JAPAN V

Yunomine 
Hoewel Yunomine niet ver van Hongu is, besloot ik een dag rustig aan te doen en de bus te nemen, om na het inchecken in minshuku Adumaya-So,  daar wat te 'lopen'.

onderweg

Kumano Kodo wegwijzer

orchidee

Als je het dorp inkomt, ruik je het bronwater, het stinkt naar rotte eieren, zwavel, maar dat went snel.
Yunomine's Tsuboyu is een 'onsen', een heet-water-bron, die al 1800 jaar geleden is ontdekt,  en vaak beschreven is door pelgrims als bijzonder reinigend en geneeskrachtig, het is een heilige plek.
De beroemde bron staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco.  

Op deze luie dag ontmoet ik, in een theehuis vlak naast de hete bronnen, twee Engelse vrouwen die met veel humor over hun reiservaringen vertellen.
Het theehuis verkoopt behalve thee, koffie en soep ook eieren en groenten in netjes, die je in de hete bron kan hangen om ze te koken en dan op te eten, dat doen we en de vrouwen maken me erg aan het lachen, ze waren eigenlijk niet van plan naar Japan te gaan, vertellen ze, maar dat kwam zo uit en ze beleven alles hier op een heel geestige manier, alsof ze op de maan beland zijn.....   

theehuis

Tsuboyu is een piepklein bad tussen de rotsen met een houten huisje erover heen, je kan er hoogstens met zn tweeën in, tamelijk onooglijk, maar wel schoon....vlak naast de autoweg, wat geen drukke weg is, maar toch een beetje merkwaardige combinatie, het ziet er wat ongemakkelijk uit.
Het intrigeert me en verheug me op een bad daarin...

Tsuboyu

Tsuboyu

De volgende ochtend vroeg ga ik naar de bron, vijf minuten lopen vanaf Adumaya-So.
Je mag er een half uur in..... 
De helft van de tijd besteed ik aan koud water toevoegen, het is zo bloedheet, dan heel langzaam erin en ja.......het is een soort van psychedelische ervaring! 

Tsuboyu

Tsuboyu

Ik hou het er ongeveer een kwartier in uit, en ben die tijd een beetje 'van de wereld',  het is weer heel anders dan relaxen in een furo in een ryokan.

Of het in mijn hoofd zit, of het water is sterk geneeskrachtig, in ieder geval loop ik daarna heel wat soepeler en lichter door de vroege ochtend terug naar de minshuku, waar alweer een verrassend ontbijt klaar staat. 

Wat een leven! Voor even! 

ontbijt

De luxe dagelijks verrast te worden met een ontbijt en diner is op zich al een feestje, gegeven dat je van Japans eten houdt natuurlijk. 
En twee uur na het magisch weldadige bad, zit ik bij de bushalte nog na te gloeien, verlost van de forse spierpijn die ik met de eerste dag 'wandelen' opliep... 
Wachtend op de bus naar Shingo, die me naar Shiko brengt, drink ik koffie uit een blikje, koude zwarte koffie, zonder suiker, lekker. 

warme en koude drankjes

Er is ook warme koffie in de automaat, grappig die automaten met warme blikjes! ze hebben een rood labeltje, de koude dranken een blauw.
Die automaten staan overal, ook in de kleinste dorpen, handig. 

automaten

Op het plein bij de bushalte staan twee auto's die ik wat beter bekijk, de ene heeft hele dunne harde banden, geen luchtbanden, beide auto's zijn wit en nieuw, zo zie je er veel in Japan, wit, nieuw en elektrisch.
Je hoort ze niet, de ramen zijn donker getint, je ziet niet wie er in zit, het doet wat futuristisch aan in mijn ogen, een beetje spookachtig, of is dat de werking van Tsuboyu?

spookauto's

Koguchi
Het voornemen om vijf dagen lang de Kumano Kodo pelgrimstocht lopend te doen, heb ik losgelaten en heb besloten om verder met het openbaar vervoer te reizen naar de heilige plaatsen.
Deze reis heeft meerdere doelen :-) en het spirituele deel ervan zit wat mij betreft in alle dagen en alle gebeurtenissen......
Omdat ik op een kruispunt in niemandsland moet overstappen, op een bus die een half uur later pas komt, ga ik lopen richting Koguchi, het dorp waar ik zal slapen die nacht.

Een alleraardigste man bied me een lift aan, die ik graag aanneem.
Hij zit met zijn kleinzoon, van ongeveer een jaar, op schoot achter het stuur,  hij spreekt nauwelijks engels, maar begrijpt meteen waar ik  moet zijn en zet me een half uur later voor de deur van minshuku Momofuku af.
Het is een vredig ritje, de man praat met zijn kleinkind onder het rijden, op een liefdevolle manier, ze hebben het goed samen, dat is te zien.

Lopend langs de Kumano-gawa/Kitayama  rivier zie ik de groentetuintjes bij de huizen, 
weinig hekken, en krijg een gevoel wat ik wel had als kind in mijn dorp; vertrouwd, veilig, de rommelige gezelligheid, de bloemen, de bomen, de rotsen, de eenvoud van dit dorp.

groentetuin

Koguchi

Koguchi 

En dat alles in een grote stilte, af en toe het geluid van een vogel of een auto. 
En ik zie Japanse tekeningen, grote rotsformaties, bamboo, kleine bootjes....in het echt!

rotstekening

Maar dan, ik was al gewaarschuwd, een keiharde sirene voor ongeveer een minuut, zoals bij ons op de eerste van de maand, hier in Koguchi drie keer per dag, ik weet niet waarom, maar als ik de volgende dag vroeg vertrek, zie ik een enorm grote autofabriek, daar kwam dat vast vandaan, misschien het signaal voor de pauzes? wel heftig.....

Er is ook iets vreemds, wat ik naast vele andere dingen niet kan duiden; de dorpen waar ik door kom, lopend of met de bus, lijken uitgestorven, deuren  en ramen gesloten, men zit niet op terrassen of voor de deur, het is stralend weer….. waar zijn de mensen, wat doen ze?