ZIN IN...
 |
| deel van Kumano Kodo route |
Vol verwachting stap ik uit de bus in Takijiri, het is mooi weer, de rit hier naar toe prachtig en ik heb er zin in; een paar dagen lopen op deze oeroude pelgrimsroute, de Kumano Kodo.
De reden dit te doen was vooral om het gewone platteland, tempels en heilige plekken te zien in slowmotion, lopend, bewegend.
Een van de mogelijkheden om dat te doen is op Shikoku met de 80 tempels-pelgrimstocht , maar dat had ik uit mijn hoofd gezet als te zwaar, te kostbaar ook.
Mijn bezoek aan Japan was vooral gericht op de natuur, cultuur en religie van dichtbij te zien èn Eihiji (Soto zen hoofdtempel) te bezoeken.
En hoewel de zenweg heel belangrijk voor me is, was het niet mijn bedoeling een zen-retraite of anderszins een zware beproeving aan te gaan op deze reis....
De Kumano Kodo pelgrimstocht is sinds ongeveer 1000 jaar door velen gedaan en vaak beschreven als een zelfopofferend religieus ritueel, als reinigend en om inzicht, steun, hulp, genezing te verkrijgen.
Koyasan is een onderdeel van de pelgrimstocht en dat heilige bergdorp had grote indruk op me gemaakt; ik zag ernaar uit minstens vijf andere heilige plekken langs deze route te bezoeken, lopend van de een naar de ander, maar wel met een zekere zachtheid voor mezelf en geen zelfkastijding.....
Mogelijk zou enige zelfkastijding goed voor me zijn en is er aanleiding genoeg om boete te doen voor mijn zonden, maar ik vind mezelf verwennen op deze manier ook een beetje een religieus ritueel :-)
Op pad dus, zonder al te veel voorstelling ervan en in een prettige stemming:
'wat zal ik zien en meemaken vandaag?'
Ik had me nauwelijks verdiept in deze route, wat z'n consequenties had, waarover later meer.
Ik had de folder, waarin zeer gedetailleerde info stond( zie foto boven) bij me, maar nog niet goed bekeken.
Maar wel nieuwe lichtgewicht wandelschoenen gekocht en een inschuifbare wandelstok geleend.
Ik had de folder, waarin zeer gedetailleerde info stond( zie foto boven) bij me, maar nog niet goed bekeken.
Maar wel nieuwe lichtgewicht wandelschoenen gekocht en een inschuifbare wandelstok geleend.
Verder veel water, flesje groene thee, een handdoekje, een zonneklep, wat te eten, geld, adres van de minsjuku in Chikatsuyu waar ik s'avonds zou eten en slapen, mee.
Afgelopen maanden had ik elke dag zo'n 5 kilometer gelopen/gewandeld om me voor te bereiden op deze tocht, wat op zich al fijn was, de tijd hebben om dat te doen is een luxe.....
Maar bij de eerste kilometer ervaar ik dat lopen op rechte geplaveide wegen een andere tak van sport is dan lopen door de bergen.
Dat deze wandeling die dag over een berg van ongeveer 688 meter hoogte zou gaan, had ik me stom genoeg niet gerealiseerd.
Dat vraagt een andere kracht van de benen....
Het werd een avontuur met benauwde momenten, prachtige uitzichten en een intense spirituele ervaring....
Ik vond het zwaar wandelen langs soms hele steile stukken, omhoog èn omlaag, soms slecht als pad te herkennen en op smalle glibberige oneffen paden langs behoorlijk diepe afgronden..
Door een grote stille groene wereld, weinig vogels, weinig mensen.
Die hele dag heb ik maar zes andere pelgrims/wandelaars ontmoet, een stel Nederlanders en twee stellen Japanners.
In het ene dorpje waar een overdekte rustplek was met wc en water, ongeveer halverwege, leek het alsof er nergens mensen thuis waren, zo stil, zo leeg.
Soms dacht ik wel; als ik nu val, wat dan? ik had wat algemene hulpnummers bij me in mijn iphone, maar of ik bereik zou hebben wist ik niet, zou Jizo me beschermen?
Maar dat soort dingen weerhielden me niet ontzettend te genieten, het mooie landschap, de stilte, de inspanning maakten me steeds stiller, steeds minder gedachten, steeds meer als vanzelfsprekend vanuit een andere kracht, zoiets als; 'mijn lichaam die doet wat het moet doen' en; er is alleen maar dìt....
En dat is een dierbare herinnering; daar te lopen langs dat oude ongemakkelijke en soms woeste pad, met hier en daar een door pelgrims achtergelaten 'teken', die ik als bemoedigend verwelkomde.
 |
| start Kumano Kodo bij Takijiri |
Maar bij de eerste kilometer ervaar ik dat lopen op rechte geplaveide wegen een andere tak van sport is dan lopen door de bergen.
Dat deze wandeling die dag over een berg van ongeveer 688 meter hoogte zou gaan, had ik me stom genoeg niet gerealiseerd.
Dat vraagt een andere kracht van de benen....
Het werd een avontuur met benauwde momenten, prachtige uitzichten en een intense spirituele ervaring....
 |
| uitzicht |
 |
| smalle paden |
 |
| ongemakkelijk |
Die hele dag heb ik maar zes andere pelgrims/wandelaars ontmoet, een stel Nederlanders en twee stellen Japanners.
In het ene dorpje waar een overdekte rustplek was met wc en water, ongeveer halverwege, leek het alsof er nergens mensen thuis waren, zo stil, zo leeg.
 |
| Jizo altaar |
Maar dat soort dingen weerhielden me niet ontzettend te genieten, het mooie landschap, de stilte, de inspanning maakten me steeds stiller, steeds minder gedachten, steeds meer als vanzelfsprekend vanuit een andere kracht, zoiets als; 'mijn lichaam die doet wat het moet doen' en; er is alleen maar dìt....
En dat is een dierbare herinnering; daar te lopen langs dat oude ongemakkelijke en soms woeste pad, met hier en daar een door pelgrims achtergelaten 'teken', die ik als bemoedigend verwelkomde.
 |
| pelgrimsgroet |
Het maakte dat ik erg moe werd en mezelf de laatste uren leek te vergeten.... wat een mooie uitkomst was natuurlijk! Dit is wat is, de lucht-de adem, de aarde-het lichaam, een indringende ervaring.
woe-wei, doen door niet te doen....
 |
| wilde orchidee |
Ik was uitgeput maar met een licht 'bevrijd' gevoel, , toen ik om 6 uur aankwam bij mijn minsjuku, en dat mezelf 'vergeten' ging weer snel over in tevredenheid, tevreden over dat die tocht gelukt was!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten