KENYA, betoverend, opwindend en beklemmend

Amsterdam, 23 september
Na drie dagen nauwelijks buiten te zijn geweest door een griep, is het nu, op de wandeling in de vroege zondagmorgen, alsof ik een tijdje weg bent geweest en de omgeving weer met een beetje afstand en verbazing zie.

Wat me herinnert aan de eerste dagen na de reis in Kenya die we, mijn dochter en ik, in augustus maakten.
Alleen was de verbazing toen meer vermengd met verwarring; een lichte cultuurschok.
Tijdens deze wandeling vandaag viel me bijvoorbeeld weer op dat de reclameborden( niet groter dan 1.20 bij 0,60m) in de straat een uitnodiging zijn voor theater- en muziek evenementen en een enkel kledingmerk, wat nu een erg luxe indruk op me maakt.
In Nairobi zijn veel reclame borden gigantisch groot (8 bij 3 meter) hel verlicht, die een verscheidenheid aan luxe gebruiksmiddelen aanprijzen.
En dat in een land waar een zeer kleine groep die middelen zich kan veroorloven en veel mensen moeten rondkomen van een euro per dag.

De reis naar Kenya was een wonder natuurlijk, opgehaald worden van het vliegveld door Bertil en door nachtelijk Nairobi scheuren, geen mens op straat, aankomen in een verrukkelijk appartement waar Adina al op ons wachtte, dat alleen al was een mooi begin.

En het zou steeds mooier worden en soms ook lelijker trouwens.

De verwarring, eenmaal weer terug in Nederland, bestond voor een groot deel uit de vreugde die ik voelde om tussen deze ongelofelijke weelde te zijn hier.
Na eerdere reizen buiten Europa, naar Azie in 2004 en 2011, vond ik Nederland de eerste dagen een welvarend en te aangeharkt land vol sacherijnige mensen…..
Nu vond ik de mensen aardig en het aangeharkte weldadig…

Hier wat aantekeningen die ik maakte tijdens de reis van drie weken.

9 augustus
Hoog in de lucht, met Egypte ver beneden ons, onderweg naar Kenya, lees ik een mooi stuk over Nairobi in de Groene Amsterdammer van deze week.
Een goed geschreven stuk met veel info over de status quo van Nairobi, interviews met Nairobians uit verschillende sociale lagen. zie
http://www.africa-journalist.com/artikelen/28-de-groene-amsterdammer/93-deze-groei-is-niet-vol-te-houden

Aangezien Bertil en Adina daar nu sinds een half jaar wonen en werken, is mijn interesse voor Nairobi gewekt en hun verhalen over het leven in deze snel groeiende stad, en het feit dat Kenya in Afrika voorop loopt met ontwikkelingen op het gebied van mobiele telefonie en internet, maken me nieuwsgierig.
Weinig weet ik over Afrika in het algemeen, en wat ik weet is van krantenberichten en tv journaals of documentaires, die vooral de problematische kant weergeven.
Nogal wat gruwelverhalen over bijzonder gewelddadige gebeurtenissen in verschillende landen hebben zich op mijn netvlies en in mijn geheugen gebrand.
En om onder andere deze reden was Afrika nooit een reisdoel voor me (behalve Marokko)
Zo hoop ik nu, behalve genieten van de reis met mijn kinderen, van mijn vooroordelen af te komen .
De verhalen van Bertil , de nieuwsbrief van Africa interactive, zie Africa Interactive
en Afrika Nieuws, en nu ook het stuk in de Groene, roepen een sfeer van hoop en jeugdige energie en inzet op.

Een aantal uren op het vliegveld van Istanbul, samen met Margita, was een beetje vervreemdend, het kon overal zijn, behalve dan misschien het grote aanbod van Turks fruit en Baklava in de taxfree winkels :-).
Maar Istanbul vanuit de lucht te zien is een bijzondere ervaring.

De vlucht Istanbul-Nairobi was lang en vermoeiend en dan weer met de voeten op de aarde te staan en met Bertil door de nacht te scheuren op de stille onverlichte Afrikaanse wegen( behalve de gigantische reclameborden) was een ongekende sensatie….

Inmiddels zit ik voor de comfortabele tent waar we hier in slapen, die staat op drie meter afstand van het kabbelende water van het Baringo meer.

De aapjes, met hun zwarte gezichtjes omringd door wit haar, schuimen de bomen af voor vruchtjes, de kleintjes zitten elkaar na en buitelen door de bladeren.
Er is voortdurend een orkest van vogels bezig die krassen, fluiten, piepen en ratelen, met mijn ongeoefend oor hoor ik er zo al zo’n 8 verschillende, die zonder ophouden met elkaar en door elkaar communiceren.
Gisteravond kwamen daar de krekels bij en geluiden die ik niet thuis kon brengen: grommen,knorren, sissen en zelfs brullen.
Vannacht was ik meerdere keren wakker en toen was het wel wát stiller….

In dat kabbelende water, op een paar meter afstand, zwemmen o.a. nijlpaarden, ze zien er zachtaardig uit maar zijn niet erg mensvriendelijk, ze schijnen je niet te willen eten maar kunnen je wel uitschakelen als ze daar zin in hebben.
Vooral ’s nachts komen ze aan land en dan moet je ze beter niet tegenkomen wordt verteld. Ik moest wel plassen, maar had de moed niet tot het licht werd :-)en als je deze varaan-achtige van 2 meter lang ziet die er ook woont .......
we maakten een mooie wandeling door de omgeving, met gids, die veel wist over de natuur en onder stenen zocht naar schorpioenen en andere kruipsels :-(
de volgende ochtend vroeg een boottocht op het meer, was betoverend, stil en toch vol leven.

We hebben eerst anderhalve dag met Bertil en Adina een stukje Nairobi verkend, wat ik erg indrukwekkend vond, een wereldstad, zoveel te zien.
Mensen tegenkomen die mij verbazen door hun lichaamsbouw en/of vorm van hoofd, de enorme verschillen in welvaart, vlak naast elkaar en door elkaar, de verzorgde kleding die men draagt.
De meerderheid zijn jonge mensen, die vriendelijk zijn en open, geenszins opdringerig zoals bijvoorbeeld in India.
We bezochten een‘borrel’in Nailab, een soort broedplaats voor multimedia-werkers, waar een diploma uit gereikt werd aan studenten, die een training van een jaar afgerond hadden.
Heerlijk om te zien hoe Bertil en Adina zich hier thuisvoelen en zich bewegen tussen de Nairobianen, en om wat Nederlandse vrienden en kennissen van hen te ontmoeten, onder het genot van een Tusker, het plaatselijke bier.

Grappig vind ik dat er nogal wat mensen met gewatteerde jassen aan en petten op rondlopen, zo dicht bij de evenaar, maar op 1650 m hoogte is het nu dus ‘winter’ en eten we na het bezoek aan Nailab in een restaurant buiten op het terras waar meerdere houtvuurtjes branden in kachels van klei.

Wat heel fijn is dat iedereen, die naar school gaat hier, engels leert, dat maakt een wereld van verschil voor de bezoeker! Hoog en laag opgeleiden spreken engels.

16 augustus,
Inmiddels zijn we bij het Victoriameer in Kisumu aangekomen, na vier dagen reizen, in een geweldige Toyota landcruiser, die we huurden met z'n vieren, en na op verschillende plekken gelogeerd te hebben.
Deze stad is de derde in grootte in Kenya en heeft weer een heel andere sfeer dan Nairobi.
We zitten in een fijn backpack hotel in de stad, op een groot dakterras met uitzicht op het Victoriameer.

Dat is ook weer opwindend na de vorige nacht midden in een groot bos te hebben geslapen; in Kakamega forest , waar we alleen waren met een bewaker en vele unidentified objects die we wel hoorden, maar niet zagen….
Vroeg in de ochtend maakten we een prachtige 4.5uur lange wandeltocht met een gids door het oerbos, stil lopen, luisteren, zien.....

En de nacht daarvoor in het comfortabele Kerio Vieuw hotel in Iten, op dezelfde berg waar Lornah Kiplagat, de olympische kampioene lange afstand hardlopen, een huis heeft en waar ze een trainingscentrum opgezet heeft voor atleten van hier en van buiten Kenya om op grote hoogte te kunnen trainen. Ze is getrouwd met een Nederlander en woont een deel van het jaar in Nederland.We bezochten het centrum en wilden wel blijven, prachtige sportzalen met de nieuwste machines, zwembad, sauna.
Het is mogelijk om als 'gewone' gast een kamer te huren.
Het uitzicht op de Keriovallei is adembenemend en de bloemen en planten die ik daar zag en nog nooit gezien had, ontelbaar, wat een schoonheid, mooi klimaat, gezonde lucht, beetje koud!

20 augustus
Weer wakker geworden in B en A's comfortabele huis.
Wat hebben we veel gezien en meegemaakt, wat heerlijk was dat, negen dagen met elkaar op stap in dit exotische land.
Zo meteen weer de stad in, waar de beëindiging van de vastentijd van de moslims gevierd wordt, een landelijke feestdag, en vanavond met de nachttrein naar Mombassa, op weg naar Tiwi, dorp aan de kust.

Maandag avond de 20ste zijn M en ik op de nachttrein naar Mombasa gestapt, Bertil en Adina gingen weer aan het werk in Nairobi.
De enige trein die er rijdt in Kenya(Nairobi-Mombasa) is een trein uit het tijdperk dat de spoorlijn aangelegd is, dus nu inmiddels nogal uitgewoond en krakkemikkig.
Twee bedden boven elkaar, het slapen ging best goed in die schommelende langzaam rijdende trein, maar vooral het eet-gebeuren was een sensatie. Er wordt gekookt aan boord! Er gaat iemand met een bel rond door de wagons als het diner klaar is…..
Dat je dan aan je tafel, met porselein en zilver gedekt, het eten in gangen opgediend krijgt! in die schommelende wagon, de soepterrine in balans houden leek bijna een circus act van de in uniform gestoken bedienden, geweldig, een dienst, ooit door Engelsen begonnen, wordt hardnekkig volgehouden, hoe lang nog? We hebben iets bijzonders meegemaakt!
En s’morgens het Engelse ontbijt, met toast, witte bonen en worstje naast het gebakken ei, boemelend door de steppeachtige velden met rode aarde en kale bomen, hier en daar een huisje van klei, met een familie en wat geiten eromheen.....
De reis duurde 15 uur, de afstand is 500km….

In Mombasa stond een taxi op ons te wachten.
Het huisje aan het strand, wat ik vanuit Nederland gereserveerd had, bleek groot en redelijk comfortabel maar wel behoorlijk vies.
Maar, belangrijk! met een fantastisch uitzicht op de oceaan! 20 stappen lopen en dan kunnen zwemmen in de turkooizen oceaan!
Na een dag schipperen met de viezigheid regelde Margita een ander huisje, wat kleiner, maar schoon en beter ingericht, ook met een panoramisch uitzicht op de continue veranderende oceaan, droombeeld….
Het hotelcomplex is een soort enclave, een grote goedverzorgde tuin met prachtige exotische bomen en planten en zo’n 40 verschillende bungalows er op, veel personeel, twee restaurants, een zwembad, strenge security, niet veel gasten, waarvan de meesten Keniaans.
Een paar kleine strandjes, tussen grote rotsen, heel privé, een enkele souvenir- of snorkeltrips- verkoper die langskomt, die niet aandringt gelukkig.
We zwemmen en luieren, lezen, doen yogaoefeningen en mediteren, heerlijk dus.
Omdat het om half zeven al donker is gaan we vroeg naar bed en staan vroeg weer op. Een droom…..

Hier maakten we ook een rit in een matatu, het meest gebruikte vervoer in Kenya, een belevenis, omdat je met z’n 15en, dicht op elkaar, in een bestelbusje zit, die keihard rijdt over de hobbelige wegen, met vaak harde afropopmuziek aan en waarvan de bijrijder aan de zijkant hangt om iedereen langs de weg aan te manen met ons mee te gaan.
Snel en erg goedkoop, op weg naar Diani beach, de populaire badplaats aan de oostkust van Kenya, het was er druk met handelaren in van alles en nog wat, tussen de vele toeristen, we waren extra blij met onze plek in Hillpark hotel in Tiwi na dit bezoek.
(in Nairobi zijn er veel motortaxi's, ook een belevenis, om achterop bij de taxichauffeur door het drukke verkeer te sjezen)

Maar eerst waren we met Bertil en Adina in Kisumo, waar we op de markt wat eten kochten, een boottochtje op het Victoriameer maakten( hebben o.a. de gruwelijke woekeraar; de waterhyiacint gezien, die voor zoveel problemen voor de vissers zorgt daar) en aten verse vis uit het meer in een van de restaurantjes in het haventje.

En dan het wildlife natuur park bij Lake Nakuru, wat een ervaring! een dag safari, met onze fantastische 4 weel drive Toyota toerden we de hele dag tussen de zebra’s, giraffen, wilde zwijnen, buffels, veel vogels waaronder flamingo’s, witte rinocerossen, apen, jackhalzen, gazelles en… leeuwen.

Dat we de leeuwen zagen was echt een bonus, want dat is niet elke dag mogelijk. Geweldig, wat opwindend om de dieren in hun natuurlijke omgeving te zien en horen en soms ruiken.
We zagen weinig andere toeristen, het is een heel groot gebied, waar al die dieren gewoon leven, worden niet gevoed of zo, alleen mogen er nu geen mensen meer wonen....
Het Nakurumeer is een van de meren van de Grote Slenk.
Het ligt ten zuiden van Nakuru en is beschermd zowel door de instelling van het nationaal park Lake Nakuru, als door de erkenning door de UNESCO van het gebied in 2011 als werelderfgoed. Het Nakurumeer maakt hier deel uit van het beschermde systeem van Keniaanse meren in de Grote Riftvallei.
Lake Nakuru

We woonden 3 dagen in een mooi huis op een uur rijden afstand van Nakuru, om daar ook een dag helemaal niets te doen, alleen lezen en wandelen en koken,eten,slapen.

Adina had een prachtig reisschema gemaakt voor deze vakantie, hotelkamers en huisje en tenten gereserveerd, en informatie verzameld, wat een weelde.
Vooral voor Bertil was het rijden erg inspannend, de wegen zijn smal en vol kuilen, het verkeer behoorlijk roekeloos, dieren en mensen lopen op de weg of er vlak naast.
De vele indrukken die je al rondreizende opdoet zijn naast erg interessant, ook vermoeiend en soms verwarrend.
De armoede is heftig zichtbaar en bijna voelbaar, de stemming lijkt vaak behoorlijk desperaat, wat ik denk te zien in de ogen en houding van de mensen, hoe ze naar ons kijken.
De grote schoonheid en lelijkheid naast en door elkaar, een doordringende ervaring van ongelijkheid, en dat alles gezien vanuit de zeer comfortabele Toyota....
Wat ik nou precies zo lelijk vond is uiterst moeilijk te beschrijven.
Als ik kijk naar de mensen waar Bertil en Adina mee werken zie ik jonge enthousiaste mensen, vol goede moed en inspiratie en ook in grote delen van Nairobi en de ander steden waar ik was, zag ik een optimistische wereldstad-stemming.
Het lelijke zit em erin dat je ziet dat; grote delen van de stad en zeker van de dorpen de gebouwen bouwvallen zijn, vaker dan niet samengesteld uit oude stukken plastic en stenen en sloophout;

dat een fiets al een enorme luxe is die dan ook als taxi gebruikt wordt, dat veel mensen , ook veel ouderen, enorme vrachten dragen op hun rug en hoofd, bij gebrek aan vervoer, dat veel mensen, kinderen, geen schoenen hebben en duidelijk grote afstanden lopend af moeten leggen, dat er veel vooral tweede hands spullen te koop zijn overal op straat, dat op alle wegen en kruispunten de hele dag mensen langs de autoos lopen om dingen te verkopen, dat de wegen in zeer slechte staat zijn zodat het verkeer erg gehinderd wordt en vervoer van kwetsbare spullen zoals groenten en fruit een probleem, dat langs de wegen veel jonge mensen rondhangen en slapen die duidelijk niets te doen hebben…..er is geen werk....
dat mensen je aanklampen om iets van ze te kopen.
Dat de mensen die het beter hebben hun huizen moeten laten bewaken en de auto’s op slot moeten houden als ze onderweg zijn.
Het zijn natuurlijk maar oppervlakkige observaties van een toerist, van de buitenkant.

Opvallend vond ik dat in het openbaar vrijwel geen traditionele kleding te zien is en ook geen ‘eigen’ stijl, een soort westerse stijl wordt 't meest gedragen.
Het feit dat je niet kan fotograferen omdat mensen dat niet willen tenzij je het vraagt en er voor betaald, is begrijpelijk maar ook ingewikkeld….
Zo heb ik bijna geen foto’s van mensen en alleen van landschappen en bloemen.


Ondertussen hebben M en ik hier aan het strand echt het droomplaatje: wit strand met veel mooie schelpen, turkooiz gekleurde oceaan, palmbomen en exotische bloemen en dieren en vriendelijke, goedlachse mensen.

Maar onderweg hiernaartoe zagen aan de rand van Mombasa het ergste wat we gezien en vooral geroken hebben: jongens levend op een gigantisch grote rokende vuilnisbelt, een paar stokken met wat gescheurde stukken plastic erop als huis.
De stank is heeeel erg, de trein reed langzaam en we reden een minuut of 10 vlak langs die stinkende hel waar we een twintigtal jongens in de rotzooi zagen wroeten, op zoek naar verkoopbare waar.
Er zijn natuurlijk meer plekken als dit, maar als toerist zoek je dat niet op.....

Het is wel een emotionele achtbaan waar we af en toe door heen gaan; geluk om de mooie natuur en mooie mensen te kunnen zien, en verdriet om de armoede die je tegenkomt.

Maar drie weken is ook een korte tijd om alle indrukken te verwerken en het was goed om de laatste dag ook Bertil's werkplek te zien en zijn collega's te ontmoeten en hun enthousiasme en inzet over hun werk en toekomst te zien en horen.

en was het heel aardig om een demonstratie te zien van een groep die zich inzet voor ‘ the I am Kenyan Project’ , met spandoeken en t-shirt waarop I am Kenyan, zie I am Kenyan. om mensen op te roepen goed met elkaar samen te werken en de komende verkiezingen zo vredig mogelijk te laten verlopen.

En deze film die ik gisteren zag via Bertil’s twitter account, gemaakt door Bertil en zijn collega, laat zien dat er door veel jonge mensen een grote inzet is om zaken te veranderen : Open for change zie 'for the best'


Het was een prachtige reis, wat een spannend land! we hebben niet anders dan aardige en behulpzame mensen ontmoet en betoverende landschappen gezien en een goede indruk gekregen van het leven wat Bertil en Adina hier hebben.
Mijn vooroordeel is zeker bijgesteld en ik ben blij dat ik een ingang heb gevonden in ‘Afrika’ doordat Bertil en Adina ons daar welkom heetten en met ons die reis hebben gemaakt.
En ik hoop zeker nog meer van Afrika te kunnen zien en beleven, ins Allah.

Dukkha en vooral Sukha

Soms is de notie dat alles voortdurend veranderd enigszins ontregelend, maar het kan ook een erg energieke draai geven aan het dagelijks bestaan.

Van sommige dingen denk je dat verandering niet snel genoeg kan gaan, zoals begrip van mensen onderling over hun verschillen in cultuur of geloof, van andere zaken zou je liever willen dat het niet zo snel veranderde: je geluk en liefde, gezondheid, je welvaart.....

Toen ik lang geleden kennis nam van de boeddhistische stelling dat alles aan verandering onderhevig is, vergankelijkheid een gegeven, was dat een moment van geluk....

En wat later kwam het idee bij me binnen van 'onderlinge afhankelijkheid', dat alles met elkaar verbonden is en niets 'op zich' bestaat : ook bevrijdend.

Alle geleidelijk aan verworven inzichten maken het ouder worden wat lichter en waardevol.
Gelukkig, want makkelijk is het niet, het verval.....

Dat 'alles' steeds minder wordt is misschien een uitdaging om dat waardig te ondergaan, maar je hebt wel energie nodig om die uitdaging aan te gaan.

Maar de vreugdes, en die zijn er, geven energie.

Het zijn soms onverwachte dingen, zoals gisteren beluisterde ik een stukje van een onlangs gegeven Dharmales, een lezing, van Thich Nath Hanh, waarin hij uitlegde dat 'instant happiness' mogelijk is.

Hij leidde de luisteraar naar de ademhaling, wat je meteen ‘ in het moment’ brengt en meer op het innerlijk gericht, en vervolgens je aandacht naar de ogen, o wonder !
de ogen, het zien van al die kleuren en vormen, van ruimte en van details, het zien is een vreugde die blinden en slechtzienden natuurlijk niet als instant happiness kunnen beleven, maar voor de zienden kan het aandacht geven aan -het wonder van de ogen- voor vreugde zorgen.

Deze leraar gaat meteen de diepte in: wat voel je, zie je, denk je, wie ben je?

Dat lijkt misschien niet altijd praktisch, moeilijk om bij te blijven in de dagelijkse chaos ook, maar T N H is wel de meester van het geëngageerde boeddhisme, gericht op het dagelijks leven en sociaal bewogen.

“ Verander de wereld en begin bij jezelf”.

"Als je jezelf kent, ontstaat compassie”

de uitgebreide website van Plumvillage, de kloostergemeenschap van Thay in Frankrijk is een bron van inspiratie:

http://www.plumvillage.org/video-audio.html


RUMI

En vorige week was ik bij een lezing over de dichter en mysticus Rumi door Paul Mulder, georganiseerd door Lida Kerssies voor de studenten van het Zen centrum Amsterdam.

Voor mij een oefening in kijken, luisteren zonder meteen een mening te vormen, een oordeel te hebben.

Gedichten van Rumi werden voorgelezen, met muziek van de ney fluit op de achtergrond.
Hier een deel van de begeleidende tekst:

"Hunkering en vereniging"
door Paul Mulder.
Over de betekenis van Mevlana Rumi voor deze tijd


De hele dag denk ik er over,

s’avonds zeg ik het:

waar kom ik vandaan, en wat word ik verondersteld te doen?

Ik heb geen idee.

Mijn ziel komt van elders, zoveel weet ik,

en ik neem mij voor daar te eindigen.

Deze dronkenschap begon in een andere kroeg.

Wanneer ik terugga naar die plaats

zal ik volkomen nuchter zijn.

Ondertussen ben ik als een vogel van een ander continent,

die hier in deze dierentuin zit.

De dag zal komen dat ik wegvlieg,

maar wie hoort nu in mijn oor mijn stem?

Wie spreekt er woorden met mijn mond?

Wie kijkt er naar buiten met mijn ogen? Wat is de ziel?

Ik kan niet ophouden zulke vragen te stellen.

Als ik een teugje van het antwoord zou proeven

zou ik uit de gevangenis ontsnappen om te gaan drinken.

Ik ben hier niet met mijn instemming gekomen

en ik kan hier niet op die manier weggaan.

Wie mij ook hier gebracht heeft zal mij naar huis moeten brengen.

Deze poezie. Ik weet nooit wat ik ga zeggen.

Ik plan haar niet.

Als ik haar niet opzeg

word ik heel rustig en dan spreek ik zelden.


Rumi stelt in dit gedicht indringende vragen.
Waar we vandaan komen en waar we heen gaan. Wat de ziel is. Wat ons thuis is.
Wie er in hem spreekt als hij spreekt?
Ik weet niet hoe het met u is, maar deze vragen hebben tegen-woordig gelukkig weer een verassende weerklank en actualiteit.
Ze resoneren weer met ons eigen leven, met ons eigen hart.
Ik heb bij het lezen van dit gedicht ook muziek laten horen, muziek waarnaar Rumi in de achttien openingsregels ‘Luister naar het Riet’ van zijn befaamde epische leergedicht de Mathnawi verwijst.

Het is de muziek van de ney-fluit, een rietfluit die in Turkije gebruikt werd en wordt, en die een heel bepaalde klank vertegenwoordigt, de klank van heimwee, van verlangen en hunkering.
De fluit is gemaakt van riet of bamboe, is van zijn rietbed gesneden en gescheiden en verlangt weer terug naar die bron, zijn plaats van herkomst.
Voor Rumi is die rietfluit een symbool voor de mens en voor de menselijke conditie".



Tot zover een stukje uit de tekst van Paul Mulder over het werk van Rumi.

De lezing raakte me echt (wat een modekreet) en dat is niet gek natuurlijk.
Rumi is een wereldberoemd dichter en mysticus en wereldwijd bewonderd door
mensen met heel verschillende achtergronden.

Wel vind( en vond) ik de poëzie erg 'romantisch', met een vurigheid die me wat dramatisch overkomt, maar daarom nog niet minder indrukwekkend.

ENTHOUSIASME OVER EEN DEENSE SERIE,

Weer een heel andere, misschien wel tegengestelde vreugde is het bekijken van de serie Borgen.
De naam van de serie (De burcht) verwijst naar het regeringscentrum Christiansborg in Kopenhagen, het gebouw dat onder meer het Deense parlement (Folketinget) en het departement (Statsministeriet) van de minister-president huisvest.
Hoewel de serie tot de fictie behoort en de personages, hun belevenissen en de politieke partijen dus verzonnen zijn, verwijst de plot wel naar herkenbare situaties en locaties.
De centrale figuur is politica Birgitte Nyborg, gespeeld door Sidse Babett Knudsen.
In de loop van de 2 x 10 afleveringen moet zij in haar functie van Statsminister (minister-president) bijna dagelijks keuzes maken tussen haar oorspronkelijke idealen en de harde politieke werkelijkheid.
Vertrouwensrelaties met andere politici worden regelmatig op de proef gesteld en er wordt veel gevraagd van haar vermogen om behendig te opereren.
Daarbij moet zij soms vuile handen maken. Bovendien wordt het steeds minder mogelijk haar gezinsleven overeind te houden.
Zij kan maar weinig thuis zijn, haar echtgenoot wil zelf carrière maken en haar opgroeiende zoon en dochter hebben het moeilijk.

De bedenker en belangrijkste scenarioschrijver is Adam Price, die de serie heeft geschreven met Jeppe Gjervig Gram en Tobias Lindholm.
Voor de afzonderlijke afleveringen worden wisselende regisseurs ingezet, met als coördinerend regisseur Søren Kragh-Jacobsen, die eerder bekroond werd met een Bodil voor de kinderfilm Gummi-Tarzan en tot de oprichters van Dogma 95 behoorde.



In de serie gaat het niet over mystiek of filosofie, maar wel over idealen, moraal, verantwoordelijkheid, principes en leven met compromissen.
Het is mooi gedaan, het geeft denk ik wel een tamelijk reëel beeld van politiek bedrijven in deze tijd in Europa.
Goede acteurs, spannende dilemma's, op het 'Binnenhof van Denemarken' en op de redacties van dagbladen en nieuws tv en bij de minister president thuis.

LEESGROEP ‘COMPASSIE’
De Compassie leesgroep is iedere keer weer inspirerend,
We zijn al een keer overnieuw begonnen, het is een intens boek, veel info om over na te denken en toe te passen in het dagelijks leven( pogingen daartoe).

Hoofdstuk 7 ‘Besef van onze beperkte kennis' zijn we al twee keer door-gegaan en nog niet alles begrepen of erkend, (voor mezelf sprekend).
Het is net als bij zazen- beoefening, steeds weer opnieuw beginnen en aandachtig zijn bij al wat je doet en denkt.....
steeds beseffen dat wat je ziet en hoort maar een deel is van de ‘werkelijkheid’.

Compassie ontwikkelen en vergroten is niet op stel en sprong gebeurd, een traag en enigszins moeizaam proces en moeilijk af te dwingen.
En erover denken en proberen is nog wat anders dan in de praktijk brengen.
Compassie met jezelf is al een hele stap, maar ruimte maken voor de ander, hoe ingewikkeld ook, is mogelijk.....

En dan, er valt veel te genieten in de ‘relatieve’ wereld: bijvoorbeeld op deze fantastische
website: http://www.brainpickings.org

Nu was het deze pagina die me groot plezier deed, deel een en deel vier van een mooie vierdelige serie over/door Richard Feynman:
(dubbelklik op het beeld voor groot scherm)
deel 1

deel 4

INSPIRATIES

Het is tijd voor een nieuwe blogpost.
En het kan ook weer, er is weer stof om enthousiast over te zijn en dat is toch prettiger bloggen dan over ergernissen of verdriet.
Indien goed geschreven kan dat ook inspirerend zijn voor lezers, maar ja.....

Kunst is een van de dingen die mij helpt om mezelf te motiveren met plezier te leven en enthousiasme te genereren.
Zoals film, literatuur, muziek….

Bijvoorbeeld deze film: 'Intouchables' onder regie van O.Nakache en E.Toledano was een feestje!
Een op waarheid gebaseerd verhaal, goed verteld, prettig in beeld gebracht, met de nadruk op het plezier wat de hoofdrolspelers met elkaar hebben. dubbelklik voor vergroting



En er was na twee dagen ultieme rust de energie en behoefte om een urenlange wandeling door Amsterdam te maken en te 'zien'.
Te kunnen 'zien' zonder alles onmiddellijk te beoordelen of te veroordelen; dit is goed, dat niet, dit is mooi, dat niet, dat wil ik hebben, dat absoluut niet, zo wil ik zijn of zo liever niet.
En zien zonder oordeel kan een zien van schoonheid zijn die je vaak ontgaat.
Dat is ook wat zen-beoefening beoogt, maar wat moeilijk is om dagelijks te doen, of eigenlijk is het meer de kunst van niet altijd 'doen' en 'moeten' maar het ‘laten', er ‘zijn’ en zien wat ‘is’.


En een avond in de kleine zaal van het Concertgebouw die een welkome beleving werd van"het moment van daar zijn"; zien en horen van virtuositeit van de muzikanten en hun toewijding maakte dat ik die twee uur de wereld buiten de Kleine Zaal vergat.
Het was de muziek van Rossini, bewerkt door Giuliani, en van Boccherini, de Falla, Turina en als laatste de nieuwe muziek van Auvinen die t em deed....
Uitgevoerd door Izhar Elias, gitaar en het Tempera Quartet, viool, altviool en cello.
Hier een stukje Rossini door Izhar Elias.



Het laatste stuk van Antti Auvinen, een Finse componist(1974) kwam heel mooi over na het luisteren naar de stukken uit de 18de en 19de eeuw.
Want het vroeg overgave en concentratie(van mij), die goed opgebouwd waren met de eerste uitgevoerde stukken.
Aerial Alefria bleek een nieuwe muziek-beleving, wonderlijke ritmes, voor mij nieuwe 'stemmingen' of sferen, akoestisch gemengd met digitaal bewerkte gitaarklanken van een CD.

Een andere vreugde is het boek van de twitter-NRC-leesclub#twitlit, aanbevolen door Bas Heyne; The submission van Amy Waldman.
Een leesclub stimuleert het lezen door het vooruitzicht om met andere lezers te kunnen praten over het boek, je bent benieuwd naar ervaringen en meningen van anderen met en over het boek, dat geeft toegevoegde waarde, en maakt het lezen van een boek ook nog een sociale gebeurtenis.
Hoe het uitpakt om dat op twitter te doen? Dat is voor mij nog een extra stimulans om dit boek te lezen, nieuw, anders.
De vertaling was me te duur, € 24,95, dus heb ik het boek in het Engels als ebook aangeschaft voor €11,00 .
Leuk ook om in het Engels te lezen, al had ik er wel regelmatig een woordenboek bij nodig.
De stijl van het boek deed me denken aan Freedom van Jonathan Franzen, vanwege de tijd en plaats natuurlijk, Amerika, deze tijd, maar ook de snelheid van wisselen tussen de verschillende karakters, dezelfde situaties door verschillende ogen beleefd, de maatschappelijke setting: een groep in een wereldstad, met gemeenschappelijke ervaringen, het uitdiepen van de motivaties van de personages.
Net als Freedom een 'sociale roman'.
Maar dan met een nog meer internationaal actueel thema, de gevolgen van 9/11, angst voor het onbekende en de rol van de media.
Het verhaal speelt zich af rond een commissie, die een ontwerp voor een gedenkplaats moet kiezen, een gedenkplaats voor de slachtoffers van de aanslag van 9/11.
En wanneer het gekozen ontwerp door een moslim gemaakt blijkt te zijn, wordt behalve de verwarring en meningsverschillen in de commissie, de reactie van de ontwerper en de aangewakkerde islamofobie in het land goed en uitvoerig beschreven.
Heftige confrontaties, spannende momenten, vooral veroorzaakt door actiegroepen en de media, die in een mum van tijd sommige uitspraken en gebeurtenissen van klein en persoonlijk opblazen naar groot en landelijk, wat niet te stoppen kwalijke gevolgen heeft, geven veel vaart aan het boek.
De onuitgesproken gedachten zijn nogal emotieloos, vond ik, maar dat is prettiger dan een overdaad aan emoties.

Het getwitter over het boek valt nog mee, geen idee hoeveel lezers/twitteraars er meedoen.
19 april in de avond een tweetgesprek over het boek tussen Bas Heyne en Lodewijk Assher, dat was grappig en natuurlijk nogal minimalistisch.
Op 25 april zal Bas Heyne met Amy Waldman over het boek tweeten/twitteren.
En kan de lezer ook vragen stellen aan de schrijfster denk ik....


Een ander boek wat ik met een (heel klein en fijn) groepje lees is 'Compassie' van Karen Armstrong.
Van een heel andere orde natuurlijk want geen fictie.
Het is vooral een'werkboek' en met z'n vieren nemen we veel tijd om dit boek te lezen.
Eens in de maand komen we twee uurtjes bij elkaar en voeren intense gesprekken en wisselen ervaringen uit over/met dit boek en bespreken en doen sommige oefeningen die er in aanbevolen worden.
Een weelde.
Dan is er nog de fictie-leesclub die eens in de zes weken bij elkaar komt en die nu 'In ongenade'van J.M Coetzee leest, op mijn voorstel. Dit is van mijn favoriete boeken van de laatste tijd, en om te beschrijven waarom precies is wat te hoog gegrepen, maar één ding komt sterk naar voren voor mij en dat is dat het Coetzee lukt een onaangenaam persoon onder je aandacht te brengen en je in te laten leven in ,in dit geval zijn denken en doen, en gaandeweg de veranderingen in deze man mee te maken, wat speelt in het post-apartheid Zuid Afrika, een klasse roman! Coetzee is dan ook een Nobelprijs winnaar….. de film was ook goed gedaan vond ik, zie trailer:

Heel verschillende werelden, zowel in boeken als in lezers. :-)
Ik ervaar het als een luxe en groot plezier deze dingen te kunnen doen en delen met anderen.

Vaak vraag ik me af wat 60+ ers inspireert om in deze leeftijdsfase hun leven zo optimaal mogelijk te leven.
Als ik het op de man/ vrouw af vraag is het meestal wat al te direct en wordt er ontwijkend geantwoord.
Dan blijkt hoe belangrijk de vorm van de vraag is of de omstandigheden waaronder ie gesteld wordt.
Als ik elke dag of bijna elke dag iets kan leren gaat het me goed….

ER ZIJN VAN DIE DAGEN

Er zijn van die dagen dat alles extra heftig binnenkomt bij me. En helaas vooral de pijnlijke zaken. Tot tranen toe! Moet ik naar de zieleknijper? Liever niet, beter accepteren dat leven zeer doet.

De pijn is ook getriggerd door een blog van Marlous: http://www.tussenpozen.com/die ze 24 februari plaatste; over Huub van der Put: http://www.huubvanderput.com/over zijn website en boek en haar reflectie daarop.
Beide blogs van mensen met grote handicaps/ziekte roerden me tot tranen op de ochtend dat het eerste nieuws wat ik zag die dag, over het busongeluk was, waarbij 28 mensen, vooral kinderen, omkwamen. En ik het verdriet voelde wat ouders voelen bij verlies van leven of gezondheid van hun kinderen.
En het nieuws wat “theguardian” bracht over de gehackte persoonlijke emails van de Assad familie. Wat een inkijkje geeft in de gedachten en gedrag die deze familie er op na houdt, terwijl er dagelijks mensen sterven door hun wanbeleid: http://t.co/X6JseWzO
Ook berichten over het succes van de film Koney2012 die bij nader inzien, door meer informatie uit verschillende bronnen, toch niet zo fantastisch bleek: http://rosebellkagumire.com/2012/03/12/hunting-kony-view-from-former-uganda-advisor-on-lra-icc-case/
Soms is het gewoon te veel………
Misschien een signaal om het nieuws een tijdje niet elke dag op de voet te willen volgen.....

Stort me nu weer op het boek wat ik met veel plezier lees: 'Snijpunt' van Nelleke Noordervliet.

Gisteren zag ik in de dierenwinkel een traag bewegende wandelende tak, waar ik met grote bewondering een tijdje naar heb staan kijken, hij/zij is zo groot als een kinderhand, griezelig en mooi tegelijkertijd.

Gelukkig

Gelukkig, toch nog iets leuks gebeurd vandaag.
Het was een zware dag; op mijn werk had ik weer ernstige aanvechtingen op te stappen en niet meer terug te komen...
En eenmaal thuisgekomen om half zes, eerst mijn lieve 16 jaar oude hondje Banjer, blind en doof, uitgelaten(iedere keer weer een beetje een avontuur), kwam ik erachter dat ik mijn handtas met portemonnee en Iphone niet bij me had en zonder Iphone geen leven.
Dus weer op de fiets, door de spits,terug naar die plek die ik zo opgelucht verlaten had en gelukkig stond mijn tas daar.
Dat vergeten kwam door die rotdag, het was in die tien jaar dat ik daar werk, niet gebeurd dat ik mijn tas vergat.
Er waren trouwens vele jaren dat ik wel met plezier op die plek was!
Een lichtpuntje aan het eind van de dag was een mail van Joop die me van talent verdacht! toch een beetje gevleid.
Voor de tweede keer thuisgekomen vandaag, hoorde ik dat mijn kersverse huurder Thomas( ik verhuur twee kamers van mijn 4-kamer appartement), een leuke jongeman van een jaar of 20, vannacht door zijn bed gezakt was en dat de buren meteen waren gaan klagen voor dat nachtelijk lawaai.
Dus meteen weer aan het klussen en het bed met vier grote schroeven wat steviger in elkaar gezet.
Dan even zitten voor de enige soap die ik volg: Nurse Jacky op Foxlife, genieten, lachen en huilen.
Eindelijk wat gekookt, troosteten: verse ravioli van Stach, met salieboter en een groene salade, een witte wijn en de digitale krant, de NRC op de Ipad.
En zie daar het derde lichtpuntje van de dag, na de mail van Joop en het goede maaltje: een grappig stuk van nrc.next-redacteur-opinie Arjen van Veelen over het vieren van VROUWENDAG, vandaag bestaat vrouwendag in Nederland 100 jaar!
(zelf denk ik dat ie nog 100 jaar internationaal gevierd moet worden wil de gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen wereldwijd gerealiseerd zijn)
Een man die oproept tot het blijven vieren van deze dag!!!!, in tegenstelling tot zijn collega, een vrouw; Marike Stellinga, NRC redacteur sociale economie, die vind dat het maar eens afgelopen moet zijn met het vieren van deze dag; honderd jaar een slachtofferrol, is dat niet een beetje lang? stel ze.

ARJEN VAN VEELEN
Teunie Luijk uit Alblasserdam is een zwaargelovige huisvrouw met tien kinderen. Ze heeft een weblog, Eenvoudig Leven genaamd, dat duizenden volgers trekt. Ze schrijft over kerkgang, recepten en over haar zelfgebreide schouderwarmers.
Vorige maand stopte ze opeens met bloggen: Teunie wilde meer tijd voor haar gezin.
Toen sprong Volkskrant-columniste Sylvia Witteman in de bres. Ze twitterde: ‘#freeTeunie’. En #freeTeunie werd trending.
Deze week kwam het nieuws dat Teunie weer is begonnen met bloggen. Ze was gezwicht voor alle druk. Hoera! Er was een vrouw bevrijd. ‘Teunie blogt weer!’, twitterde Sylvia. ‘God zij dank!’
Vrouwenbevrijding in 2012: een strijd voor het recht om te bloggen over breien.
Het idee is natuurlijk dat alle echte vrouwenissues allang zijn opgelost. Emancipatie? Vrouwendag? Vrouwenquota? Het stinkt zooo naar feministische boekhandel. Vissen hebben quota nodig, vrouwen niet. Voor vrouwen geen Special Olympics svp.
Dus mag je alleen nog feministisch zijn als je grappig bent. Noem het: hilarische emancipatie.
De godin van die stroming is de Britse columniste Caitlin Moran. Zij schreef het manifest How To Be A Woman. Motto: ‘Having a laugh being women’. In Nederland heb je Linda de Mol. Op de cover van haar laatste columnbundel poseert ze als man: zware bril, stropdas. Daarnaast de tekst „En ja: ik schrijf ze echt zelf.”
Feminisme is nu vooral zelfspot. Vroeger hadden feministen te weinig humor. Tegenwoordig juist te veel.
Glossy Opzij organiseert vandaag een debat over „de fun in het hedendaagse feminisme”. En WOMEN Inc. heeft de Grote StereotypenShow over clichés als ‘uitgebluste huisvrouw’, en de ‘overbewuste vegamoeder met bakfiets’.
Vroeger maakten mannen vrouwen belachelijk. Nu doen jullie het zelf.
Ik weet niet of het winst is.
Want Vrouwendag is intussen harder nodig dan ooit. Dat zie je het beste aan het programma van Vrouwendag zelf.
Er zijn vandaag overal in het land activiteiten om het eeuwfeest te vieren. Zo kunnen jullie in Alphen aan den Rijn naar de workshop ‘Ontdek je kwaliteiten’ en ‘Dress4Succes’. Daarnaast zijn er ‘feestelijke activiteiten’ zoals ‘het versieren van cupcakes, het maken van sushi, yogales en nailart.’ In Katwijk kunnen jullie naar de thema-avond over rolpatronen getiteld ‘Vrouwen op de hak’ (!!!). Er wordt ook geknutseld met collages.
In Wageningen kunnen jullie naar een ontspannen middag rond het thema ‘A different cup of tea!’. Kies uit de workshops ‘theepotten beschilderen’ en ‘Dress Your Energy’, over hoe kleding “je eigen kracht kan versterken”.
Etc. etc.
Is er dan echt niets stoers te doen? O, jawel hoor. Vrouwelijke deejays nemen het radiostation Q-music over. De Vlaamse kwaliteitskranten De Standaard en De Morgen worden helemaal door vrouwen gemaakt. In Filmtheater De Fabriek te Zaandam zijn vrouwen vandaag de baas.
Etc. Etc.
Zo verandert Vrouwendag in een Nationale Secretaressedag. De vrouw in het zonnetje – voor één keer. Bij hoge uitzondering. Mejuffrouw krijgt een bloemetje van meneer de chef.

Het zijn de rolpatronen uit Pride and Prejudice en Mad Men. Jullie vieren dat jullie het recht hebben verworven om cupcakes te bakken.
Volgens mij heb ik recht op de conclusie dat Vrouwendag jullie feitelijk geen kont interesseert. Dat moet ieder zelf weten. Maar ik baal ervan. Ook een man heeft baat bij faire rolverdeling.
En daarom vier ik Vrouwendag. En ik zal het blijven doen. Zolang jullie theepotten willen beschilderen. Zolang jullie roze Mini Coopers willen. Zolang de stad Amsterdam vrouwen verkoopt als snacks. Zolang jullie je achternaam deleten als je trouwt. Zolang de helft van jullie nauwelijks werkt. Zolang de Telegraaf de pagina ‘Vrouw’ heeft. Zolang Jeroen Pauw.
Zolang Teunie blogt over breien – zolang vier ik Vrouwendag.
Iemand moet het doen.
tot zover Arjen.

Met in het vooruitzicht Holland Doc op ned2 met 'Born in the USSR 28 up'aan het eind van de avond , eerst nog een uurtje boeken invoeren in de online catalogus Librarything.nl van ZENCENTRUMAMSTERDAM.
Zo wordt het toch nog een goeie dag, gelukkig...

een foto voor Joop Romeijn, geen iglo maar wel stapels :-)

JUKAI

OP 30 december deed ik Jukai in het zencentrum Amsterdam aan de Binnenkant 39 in Amsterdam.

Jukai is een ceremonie waarin de Zenleerling
de boeddhistische voorschriften/leefregels ontvangt,
een Dharmanaam krijgt en een rakusu,
die de leerling zelf genaaid heeft.
De leerling spreekt zijn/haar (boeddhistische) voornemens,
beloftes hardop uit tegenover zijn/haar leraar,
de sangha (zengroepsgenoten)
en andere mensen die erbij zijn, zoals familie en/of vrienden.
Jukai is een openbare aangelegenheid.

daar was een lange voorbereidingstijd aan voorafgegaan die heel plezierig was en onderdeel daarvan was een motivatie te schrijven voor de Kaishi, Nico Tydeman.
zie hier mijn motivatie:

JUKAI
De directe aanleiding om zazen te gaan doen kwam voort uit een zekere ontevredenheid met de RAJA yogameditaties die ik deed sinds mijn yogadocenten-opleiding vanaf 1988.
Daar heb ik geleerd om dagelijks te zitten en heb er veel aan gehad totdat ik genoeg kreeg van de wel erg hooggestemde verwachtingen. (vooral van mezelf).
Door verschillende, zeer gedisciplineerde, fysieke, mentale en ‘ spirituele’ oefeningen werd je geacht duidelijk waarneembare resultaten te boeken op het nauw omschreven ' verlichte‘ pad.
Resultaten waren er zeker, de reis naar Zelfkennis was begonnen en meditatie en het oefenen om in het dagelijks leven aandachtig te zijn, waren niet meer weg te denken uit mijn leven, maar het ‘ hogere’ doel en de ‘ lagere’ zonden maakten dat ik enigszins stil kwam te staan.

De interesse voor meditatie begon al veel eerder: in 1970 maakte ik een lange reis door India en bezocht min of meer toevallig Sarnath, vlak bij Benares, de plaats waar volgens de geschiedenis de Boeddha voor het eerst de Dharma aan anderen onderwees, .
Dat was een indrukwekkende ervaring; de boeddhistische pelgrims uit de hele wereld en de vele boeddhistische tempels (van verschillende stromingen als ik me goed herinner) er was een mooie sfeer vond ik …..
Daaruit kwam voort dat ik in Nepal ‘ Tibetan Yoga and secret doctrines’ van Evans-Wentz kocht, waarin een van de eerste engelse vertalingen stond van de Pali canon, dit is de enige nog bestaande vroeg-boeddhistische verzameling van toespraken (soetra's) van de Boeddha.
Met veel interesse las ik dit tijdens de reis en thuisgekomen zo geboeid dat ik het in het Nederlands begon te vertalen.
Verlangen te mediteren en yoga te beoefenen was wakker geworden, maar nog niet in praktijk gebracht.
Eind 70er jaren volgde ik een twee jaar de yogalessen van Hans Wesseling in de Kosmos.

Bij een bezoek aan de Kosmos in de 80er jaren kocht ik het eerste boek van Nico Tydeman; ‘ Zitten de praktijk van Zen’, uitg. Karnak.
Ik ontmoette Nico daar, maar ben toen nog niet aan Zen begonnen.
Het boek sprak me erg aan en deed wat pogingen hiermee aan de slag te gaan, maar het mediteren werd pas serieus tijdens de yoga-docentenopleiding bij stichting Rajayoga Nederland van Philip Barbier, waar ik tijdens de drie jaar durende opleiding een goede ‘zit’ gewoonte opbouwde.

Naast de studie van de klassieke Yoga geschriften, las ik veel over het Boeddhisme.
De sutra’s van Patanjali ontstonden ongeveer in dezelfde tijd als waarin het boeddhisme is begonnen en beide praktische filosofieën kwamen voort uit het, zoals het nu heet, Hinduisme, met nieuwe inzichten, zonder theïsme , een scholingsweg om het Zelf/ niet-zelf te leren kennen.

Na een aantal jaren hatha yoga-lessen gegeven te hebben in NoordHolland, waar ik woonde, ontstond de behoefte aan een meer directe meditatiebeoefening, zonder al te hoog gegrepen doelstellingen( dacht ik…)
Zo kwam ik in 1999 of 2000 bij Nico Tydeman, stichter van de Kanzeon Sangha Amsterdam, voor de introductieles Zenbeoefening in de Krayenhofstraat.
Ook een vervolgcursus maakte dat mijn ‘ zitten’ nu ontdaan was van de ‘magische’ yogameditatie-oefeningen, en ik me erg thuis voelde bij de naar mijn idee meer aardse aanpak van deze discipline. Er werd ook flink gelachen bij de Kanzeon sangha, wat goed voelde.

In 2001 bezocht ik Plumvillage in Frankrijk, zenboeddhistisch klooster van Thich Nhat Hanh, voor de eerste keer,voor een zomerretraite van 2 weken en in 2002 deed ik daar Jukai, met vier geloften, een spontane actie, die aangeboden wordt tijdens de zomerretraite met de bijgevoegde zin: als je de komende drie maanden geen aandacht hebt gehad voor deze geloften, kan je deze vergeten (en er geen schuldgevoel over opbouwen) en het jaar daar op kwam ik regelmatig bij de Amsterdamse ‘ Plumvillage’ afdeling; Stichting ‘ Leven in aandacht’ in de van Walbeeckstraat 66, Amsterdam.

Tijdens de Kanzeon zomersesshin van 2004, toen nog in de in de Krayenhofstraat , ontmoette ik Lida Kerssies die op woensdagochtend een ‘open’ klas was begonnen.
Die ben ik gaan bezoeken met grote regelmaat en plezier.
Tot dat de ochtend opgeheven werd; een jaar kwam ik slechts af en toe op een sesshin en miste de regelmaat en de groep.
Dit jaar zit ik weer op de woensdagavond bij Lida.

Nu heb ik Jukai gedaan omdat het me een positieve volgende stap lijkt op de weg waar ik lang geleden aan begonnen ben, en wilde‘ kleur bekennen’ voor mijn omgeving. Het heeft ook te maken met de behoefte om ‘met vertrouwen’ te leven. Ik Hoop/denk dat deze stap me helpt bewuster, met meer aandacht te leven en daarmee ook mijn omgeving een plezier te doen en me wat sterker te verbinden aan de Kanzeon sangha.

Moeilijk aan de zenpraktijk vind ik momenteel de Koanweg, dat lukt me totaal niet en heb het even losgelaten om het over een tijdje weer te proberen.
Verder vind ik het lastig om te ervaren dat ik steeds weer geloof in de verhalen die zich in mijn hoofd afspelen en ik zelden ‘bevrijd’ kan denken/leven.
Maar de zenpraktijk zoals het beoefend wordt in de Kanzeon sangha is een grote inspiratiebron voor me en stimuleert me de weg te blijven volgen die ik graag wil gaan.