De bergen

Ella
Vrijdag 29-07
Ella, een dorp in de bergen, met de mogelijkheid van daaruit diverse wandeltochten te maken.
Het is backpack toeristisch, geen show, wel shabby, maar opvallend relaxte dorpelingen!
Nelly de eigenaar van Forest Paradise Guest home waar ik zit, blijkt een vriendelijke gastheer en is vast van plan het me naar de zin te maken.
Na de heerlijke tijd in Palmvilla, Mirissa, zal dat niet meevallen. Nee flauw, het moet even wennen: al dat armoedig rommelige en al het favoriete plastic meubilair weer, die oerlelijke Chinese stoelen die zo’n kleur hebben alsof ze van hout zijn, met plastic houtsnijwerk en plastic ‘rieten zittingen’ en al.
Afijn het zit niet slecht en is goedkoop….

Geen idee of deze dingen, die hier met miljoenen aanwezig zijn, wel milieuvriendelijk afbreekbaar zijn.
Dat weet waarschijnlijk de milieubeweging wel, die hier ook te vinden is zag ik al www.greensl.net.

Bijkomen van een 5 uur durende rit in een lokale bus, die driekwart van de reis ongeveer elke 250 meter stopt voor passagiers, tot de bus propvol is.
Het blijft een avontuur die ongemakkelijk is, maar wel een kijkje geeft in het niet toeristische leven van de gewone mensen.
Deze keer zag ik bijvoorbeeld dat er twee keer tijdens deze reis een donatie werd gedaan bij een tempel door de conducteur in een daarvoor speciale gemetselde straatspaarpot, waarin ook een vrouw die net uit de bus stapte een centje deed en daarbij de handen tegen elkaar vouwen en het hoofd buigen, alsof er bescherming gevraagd- en bedankt wordt voor een veilige reis?
Bij de start van de reis is er een flinke bos wierook aangestoken in de bus, plaatjes van Boeddhistische en Hindoeistische heiligen, met plastic bloemen behangen, zijn volop aanwezig, een vaasje met verse bloemen , het heeft allemaal geholpen er een voorspoedige reis van te maken.

Ook wordt er tijdens de lange rit heel wat handel gedreven, boodschappen tassen worden afgeleverd en in het volgende dorp weer opgehaald, zo’n vijftig kleien potten met (heerlijke) yoghurt werden ingeladen om verderop weer uit te laden.

Er stapte ook nog een politie agent in met een geboeide gevangene bij zich.
Het was een mooie reis, klimmend naar een ander landschap met andere temperaturen en plantsoorten.
En Ella is verrassend, een klein dorp, druk met toeristen, veelal echte wandelaars,( goeie schoenen en petten,rugzak), een goeie sfeer. Het heeft een tiental eetgelegenheden, van heel simpel tot hip met wifi .
De kamer die ik vind is alleen voor een nacht, morgen verder naar Nuwera Elya? Of vroeg gaan lopen naar little Adams Peak en daarna naar een Vipassana retreat 4 km verderop…..

zaterdag
Het werd lopen naar ‘litlle Adams peak, na een goede nacht in echte stilte.
Een verrukkelijke wandeling een uur heen, een uur terug tussen de theeplantages, geweldige uitzichten.

Het leek me fijn om hier in de buurt een weekje te zitten, maar de guru van het Vipassana meditatie centrum was niet aanwezig , hij is op reis, dus ze konden geen gasten hebben geloof ik (gebrekkig telefoongesprek met weinig engels sprekende monnik)
Jammer, want toen besloot ik naar Nuwara Elya te gaan met de boemeltrein,

had ik het maar niet gedaan want ik vind het hier niet prettig; het is koud, druk, het hotel erg vies en duur, brrrr, ga morgen even rondkijken naar o.a. een zen-tempel/klooster die hier schijnt te zijn en uitvinden hoe laat de bus naar Kandy vertrekt.
Wat een bummer Nuwara Elya, het is eigenlijk ook een uitvalbasis voor tracking, er zijn prachtige natuurgebieden rondom, maar de stad zelf is vooral vergane glorie uit de Engelse tijd, het kan mij niet bekoren. de temperatuur is wel verrassend zo'n graad of 15-16! Vannacht onder twee dekens geslapen! de stad ligt op 2330 m hoogte.

Zondag
Vroeg op, en bij de eerste wandeling weet ik het al, ik ga.
Dus op naar Kandy en daar is het goed toeven, fijne plek om te slapen; Laksmi guesthouse, met een groot gezamenlijk terras met weids uitzicht. alweer wat leuke reizigers ontmoet, goeie tips voor het ‘noorden’gekregen en goeie tips voor het zuiden gegeven.

Zandbord

Zandbord.
Vandaag was ik in Matara, een drukke middelgrote stad, met een goede boekhandel waar ik twee boeken van Martin Wickramasinghe kocht, omdat het zo leuk is om nu hier werk van een gevierd schrijver,Sri Lankaan, te lezen met verhalen die zich in Sri Lanka afspelen.

In’ Lay bare the roots’ van Martin Wickramasinghe las ik dat hij heeft leren schrijven op een zandbord.
Martin Wickramasinghe (1890-1976) is de meest- bekende en -succesvolle schrijver van Sri Lanka en is geboren in Koggala, precies tussen Galle en Matara in, aan de kust dus.
In zijn tijd kregen de welgestelde kinderen priveles van een guru en leerden het Singhala met behulp van het zandboard: het was een soort tafeltje , zwart geschilderd met daarop een laag wit zand.

De beschrijvingen van het opgroeien van een jongen in deze kuststreek, in het Ceylon van toen, is prachtig, poëtisch maar ook heel helder, beschrijvend, tastbaar bijna.
Toen ik las over het zandbord moest ik ook denken aan de opmerking van Michael Ondaatjeover het Singhala alfabet:“verticalen overheersten in het Sanskriet, maar dat scherpe net van tekens was onmogelijk op Ceylon. Hier waren de Ola-bladeren waarop men schreef te teer. Een rechte lijn zou het blad in tweeën scheuren en dus werd een krullend alfabet afgeleid van zijn Indisch neefje”.

පවරා අන්තර් පළාත් පන්දුවාර ක්‍රිකට්‌ තරගාවලියබස්‌නාහිර, රුහුණ, කඳුරට සහ වයඹ අර්ධ අවසන් පූර්ව වටයට(iets over cricket)

Het is echt een extra om het boek van Wickramasinghe hier te hebben gekocht, vlak bij waar hij geboren en getogen is, Toggala.
Details, niet onbelangrijk: het (in engels vertaalde)boekje kost Rs 130, dat is nog geen euro, het tweede boekje Rs 165, iets meer dan een euro. Dat is mooi toch? Een goed boek net zo duur/goedkoop als twee koffie met een kokoskoek…….

het leven kan goed zijn

Het leven kan goed zijn.
Dinsdag,
Techniek…. Ik hou van techniek, vanmorgen met dochter Margita gesmst( is dat een woord? de taal loopt achter op de techniek) 10 seconden nemen die heen en weertjes! Super, tussen Sri Lanka, de tropen en Nederland, zo snel contact.
Opoe spreekt; in de 70er jaren moest je, als je vanuit Azië wilde bellen, soms uren wachten bij de telefoondienst en de post-restante in elke stad was een ontmoetingsplaats voor reizigers, alleen naar de grote steden kon je je post laten sturen en je post vanuit daar versturen.

Genieten van de bloemen is ook een van de vreugdes van reizen in de tropen, foto’s maak ik ervan maar de echte te zien en ruiken is feestelijk.

AUMmmm
In Mirissa is de hele dag en nacht de branding goed te horen nu het moessontijd is, door stevige golfslag die op het strand of de rotsen slaat, een constante ruis, daardoorheen klinkt het zingen van Boeddhistische sutra’s , gezongen door een monnik van de Kandavahari tempel , versterkt door luidsprekers die hoog aan een paal bevestigd zijn.
Gisteren de hele dag door.
Vanmorgen een half uurtje vanmiddag weer en tegen de avond weer , ben nieuwsgierig en ga vandaag de tempel opzoeken, welke sutra’s???

Ben begonnen in het laatste boek van Aravind Adiga, Between the assasinations, het is weer net zo beklemmend als zijn vorige boek “White tiger”( Booker prijs 2008) maar of het goed is om het nu hier te lezen is de vraag.
Het onderwerp van het boek geeft vooral, net als in het vorige boek, stem aan de bezitloze, dakloze en allerlei andere verschoppelingen in India.
In Sri Lanka is de cultuur te vergelijken met die van India en het is de lagere kaste die het meest lijden onder corruptie, machtsmisbruik en onrecht.
Ik heb de neiging mij met de kanslozen te identificeren :-( en dit boek wakkert dit enorm aan.
Zucht, over de tegenstellingen en onrecht die overal en altijd aanwezig zijn, op allerlei vlakken, van binnen en buiten….
Adiga zegt zelf over zijn werk:: "At a time when India is going through great changes and, with China, is likely to inherit the world from the West, it is important that writers like me try to highlight the brutal injustices of society (Indian).
That's what I'm trying to do – it is not an attack on the country, it's about the greater process of self-examination." „
Adiga explained that "the criticism by writers like Flaubert, Balzac and Dickens of the 19th century helped England and France become better societies.(wikipedia)

Zit hier op een prachtige plek, geld op zak, lux te lezen over armoede en machtsmisbruik, niks te doen, mooi leven, lieverikken thuis met wie het goed gaat.
Terwijl het waarschijnlijk arme analfabete neefje, die voor niets meer dan onderdak en eten het zwaartste werk hier doet, me een thee komt brengen en de kamer schoonmaakt, de was doet en nog zo het een en ander.
In Surfcity, Unawatuna was dat zeker gaande, hier in Palmvilla gaat het er wat er beter aan toe lijkt het.

Net sms uit Zanzibar gekregen van zoon Bertil , die met Adina door een deel van Afrika reist, we zitten ongeveer op dezelfde breedtegraad, we kunnen zwaaien over de Indische oceaan Het leven kan heeeeeel goed zijn.

Vanmorgen zag ik van dichtbij een Kingfisher, een pilihudua zeggen ze hier, morgen bij het zwemmen mijn camera meenemen om als hij weer daar is te kunnen fotograferen.

Zo zit ik hier maar lekker met mijn apparaten onder een prachtig wit dak op witte pilaren, en daarbovenop is een groot terras, waar niemand komt omdat er ruimte genoeg is om te zitten in de grote tuin, denk ik, overal ligstoelen en hangmatten onder en tussen de palmbomen.

De Kandavahari tempel ligt hoog op een heuvel, waardoor je vanaf die plek een mooi uitzicht over de baai van Mirissa en van Weligama hebt.
De monnik die mantra’s of sutra’s zingt, hoorbaar in het hele dorp, zit daar in een deel van de tempel achter de microfoon en doet dat uit z’n hoofd zag ik, en ik zag dat hij werd hij afgelost en een andere monnik verder ging met de taak.
Wat ze precies zingen kwam ik nog niet te weten, er was niemand die engels sprak.
Ik kreeg van een monnik een witte draad drie keer om mijn rechterpols gewonden en geknoopt en ik neem meteen aan dat dat iets goeds betekent. Na Maste.

Unawatuna
Zaterdag 23 juli
Gisteren gezwommen in de Indische oceaan, in de vroegte, in het woeste water, je zwemt en je zwemt en blijft op èèn plek en tussendoor word je af en toe 2 meter hoog opgetild door de golven.
Een nog leeg strand, alleen de vegers waren hun dagelijkse taak aan het uitvoeren.
Overal in Azië waar ik ben geweest heb je de zonsopgang –vegers, mannen of vrouwen die als eerste taakje van de dag, het erf aanvegen, of het strand of de vloer.
Swuurup, swuurup, swuurup, met een rustige regelmaat word er geveegd,, licht gebogen, èèn hand op de rug…. blij dit geluid weer te horen.
Elke dag voel ik me een beetje meer op mijn gemak, meer gewend aan de hitte, iets meer wetend van waar je wat moet/kan doen, de prijzen van dingen enigszins duidelijk.
Ik merk dat het feit dat je alleen reist het toch wel merkwaardig wordt gevonden, en dat is
het ook!
Surfcity.
Surfcity is de naam van het guesthouse waar ik een kamer huur.
Vanuit mijn raam zie en hoor ik de oceaan en kijk op de daken van de strandrestaurantjes, golfplaten daken op 4 palen, wat plastic stoelen en houten tafeltjes in het zand, 2 meter van de vloedlijn.
Alles is weer redelijk hersteld na de tsunami van 2004, mede dankzij de hulp van regelmatig terugkerende gasten van Unawatuna.
Surfcity word gerund door een Brabander en een Srilankaan, maar het werk wordt gedaan door een groepje jongens van tussen de 20 en 25 jaar, die het liefst de hele dag op het strandterrasje zitten kletsen, kaarten, zingen en dollen, met als gevolg dat geen toerist op het terras komt zitten. Als je de jongens wat vraagt zijn ze wel onmiddellijk in actie en een van hen kan erg lekker koken!

Maar vandaag is een van de bazen er, de jongens zijn aan het werk en is er meer klandizie.
Hans, een Nederlander die in Colombo werkt en woont, vertelde dat een paar dagen geleden de 18 jarige broer van een van die jongens uit liefdesverdriet zelfmoord heeft gepleegd….
En dat ze hem gisteravond hebben moeten begraven.
Heftig, het sluit een beetje aan bij het boek dat ik lees van Michael Ondaatje, over zijn familie in Sri Lanka, heftige romances, ongelukkige liefdes, overspel, drama’s in de vorige eeuw en ook/ juist? in een gegoede familie. Een citaat: “in de donkere kamers waar de rottende klamboes hangen, waart de geest van de dochter van de Nederlandse gouverneur. In 1734 wierp ze zichzelf in een put nadat haar verteld was dat ze niet met haar minnaar kon trouwen en sindsdien waart ze rond in de kamers, waar ze zich soms stilletjes in haar rode jurk vertoonde”.
En: “na een copieuze maaltijd met veel drank kondigde mijn vader aan dat hij zich nu voor het hoofd moest schieten omdat Doris de verloving had verbroken. Het koste zijn broer Aelian een hoop moeite om alle geweren in het gebouw te verstoppen. De volgende dag werden de problemen opgelost en de verloving hersteld. Ze trouwden een jaar later”.

Vandaag na de eerste duik (wat een luxe) met de bus naar Galle.
Op een of andere manier vind ik de lokale bussen fijn, net alsof ik er een beetje bij hoor. Valse romantiek?!
voorin de bus gaan de lampjes om Buddhabeeldjes aan en uit,aan en uit.

Het zijn rammelde bussen die veel herrie maken en bovendien wordt er muziek gedraaid die, naar ik me voorstel zoiets als van een Srilankese Andre Hazes is of zo.
Verder scheuren ze al toeterend over de smalle wegen, stoppen een seconde om mensen er uit te laten springen of erin, de wegen hebben geen stoepen en strepen, dus de chauffeur heeft heel wat mensen, fietsen en dieren te ontwijken…
Vanmorgen raakte ik even ontroerd toen er een kromme broodmagere oude man instapte en er tegelijkertijd drie jonge mannen opstonden om hem hun plaats aan te bieden, mooi!
Galle
In Galle moet je natuurlijk naar het Dutch Fort en ik was ook nieuwsgierig naar die plek., het is een Unesco World Heritage site.( te zien op de WHC site) http://whc.unesco.org/en/list/451/video
Het is een historische plek èn een levendige plek, want er wonen mensen, er zijn allerlei winkeltjes, een mooie oude bibliotheek, kerken, moskeeën, hotelletjes, theehuizen en scholen in het fort.
Het is een giganties fort, groot, sterk, het ziet er onverwoestbaar uit.

Door de tsunami zijn er in Galle veel slachtoffers gevallen maar niet in het Fort, metershoge en metersdikke muren hebben dat voorkomen.
Het bezoek in het fort aan ‘Historical Mansion’ was een plezier, een prachtig 17de eeuws Nederlands huis, indertijd bewoond door de hoogstgeplaatste in die koloniale periode, van 1658 tot 1796.
Een deel van het huis is nu ingericht als privé museum van een collectioneur van historische materialen en een deel als sieraden/edelstenen winkel.
Met moeite heb ik de verleiding tot aanschaf van allerlei moois kunnen weerstaan.
De gids die me rondleidde, een charmante 50er, vertelde bij het bekijken van een bruidsschatkist gevuld met geld, textiel en sieraden, dat de huwelijken op Sri Lanka nog voor 90% ‘proposed’ zijn, zoals hij dat keurig noemde en dat de bruidschat die de familie de vrouw tegenwoordig meegeeft minstens een huis moet bevatten.
Niet alle families houden zich hieraan, als beide kanten even welgesteld zijn soms niet, maar vaak wel, hij had al twee dochters een huis meegegeven …
Verder had hij de ervaring uit zijn omgeving dat de ‘vrije’ huwelijken minder goed standhielden omdat ze bij problemen geen steun van beide families krijgen. Opmerkelijk.

Bijzonder vond ik ook het zichtbare ‘courting’(het hof maken?) in de parken hier, in Colombo viel het me al op, maar in Galle was het zaterdag, een vrije dag en dus jongens en meisjes: afspreken in het park. Soort van aandoenlijk en onschuldig, de meisjes kijken verlegen op als je langskomt, de jongens hebben alleen oog voor hun geliefde… ze houden handen vast, en zitten dicht bij elkaar, gekust wordt er niet voorzover ik dat zag.

Monara
Naast Surfcity , waar ik logeer, is het restaurantje Monara, en er is een man die daar de hele dag is en wacht op klanten.
Ik heb het met hem te doen want er komen bijna geen klanten.
En hij doet zo z’n best, hij is de eerste van alle strandtenten die zijn bedoeninkje klaar zet voor de dag, met elke ochtend verse bloemen op de vijf tafeltjes, harkt het zand steeds mooi aan, is steeds bezig alles recht te zetten en af te stoffen en wacht…
Ik stel me voor dat deze man een gezin heeft en allemaal monden moet voeden en als er dan 2 of 3 klanten op een dag zijn geweest…..
Maar wie weet is dit een tentje van een zakenman uit Galle die dit er bij doet en deze ijverige man een schamel loon betaalt om er het werk te doen.
En zo bleek het te zijn, dat maakt het wat minder schrijnend??
Blijkbaar identificeer ik me graag met de underdog…….

Mirissa
Vandaag weer vertrokken uit Unawatuna en omdat het zondag is en de bussen minder rijden, per tuk-tuk(driewielertaxi) naar Mirissa.
Naarmate je verder weg gaat van Colombo wordt het steeds exotischer in mijn beleving.
Mirissa is een kleine kustplaats, ook toeristisch maar wat minder dan Unawatuna.
Palmvilla, het hotel waar ik nu zit is prachtig, smaakvol ingericht met natuurlijke materialen, een goed onderhouden tuin en pal aan de oceaan.
Helemaal heerlijk, ga er van genieten, plek genoeg en rustig genoeg om yoga te doen, te zwemmen, te lopen en te lezen.

Voor het eerst mijn leuke opblaasbare meditatiekussen gebruikt, ’zitten’ onder het toeziend oog van deze mooie kastdeurdames!

Van het nieuws uit Nederland zie ik af en toe wat als ik internetbereik heb en over de killer uit Noorwegen heb ik gelezen, Jezus, dat mensen zo makkelijk toegang hebben tot wapens is toch ook te bizar eigenlijk….wat heftig.
en Amy Winehouse dood, te jammer!! zo’n groot talent.
Nou dat is wel rare selectie uit het nieuws, maar dit waren bij vluchtig surfen, de opvallendste.

.

Sri Lanka

Dinsdag 19 juli
Aankomen in een tropische stad is in mijn ervaring meestal geen pretje, zeker niet als je low-budget reist, zoals ik doe.
Colombo is erg warm, stoffig en lawaaiig. Het verkeer is beheerst chaotisch, als er zoiets bestaat.
De chauffeurs van alles op drie of vier wielen communiceren voortdurend met elkaar door hun toeters of claxon.
Het duurde even voordat ik de onderhandeling aanging, die bij het nemen van een driewielertaxi hoort, maar aan het eind van de dag moest ik wel: mijn gastheer voor de nacht, Mr Ranjit, had me buitengesloten en was met onbekende stemming vertrokken, zijn vrouw kon het niet oplossen en kon hem niet bereiken….na een stadswandeling van 2 uur was ik er erg aan toe om op mijn kamer onder de fan languit te gaan.
Twee uur heb ik gewacht en ben toen maar gaan onderhandelen voor een rit naar een restaurant meer up Town.
Dat lukte allemaal wel en ik kwam voor het donker gevoed en wel ´thuis´, waar de verbanning weer opgeheven was gelukkig.
Heb vandaag genoten van het grote aantal mooie mensen die ik zag en waarvan er veel ook nog naar me lachten, de glimlach zit hier niet verscholen, fijn! En geen dikke mensen gezien, dat is ook weer even iets anders. Wel erg veel foeilelijke gebouwen gezien, het staat er hier vol mee.

Slaap ingehaald onder de klamboe en het koele ruisen van de fan hielp daar goed bij.

Woensdag 20 juli
Vandaag weer een paar uur rondgelopen, blaren zijn het bewijs ... en dus weer veel gezien, Galle road, Kollupitia 3, kende ik al van mijn vorige bezoek en daar is het goed chillen in Crescat Boulevard, een van de weinige shopping mall’s in Colombo , ze hebben daar heel goeie koffie en wifi! en een supermarkt, voor o.a. flessen water die door mij in grote getale aangeschaft en gedronken worden.
Aan de Galle road is ook the residence van de president mr.Rajapaksa, het is als een fort bewaakt en vol van militairen, op veel plekken trouwens in de stad waar governement officials zich ophouden. Die militairen zien er heeeel verzorgd uit, nogal intimiderend, veel openbare zaken, gebouwen, wegen e.d zien er enigszins armoedig uit maar de militairen en de marine; pico bello…
En overal hangen grote bilboards met de breed lachende president erop. Weinig weet ik van de politieke stand van zaken hier, alleen dat de politiek bewuste Tamils wrschlk geen fan van de president zijn. Het lijkt hier vooralsnog redelijk goed georganiseerd en redelijk welvarend.
Als een braaf toeristje Viharamahadevi Park bezocht

en het Colombo Nationaal Museum bezocht, het museum zit in oud Engels gebouw en behalve de vele mooie Boeddha’s, is er in een van de zalen een collectie te zien van 17de en 18de eeuwse zilveren, gouden en koperen Nederlandse munten, met symbolen van de oude provincies erop en van de VOC natuurlijk, uit de Nederlandse koloniale tijd, misschien wat saai maar mijn hang naar museabezoek is weer even bevredigd.
Ze hebben er een bibliotheek waarin je je in de 19de eeuw waant, houten lambrisering, prachtige houten kasten, lezende mensen in totale stilte…. heerlijk.

De blaren spelen op, mijn enthousiasme wordt gestraft, zie er nu tegenop om morgen verder te reizen, maar gaan zal ik want die drukte van Colombo wordt me teveel.
Dus doorzetten maar en zien of ik bij een mooi strand terecht kan komen waar ik mijn ritme om te ‘zitten’ kan herstellen en, denk ik nu, zal blijven tot de zucht naar avontuur zich weer aandient.

Aan het eind van de dag wandelde ik even door de buurt en kwam bij een mooi parkje rond de Independence Hall terecht.
Daar waren enkele honderden mensen, mannen en vrouwen, aan het snelwandelen, in sporttenue, net als in het Vondelpark, maar dan niet hard- maar snel-lopen. Te warm om te joggen denk ik.
Verrassend omdat in de stad velen er nog traditioneel bijlopen, in sarees en dhoties en ook nogal wat gesluierde vrouwen waarvan slechts de ogen te zien zijn.
De vrouwen die ik sprak maakten een zeer geëmancipeerde indruk, pittige dames , mooi en goedlachs.
De mannen charmant, ook mooi en flirterig! Of verbeeld ik me dat…
Het is fijn om hier ‘in de familie’ van Michael Ondaatje te lezen, een beschrijving van zijn bezoek aan Sri Lanka, waar hij geboren en getogen is en afkomstig uit een oud Nederlands- Singalees-Tamil geslacht. Na vele jaren bezoekt hij land en familie en doet er verslag van.
Er worden in het boek ook quote’s aangehaald van diverse Engelse schrijvers zoals deze van Paul Bowles,die hier enige tijd op het mini eiland Taprobane woonde: “de Singhalesen zijn ongetwijfeld een van de minst muzikale volken ter wereld. Het is vrijwel onmogelijk om minder gevoel voor toon , maat en melodie te hebben”….

Donderdag 21 juli 2011
Het was even doorzetten, kiezen op elkaar, maar uiteindelijk viel het mee, in een ac taxi naar het zeer rommelige grote busstation, waar een airconditioned bus naar Galle snel ge vonden was.
De drieeneenhalf uur durende rit was een oefening in loslaten, de chauffeur was heel goed maar de rijstijl hier is ijzingwekkend; de volgende keer ga ik niet vlak achter de chauffeur zitten….
In Galle meteen de bus naar Unawatu gevonden en zit hier nu op 10 meter afstand van de nogal woeste branding, het is moessontijd, de oceaan is wild, maar je kan er in zwemmen en dat is het plan voor morgenochtend.
Het is een heus vakantieoord hier; een tiental kleinschalige hotels en logementen met allen een terras aan het water, niet gek, beetje ouwe hippiesfeer, relaxed man… veel Nederlanders hier
Afijn, echt stil en meditatief zal het niet worden denk ik, maar voor een paar dagen heel goed uit te houden.