
Indien goed geschreven kan dat ook inspirerend zijn voor lezers, maar ja.....

Kunst is een van de dingen die mij helpt om mezelf te motiveren met plezier te leven en enthousiasme te genereren.
Zoals film, literatuur, muziek….

Bijvoorbeeld deze film: 'Intouchables' onder regie van O.Nakache en E.Toledano was een feestje!
Een op waarheid gebaseerd verhaal, goed verteld, prettig in beeld gebracht, met de nadruk op het plezier wat de hoofdrolspelers met elkaar hebben. dubbelklik voor vergroting



En er was na twee dagen ultieme rust de energie en behoefte om een urenlange wandeling door Amsterdam te maken en te 'zien'.
Te kunnen 'zien' zonder alles onmiddellijk te beoordelen of te veroordelen; dit is goed, dat niet, dit is mooi, dat niet, dat wil ik hebben, dat absoluut niet, zo wil ik zijn of zo liever niet.
En zien zonder oordeel kan een zien van schoonheid zijn die je vaak ontgaat.
Dat is ook wat zen-beoefening beoogt, maar wat moeilijk is om dagelijks te doen, of eigenlijk is het meer de kunst van niet altijd 'doen' en 'moeten' maar het ‘laten', er ‘zijn’ en zien wat ‘is’.


En een avond in de kleine zaal van het Concertgebouw die een welkome beleving werd van"het moment van daar zijn"; zien en horen van virtuositeit van de muzikanten en hun toewijding maakte dat ik die twee uur de wereld buiten de Kleine Zaal vergat.
Het was de muziek van Rossini, bewerkt door Giuliani, en van Boccherini, de Falla, Turina en als laatste de nieuwe muziek van Auvinen die t em deed....
Uitgevoerd door Izhar Elias, gitaar en het Tempera Quartet, viool, altviool en cello.
Hier een stukje Rossini door Izhar Elias.



Het laatste stuk van Antti Auvinen, een Finse componist(1974) kwam heel mooi over na het luisteren naar de stukken uit de 18de en 19de eeuw.
Want het vroeg overgave en concentratie(van mij), die goed opgebouwd waren met de eerste uitgevoerde stukken.
Aerial Alefria bleek een nieuwe muziek-beleving, wonderlijke ritmes, voor mij nieuwe 'stemmingen' of sferen, akoestisch gemengd met digitaal bewerkte gitaarklanken van een CD.

Een andere vreugde is het boek van de twitter-NRC-leesclub#twitlit, aanbevolen door Bas Heyne; The submission van Amy Waldman.
Een leesclub stimuleert het lezen door het vooruitzicht om met andere lezers te kunnen praten over het boek, je bent benieuwd naar ervaringen en meningen van anderen met en over het boek, dat geeft toegevoegde waarde, en maakt het lezen van een boek ook nog een sociale gebeurtenis.
Hoe het uitpakt om dat op twitter te doen? Dat is voor mij nog een extra stimulans om dit boek te lezen, nieuw, anders.
De vertaling was me te duur, € 24,95, dus heb ik het boek in het Engels als ebook aangeschaft voor €11,00 .
Leuk ook om in het Engels te lezen, al had ik er wel regelmatig een woordenboek bij nodig.
De stijl van het boek deed me denken aan Freedom van Jonathan Franzen, vanwege de tijd en plaats natuurlijk, Amerika, deze tijd, maar ook de snelheid van wisselen tussen de verschillende karakters, dezelfde situaties door verschillende ogen beleefd, de maatschappelijke setting: een groep in een wereldstad, met gemeenschappelijke ervaringen, het uitdiepen van de motivaties van de personages.
Net als Freedom een 'sociale roman'.
Maar dan met een nog meer internationaal actueel thema, de gevolgen van 9/11, angst voor het onbekende en de rol van de media.
Het verhaal speelt zich af rond een commissie, die een ontwerp voor een gedenkplaats moet kiezen, een gedenkplaats voor de slachtoffers van de aanslag van 9/11.
En wanneer het gekozen ontwerp door een moslim gemaakt blijkt te zijn, wordt behalve de verwarring en meningsverschillen in de commissie, de reactie van de ontwerper en de aangewakkerde islamofobie in het land goed en uitvoerig beschreven.
Heftige confrontaties, spannende momenten, vooral veroorzaakt door actiegroepen en de media, die in een mum van tijd sommige uitspraken en gebeurtenissen van klein en persoonlijk opblazen naar groot en landelijk, wat niet te stoppen kwalijke gevolgen heeft, geven veel vaart aan het boek.
De onuitgesproken gedachten zijn nogal emotieloos, vond ik, maar dat is prettiger dan een overdaad aan emoties.

Het getwitter over het boek valt nog mee, geen idee hoeveel lezers/twitteraars er meedoen.
19 april in de avond een tweetgesprek over het boek tussen Bas Heyne en Lodewijk Assher, dat was grappig en natuurlijk nogal minimalistisch.
Op 25 april zal Bas Heyne met Amy Waldman over het boek tweeten/twitteren.
En kan de lezer ook vragen stellen aan de schrijfster denk ik....


Een ander boek wat ik met een (heel klein en fijn) groepje lees is 'Compassie' van Karen Armstrong.
Van een heel andere orde natuurlijk want geen fictie.
Het is vooral een'werkboek' en met z'n vieren nemen we veel tijd om dit boek te lezen.
Eens in de maand komen we twee uurtjes bij elkaar en voeren intense gesprekken en wisselen ervaringen uit over/met dit boek en bespreken en doen sommige oefeningen die er in aanbevolen worden.
Een weelde.
Dan is er nog de fictie-leesclub die eens in de zes weken bij elkaar komt en die nu 'In ongenade'van J.M Coetzee leest, op mijn voorstel. Dit is van mijn favoriete boeken van de laatste tijd, en om te beschrijven waarom precies is wat te hoog gegrepen, maar één ding komt sterk naar voren voor mij en dat is dat het Coetzee lukt een onaangenaam persoon onder je aandacht te brengen en je in te laten leven in ,in dit geval zijn denken en doen, en gaandeweg de veranderingen in deze man mee te maken, wat speelt in het post-apartheid Zuid Afrika, een klasse roman! Coetzee is dan ook een Nobelprijs winnaar….. de film was ook goed gedaan vond ik, zie trailer:

Heel verschillende werelden, zowel in boeken als in lezers. :-)
Ik ervaar het als een luxe en groot plezier deze dingen te kunnen doen en delen met anderen.

Vaak vraag ik me af wat 60+ ers inspireert om in deze leeftijdsfase hun leven zo optimaal mogelijk te leven.
Als ik het op de man/ vrouw af vraag is het meestal wat al te direct en wordt er ontwijkend geantwoord.
Dan blijkt hoe belangrijk de vorm van de vraag is of de omstandigheden waaronder ie gesteld wordt.
Als ik elke dag of bijna elke dag iets kan leren gaat het me goed….