DRIVE, wat een rotfilm

Drive, wat een rotfilm!
Op aanraden van iemand die over de laatste film die we samen zagen net zo enthousiast was als ik, keek ik naar Drive van Nicolas Winding Refn.
“ Een echt goeie film” zei ze! ‘ Een beetje bloederig maar fantastisch” …
Ik had hier een daar een krantenkop gezien over de film, die me ook de indruk gaf dat het iets bijzonders moest zijn, maar verder wist ik niet waar de film over ging of wie hem maakte.
Meestal let ik daar op maar nu ging ik blind op de aanbeveling ’fantastische film’.
Terwijl ik naar de film keek kreeg ik steeds meer afschuw van wat ik zag, maar het ‘greep’ me ook wel want de manier van filmen had wel iets nieuws in mijn ogen, er werd weinig gesproken en de soundtrack was indringend.
En na de film was ik geschokt door wat ik gezien had, een mindfuck zoals we dat in de zeventiger jaren noemden, dacht ik, hoe krijg ik dit weer uit mijn systeem???
Ik zag een man die uitblonk in autorijden, die dat gebruikte om geld te verdienen, soms ook met illegale klussen; dieven vervoeren naar en van een kraak , speciale mooi gemaakte beelden van kundig ontsnappen aan de politie -auto’s en –helikopters.
Ik zag een man die verliefd word op een buurvrouw met kind, dit alles grotendeels zwijgend, maar met indringende soundtrack die veel suggereerde.
Er ontstaan door de man van die buurvrouw, een ex-bajesklant, grote problemen en de film wordt snel super gewelddadig.
Eigenlijk zag ik een grote beestachtige dodelijke bende met daartussenin, als onschuldige schaapjes, de moeder en het kind.
De verliefde man wordt ook een beest, voor zijn liefde slaat en schopt hij een mafioso in de lift helemaal tot moes, dat hóór je vooral…..en hij vermoord er nog twee, allemaal uit
‘ liefde’ en/of wanhoop.
En dan is er nog de grootste engerd met een collectie scheermessen in een gouden kistje, die o.a. de enige overgebleven figuur die wat sympathie oproept vermoordt terwijl hij hem toespreekt met sussende woorden dat het snel over zal zijn, door zijn arm verticaal door te snijden, door slagaderen, zodat hij doodbloed.
Al met al een soort horror film, waarom kijkt een mens daarnaar?
Een heeeel dun sliertje liefde die de man bekent als hij de vrouw voor de laatste keer aan de telefoon spreekt: ‘ de tijd die ik in jouw nabijheid ben geweest, is het beste wat me ooit is overkomen’.
Is dat een aanwijzing dat de man een slecht leven achter de rug heeft? Zoals alle figuren in de film , behalve de twee engeltjes natuurlijk, maar ja het kind ziet zijn vader in elkaar geslagen worden in de garage onder de flat en de vrouw is getuige van de beestachtige moord in de lift, dus ook zij zijn voor het leven getekend door extreem geweld.
Zo nu dat van mijn lever is, ga ik kijken wie de regisseur is en wat hij beoogt.
Ben benieuwd……

Na het lezen van een paar recensies en een interview , wat in VPRO gids stond met Gosling en Refn, wordt het me duidelijk dat ik gewoon even wat beter had moeten kijken naar wat voor soort film het was voor ik hem zag.
Maar ja dan had ik de film waarschijnlijk niet bekeken?
Weer eens een dubbel gevoel: de film heeft indruk gemaakt om verschillende redenen en was dus een nieuwe ervaring.
Maar waarom heb ik toch het gevoel dat ik hem liever niet gezien had?
Natuurlijk voor mijn eigen gemoedsrust, maar ook het onrustige gevoel wat zo’n film doet met mensen.
Legitimeert de film geweld? Klaagt het geweld aan? Wat is de boodschap die je krijgt?
Of is het gewoon een horror film die mensen zien als ontspanning, lekker griezelen en daarna weer extra blij met je rustige veilige leven???
Nou ja voor mij geeft zo’n film een boodschap dat ‘mensen’ vooral slecht zijn en als je denkt dat de mens in wezen goed is( wat ik hoop en denk) ben je een watje.
En toch geeft dat zien van deze horror me ook weer de gelegenheid te horen van anderen welk plezier ze hier nou juist wel aan beleefden, waarom ze dit nou een goeie film vinden?

Als ik lees dat de acteur Gosling deze regisseur heeft gekozen om Drive met hem te maken, omdat hij zo’n sterke reactie zag en voelde onder het publiek bij het zien van een extreem geweldadige scene in een film van Windig Refn, dan denk ik wel dat als ik dat eerder gelezen had, ik de film niet was gaan zien.


Recensie in Cinema.nl, interview met Ryan Gosling en Nicolas Winding Refn uit de VPRO gids:
google

*
REfn: Mijn films lijken heel gewelddadig, maar er is een verschil tussen fysiek geweld en emotioneel geweld. Het aantal doden ligt in andere films vaak veel hoger dan in de mijne, maar het emotionele geweld in mijn films kan veel verwoestender en angstaanjagender zijn, omdat mijn geweld een reden heeft. Ryan is ook altijd op zoek naar emoties in wat hij doet. Daarom werkten wij zo goed samen.
*
Gosling: Eigenlijk wilde ik de film niet goed vinden, want dan moet ik een Europese arthouse - regisseur pitchen voor mijn zestig- miljoen- dollar- film. Maar ik zit in Valhalla Rising en het is inderdaad een kunstfilm. Gewelddadig, maar ook poëtisch, vrijwel zonder dialogen. En dan snijdt halverwege One-Eye zijn vriend open en trekt diens ingewanden eruit. En de hele zaal staat op zijn kop. Mensen beginnen te lachen, kijken verschrikt weg, stoten elkaar aan. Ineens komt iedereen tot leven. Ze hebben plezier, weet je. En ik kon me geen honderd miljoen dollar -film herinneren waar mensen op zo’n manier reageerden. 
Het goede van Nicolas is dat hij geen verschil ziet tussen kunst en vermaak.
*
Ik beschouw Drive als een donker sprookje. Met Driver als ridder, Irene als prinses in nood en Los Angeles, waar de film zich afspeelt, als een soort sprookjesland. Toen we besloten dat het een sprookje zou worden, viel alles op zijn plaats en konden we steeds meer dialoog uit de film halen. Drive heeft trouwens ook wel iets van een weerwolffilm, maar dan zonder de makeup. Mijn personage heeft zo veel geweld in zich dat het er af en toe uit moet. De scène in de lift, waar veel over nagepraat zal worden, is daar een goed voorbeeld van. Daar wordt hij even een weerwolf.’

*
Volgens Gosling waren regisseur en acteur het altijd roerend eens over de richting van de film. Gosling: ‘We waren bijna één persoon. We werden alle twee Driver. Nicolas droeg op de set ook altijd het jasje dat Driver in de film draagt. Het jasje met die enorme schorpioen op de rug.’ Dat klinkt als een jongetjesfilm met een hoog testosteron-gehalte, maar volgens Gosling is Drive juist een heel vrouwelijke film. 
‘Het is een beetje zoals bij de bidsprinkhaan. Na de paring eet het vrouwtje het mannetje op. Dat doet ze omdat de proteïne van het mannetje noodzakelijk is voor haar pasgelegde eitjes. Zo gaat dat in de natuur. Er zit geen boosheid in. Het is nodig. Juist dat wilden we aanspreken, dat vrouwelijke geweld. In plaats van al dat machogedoe.’


ik kan er niet helemaal bij, deze wonderlijke redenering over 'vrouwelijke film'.
maar ik hoor hier en daar dat ik het niet zo serieus moet nemen, het is gewoon' grappig'.....

zen

Dit najaar is de woensdagavond voor het 'zitten' met- en luisteren naar- Lida Kerssies en de andere zen-beoefenaars in de zendo van Kanzeon Zen centrum Amsterdam.
Sinds 2004 ga ik regelmatig naar de bijeenkomsten en retraites van deze zengroep.
het is daar goed toeven...
De stichter van deze zendo is Nico Tydeman, een bijzondere man en inspirerend zenleraar, bij hem deed ik de introductie en vervolgcursus Zazen.
Dit filmpje van nog geen twee minuten komt uit een langere docu van de BOS.

THORN IN THE HEART from Chiel Filmt on Vimeo.

Zijn eerste boek "Zazen, de praktijk van het zitten" kocht ik in de tachtiger jaren in de Kosmos in Amsterdam, waar hij introductielessen zenmeditatie gaf.
Dat boek is een basisboek,(het wordt steeds opnieuw uitgegeven) wat altijd weer inspireert tot zitten als je even vergeet waarom je ook alweer zou gaan 'stilzitten '.
Ook Lida Kerssies is een inspirerende lerares, die regelmatig je kleedje van zelfgenoegzaamheid onder je vandaan trekt, dat houdt je wakker:-).
"blijf twijfelen" en "wordt wakker!" zijn veel gehoorde uitspraken bij de bijeenkomsten.
Twijfelen waaraan? Word wakker; waaruit? slaap je? droom je?
Dat zijn al vele jaren vragen waar ik me graag mee bezig houd.
die vragen hebben me bij Yoga gebracht en naar de docentenopleiding Raya Yoga geleidt, tot aan vele jaren yogadocent zijn in West Friesland en Amsterdam.

Een langzame landing na een bijna buitenaardse reis..

Maandag 5 september
Vandaag ben ik een week terug in Amsterdam, niets bijzonders eigenlijk, maar ik voel het als een langzame landing na een bijna buitenaardse reis.
Vooral als ik de foto’s bekijk van de afgelopen weken.
Vandaag pas voor het eerst weer het nieuws op TV gezien bijvoorbeeld; en ja belangrijk natuurlijk de zorgen van de financiële markt! En Chirac die niet bij de rechtbank verschijnt bij het behandelen van een aanklacht van machtsmisbruik xxxx jaar geleden, de gevechten voor de rechtszaal in Cairo, waar Mubarak zich moet verantwoorden en wel achter gesloten deuren.

Dit is weer de mijn bekende wereld,'s morgens vroeg op weg naar mijn werk; de enigszins verlopen studenten die, in zwarte pakken, met z’n vieren een oude chesterfield door de Utrechtsestraat sjouwen, de hooggehakte secretaresses die met een latte in de hand zich voortsnellen naar kantoor, de, naarmate je verder uit het centrum komt, meer shabby geklede Amsterdammers die onderweg zijn naar werk, supermarkt of café.
De stoere vrouw op een Harley Davidson, die ik zag in de stad, is in grote tegenstelling met de vrouwen die ik de afgelopen weken op reis zag.

Donderdag
7 weken geen TV is erg verfrissend, maar wegdoen is nog te radicaal...
Van zoon Bertil hoorde ik over het essay "Avoid news" van Rolf Dobelli over de schadelijke gevolgen van 'te veel' nieuws zien, wat zo moedig in NRCnext geplaatst is.
Het essay(wat ik niet als link geplaatst krijg nu:-() is een oefening, want het vraagt wat doorzettingsvermogen en inzet om het te lezen, daarmee wel bewijzend dat je nog niet helemaal verpest bent door het hap=snap nieuwsvergaren wat een gewoonte is geworden :-)
www.nrcnext.nl/denkt

In de mediatheek is het nog uiterst rustig en dat leidt er toe dat ik de Iphone gebruik om met Spotify te luisteren naar de muziekstukken welke genoemd worden in het boek dat ik aan het lezen ben:
“Verwante stemmen “van Vikram Seth.
De roman speelt zich af in een muzikantenmilieu, een klassiek vioolspeler van een kwartet is aan het woord en bespreekt het instuderen en uitvoeren van belangrijke composities van grote componisten (en ook zijn moeizame liefdesleven).
Dat is de toekomst volgens sneldichter en schrijver Nico Dijkshoorn in een interview wat ik zag bij ereaders.nl: daarin zegt hij dat de e-reader alweer achterloopt en het nieuwe lezen een leesbeleving moet worden met filmpjes en muziek….
Dobelli zal er van gruwen…..

De populieren van Artis staan sierlijk te wuiven tegen de lichtblauwe met wit-grijze wolken-lucht, de wassende halve maan af en toe zichtbaar.

Na de tropendagen van 5.00 tot 18.00 uur daglicht is het heerlijk dat de dag hier zo lang duurt.
Langzaam weer wennen aan het gareel, zoekend naar de vreugden van Amsterdam, die ik verstandelijk wel weet, maar gevoelsmatig moet opzoeken.
Foto’s maken in een je overbekende wereld is weer moeilijker, maar niet minder interessant.
Van de witten, grijzen en blauwen in de Holandse luchten kan ik ook vaak genieten.

Het liefst zou ik hier net zo nieuwsgierig rondlopen als in Sri Lanka, maar de vele plichten zijn nu nog een belemmering , en mijn vrije tijd zo indelen dat dat kan is een volgende missie....

Dinsdag 30 augustus,
Zo! het fenomeen wakker worden en niet weten waar je bent heeft zich tot mijn plezier weer voorgedaan! want dat hoort bij het reizen en het thuiskomen.
Die eerste gewaarwording bij het wakker worden, een reeks van herinneringen aan andere momenten van wakker worden in een nieuwe omgeving, de vage contouren van de kamer waarin je slaapt, de geluiden, of in dit geval het gebrek aan geluiden.
Zes weken sliep ik met het geluid van een grote( vaak oude) draaiende fan boven mijn hoofd en meer dan de helft van die tijd ongeveer in een kamer aan het strand met het geluid van de branding, vooral 's nachts, duidelijk hoorbaar.
Deze ochtend is het muisstil in mijn beleving, sterker nog Amsterdam lijkt geluidloos.
Voordat ik wegging was mijn geluidoverlast-ervaring op de grens aan van irritatie; " er is hier altijd herrie" riep ik regelmatig, zo zie je maar :-)
Poes en hond weer op schoot,

de ijskast gevuld, , het huis, de planten, allemaal goed verzorgd door de liefste dochter die er is, mijn Margita Catharina Rosa.

Is het zo stil op straat omdat het koud is ? Of zijn nog veel mensen op vakantie? Hoe dan ook de beleving is opmerkelijk voor me, fluisterend Amsterdam…..

èèn dag in slow motion en dan weer aan het werk in de Berlage Lyceum mediatheek en zaterdag op de Open dag van de Volksuniversiteit Amsterdam weer mijn yogalessen aanprijzen.

Nog en beetje in reisstemming maakte ik een lange wandeling door Amsterdam en heb me verwonderd over de herfstkleding die mensen dragen, laarzen, jassen, sjaals..
En dat we elkaar bijna niet aankijken hier, weinig interactie, ieder doet zijn ding en verder geen gelanterfant en of slabakkerij.
Misschien is er weinig openlijk plezier, maar wat hebben we het goed hier!!

De Hollanders bouwden zo stevig dat het er nog allemaal staat!

Zaterdag
Na wat te hebben rondgekeken in Negombo vond ik een betere plek om mijn laatste twee dagen op Sri Lanka door te brengen.
De eerste plek was ook aan het strand maar het was weer een nogal vieze verwaarloosde ‘villa’.
Vier kamers, geen tuin en het enige personeel was een 20jarige verlegen, slecht engels sprekende jongen, die de hele dag alleen was daar.
Iedere keer dat ik hem zag nodigde hij me uit televisie te komen kijken in de gemeenschappelijke kamer, natuurlijk heb ik een keer aan zijn verzoek voldaan, maar een kwartier zappen bracht me, en ik denk ook hem, niet veel vreugde, dat we elkaar niet verstonden hielp niet mee…..
Zijn baas kwam een uurtje per dag langs om hem aan het werk te houden.
Deze kamer in Dephani is een grote verbetering, ook aan het strand, mooie tuin rondom, veel vrouwelijk personeel:-), schoon en o wonder, helemaal ingericht met houten meubels!!

Hier kan ik weer op blote voeten lopen, wat de afgelopen weken een van de vreugdes voor me was.
Er is wifi hier, zit dus helemaal goed voor de laatste 2 dagen.
Vanmorgen naar de stad gelopen, met parasol, want het is warm vandaag.
Het Dutch Fort gezien en de Dutch Canals!

De Hollanders bouwden zo stevig dat het er nog allemaal staat!
In het Fort zit nu de gevangenis dus je kan het niet bekijken! In 1796 hebben de Engelsen de Hollanders verdreven van de diverse strategische handelsposten waar the Dutch bijna tweehonderd jaar een monopolie in stand hielden op de specerijenmarkt.
Die koloniale geschiedenis die weet wat, lezend in Congo van David Van Reybrouck en wat info uit de gids over de koloniale tijd hier in Sri Lanka, plus het zien van de resten uit die tijd geeft al heel wat verbijsterende informatie.
Maar goed, ondertussen zit ik hier mooi, aan het strand, in de tuin, dat te verwerken, wie weet heb ik dat ook nog te danken aan die ondernemende hebzuchtige voorvaderen.

Ook zag ik de vismarkt, speciale sfeer daar, de vissers zijn ruige types, de visvrouwen lachen niet, ze moeten snel zaken doen, ze roepen en ( zo stel ik me voor ) schelden...

De bevolking van Negombo is erg christelijk, er staan flink wat grote kerken en veel mensen vragen me of ik christen ben, een ‘ja dat ben ik’ stemt ze tevreden.
De kerkdiensten zijn met luidsprekers ook buiten de kerk te volgen en veel mensen staan of zitten ook buiten in het zand om de kerk heen.

Het noordelijke deel van Negombo is de toeristenplek; een strook langs het strand van zo'n 2 km lang met hotelletjes, 'guesthouse's, restaurants en winkeltjes.
de meeste gasten komen of net aan en beginnen hun reis op Sri Lanka, of ze vertrekken binnenkort, de plaats ligt namelijk een paar km van het vliegveld.
en die sfeer heeft het ook, een soort tussenstation...

maar om af te kicken van Sri Lanka uiterst geschikt!

Dambulla

Woensdag
Nu het vertrek wat dichterbij komt, komt de exotische wereld, waar ik nu ben, weer meer naar voren, het is niet goed voor te stellen dat ik volgende week dinsdag weer in Amsterdam ben, in de mij zo bekende wereld.
Hier is bijna alles wat ik zie mij onbekend, vol mysterie, maar waarschijnlijk is veel wat hier gebeurt in wezen hetzelfde als in Nederland, kleine/grote menselijke dingen, gedoe, roddel, kinnesinne, kleine /grote zorgen over gezondheid en inkomen, over de politieke situatie.
Het is te veel om te vatten, hoe het op dit tropische eiland geregeld is, het zou veel tijd nemen voor je door hebt hoe bijvoorbeeld de ongeschreven regels hier de wet uitmaken…

Hoewel ik me constant verbaas en nogal eens gefrustreerd raak, voel ik me blijkbaar toch op mijn gemak in deze in mijn ogen nogal chaotische samenleving hier.
Er is in 'het zichtbare' zo weinig perfectie, van alles is maar half af, en dingen die stuk gaan bijvoorbeeld, worden zelden gemaakt ( gemiddeld).

En tegelijkertijd zijn daar de vele beeldschone mensen met symmetrische gezichten, gelijkmatige gebitten, lang en slank, mooi gekleed, in prachtige landschappen, tussen wilde bloemen en vruchten.

En waarom ik het zo naar mijn zin heb, is natuurlijk ook de vrijheid die ik voel, van het even weinig verantwoordelijkheid dragen, even verlost te zijn van werk en van de sleur van dagelijkse boodschappen, koken en schoonmaken.
Even een beetje naast jezelf te staan, o luxe.
Maar waarom dan Sri Lanka? Met z’n grote tegenstellingen, de armoede en de beperkte mogelijkheden voor een groot deel van de jeugd zich te ontwikkelen vooralsnog?
De bergen moeilijkheden waar ze hier mee worstelen, dat zie je en merk je.
De tropische stranden, de palmbomen, de relaxte vissers met hun dagelijkse vangsten van verse vis is een belangrijke reden.Het feit dat ik 6 weken kan rondreizen met een beperkt budget doordat het hier zo goedkoop is, is een reden.
Daarnaast speelt het Boeddhisme voor mijn keuze hier naar toe te gaan zeker een rol: de lange boeddhistische geschiedenis, het grote aandeel wat Sri Lanka heeft gehad in de ontwikkeling, verspreiding en continuïteit van het Boeddhisme is indrukwekkend, de zg Ancient Cities en de oudste boeddhistische geschriften zijn daar het tastbare bewijs van.

Donderdag
Vanmorgen was ik weer op een van de heilige plekken voor Boeddhisten, de Cave Temples van Dambulla en het was erg de moeite waard, blij dat ik dit ook nog heb bezocht.
Wat ik voel als ik op zo’n plek ben is niet goed te beschrijven, maar het is wrschlk hetzelfde als wat een pelgrim ervaart bij het bezoeken van een voor hem/haar heilige plek, of zoiets als wat een kunstliefhebber voelt als hij een geliefd kunstwerk in het echt ziet….
Bewondering, ontzag, verbondenheid, bevestiging, gewijde sfeer?
Deze grotten zijn al sinds de 2de en 3de eeuw in gebruik als boeddhistisch klooster en verschillende
toegewijde koningen hebben er aan bijgedragen dat er zeer fraaie schilderingen en Boeddhabeelden in de grotten kwamen zodat ze als tempels voor de leken gebruikt konden worden.

Beneden bij de trappen is er een nieuwe tempel gebouwd, door Japan aangeboden, een protserig merkwaardig geheel.

Vrijdag
In Negombo wachtten weer nieuwe verrassingen: zoals zo vaak maak ik me toch een soort voorstelling van hoe het ongeveer is op de plek waar ik naar toe ga.
Blijkbaar had ik van Negombo het idee dat het een luxe badplaats is omdat het dichtbij Colombo is en zie ik dat het net zo als op de meeste plekken een rommelig zooitje is.
Zonsondergang in Negombo.

Alleen de hotels van minimaal 100$ per nacht in het noordelijkste deel hebben een keurig strandje en verzorgde tuinen en waarschijnlijk schone kamers.
Een rommelig zooitje kan ook gezellig zijn, Maar ik ben hier nog niet lang genoeg om dat te hebben gevonden.

Vandaag naar Colombo gegaan met de bus om wat kadootjes te kopen, ik weet niet wat ik dacht, maar dat is niet gelukt; in drie uur 3 winkels bezocht ( verkeer staat vaak vast)

en door de overdekte markten gestruind en niks gevonden! Behalve dan een goed ’curry ontbijt’ en een flinke zak ramboetans.
Nog twee dagen hier aan de woeste baren ( moessontijd, hoge golven, niet mogelijk in de oceaan te zwemmen) en dan weer naar het Amsterdamse, naar mijn lieve familie en vrienden, daar verheug ik me ook weer erg op.

De zaterdagavond goed overleefd

Dinsdag,
De zaterdagavond redelijk goed overleefd, met een Hollands- en een Zwitsers stel en Sue samen gegeten en een paar arakcocktails gedronken op het strand, met keiharde popmuziek, zoals het hoort te hard om elkaar te kunnen verstaan, de jongens/mannen die het hadden georganiseerd hadden de meeste lol volgens mij, de toeristen gingen allemaal om een uur of 12 naar bed, de jongens gingen door tot 4 uur, alle gasten hadden slecht geslapen door het lawaai, maar mopperen niet, want zoals ik al eerder zei, het is een soort vrijstaat hier… dus als de jongens willen feesten dan feesten ze, de oudjes naast mij hebben er ook moeite mee maar verdragen het...: ze hebben een deel van hun hotel verhuurd aan deze mannen die een duikschool aan het opzetten zijn en ook een deel van de kamers beheren en een van de twee restaurant.
Nu ik een fiets heb maak ik elke dag minstens één tochtje, soms twee, van 1 a 2 uur'
Het is wel een beetje een bezienswaardigheid, zo’n oud mens op de fiets, ze weten hier niet beter dan dat een toerist, zeker van gevorderde leeftijd , zich laat vervoeren in een taxi…
Bij een van de tochtjes ben ik bij Sarvodaya op bezoek gegaan, afdeling Trincomalee bleek hier om de hoek te zitten.
Sarvodaya is een op de ideeën en idealen van A.T. Ariyaratne gebaseerde maatschappelijke beweging die zich inzet voor de emancipatie van vooral ongeschoolde Sri Lankanen, met de nadruk op oecumenische bijeenkomsten om het onderlinge respect tussen de aanhangers van verschillende godsdiensten te bevorderen, en ook een heel programma om praktische scholing aan jonge mensen aan te bieden door middel van workshops om hun kansen op werk te vergroten. Het is een grote organisatie, met veel afdelingen verspreid over het hele land. http://www.sarvodaya.org/

Een Nederlands stel wat ik daar ontmoette werkt in het westen van Sri Lanka voor Sarvodaya bij een afdeling die zich inzet om gehandicapte kinderen te ondersteunen bij scholing om zich een beroep eigen te maken.
Zeven jaar geleden ontmoette ik Ariyaratne in Welighama waar hij betrokken was bij de Yoga conferentie die ik bezocht.
Een bevlogen man, boeddhist, met veel daadkracht en in staat veel mensen te inspireren om met zijn ideeën aan de slag te gaan, Sarvodaya te ondersteunen en helpen de idealen te verwezenlijken.
Inmiddels heeft zijn zoon een groot deel van zijn werk overgenomen.

Tijdens een ander tochtje wat foto's van rare gevels en omheiningen gemaakt die me steeds opnieuw verbazen

Inmiddels komen er al wat minder ‘westerse’ toeristen in French Garden en komen er steeds meer Sri Lankaanse families hier vakantie houden, grappig want ze komen met kinderen en opa en oma en slapen makkelijk met z’n 6en in een kamer, waar twee bedden staan.
De sfeer verandert elke dag met het komen en gaan van mensen, geen dag is hetzelfde.
Door het luie strandleven is er niet zo veel te vertellen.
Daarom wat foto’s van de omgeving.

Het wordt tijd dat ik weer verder ga, geleidelijk richting vliegveld, morgen met de bus naar Dambula, waar ik hoop nog meer mooie oude Boeddhabeelden te zien.

Trinco is cool en hot

Woensdag
De derde dag in French Garden Pragash, wat een soort vrijstaat lijkt, een toevluchtsoord voor vermoeide backpackers.
Het is een ruim erf ,aan het strand, in de schaduw van palmbomen en met vele plekjes om te zitten, tafeltjes en stoelen en ligstoelen om te liggen.

er zijn 18 kamers en er zijn 2 restaurantjes, een met een simpele internationale keuken en de ander met srilankaanse keuken.
De meeste mensen die hier komen hebben al flink rond gereisd en kunnen hier relaxen.
Geen verkopers of lastige gidsen of ttmannen, even niet plannen en beslissen wat de volgende stap is, waar en wanneer de bussen vertrekken enz.
En met elkaar ervaringen delen is een geliefde bezigheid.
de Kroatische Meta, alleenreizend, vertrekt morgen weer naar huis, de Duitser Tobias reist overmorgen weer verder na 5 maanden India nu in Sri Lanka voor drie weken, gaat verder met zijn 8 maanden Azië reis, door naar Maleisië, Laos, Thailand, de twee Australiërs van in de zestig Brian en Harvey zijn na twee dagen weer op hun motorfiets gestapt, onderweg naar Galle om daar een cricketgame te zien( Australië - Sri Lanka?).
Er is een Nederlands stel wat in het noorden van Sri Lanka gereisd heeft( nog maar net opengesteld na de beëindiging van de burgeroorlog) en ook in Jaffna zijn geweest, op uitnodiging van een Srilankaanse oud collega.
We zitten samen te eten en bier te drinken en praten tot laat in de avond, onder de palmbomen met het geluid van de zee op de achtergrond, soms gemengd met een harde beat die de jongens die in het restaurant werken, af en toe opzetten.

Gisteren maakte ik met Meta een strandwandeling van een paar uur en op de terug weg begon het heftig te regenen en onweren, net op tijd konden we schuilen in een hindoe tempel waar een dagelijkse ‘eind v.d. dag ceremonie’ bezig was.

Ook na afloop bleven we nog hangen want het weer was te heftig om doorheen te gaan.
Na een uur toen het bijna donker was, kwam een man, die we op de heenweg ook al ontmoet hadden, ons helpen door de kleine, maar nu heftig stromende rivier te waden om weer naar het guesthouse te kunnen lopen.
Na een heerlijke koude douche weer met een paar mensen zitten eten en drinken in de tuin terwijl allerlei topics die de reiziger bezighoudt langskomen.

Backpacker's blues.
Een van de topics van alleenreizende vrouwen is de soms agressieve seksuele toenaderingspogingen van mannen hier, als alleenreizende vrouw ben je soort van vogelvrij voor opdringerig respectloos gedrag van mannen die je wel moet tegenkomen omdat zo weinig vrouwen in de openbare sector werken.
De ‘westerse mannen in het gezelschapje, zijn nogal geschokt en verbaasd dat het reizen als vrouw hier en in India zo lastig kan zijn.
Tobias, eind twintiger vertelde wel dat hij soms stukjes met vrouwen samen reisde omdat ze even rust wilden van dit gedonder, maar zelfs dan werd soms hij benaderd of hij zijn vriendin niet af wilde staan voor de nacht.
Dit overkomt vooral de lowbudget-traveller, de onwetendheid en misverstanden over ‘westerse gewoonten”bestaan in grotere mate bij het ongeschoolde/onbemiddelde deel van de bevolking, en de lowbudgettraveller is steeds reizend in het openbaar vervoer en afhankelijk van de goedkoopste hotelletjes, reist tussen de 'gewone' mensen en de rugzaktourist reist zelf ook in grote onwetendheid, weet weinig of niets van het land waarin ie reist, de gewoonten en tradities zijn niet eenvoudig te duiden...
Tobias grapte: “ als ik een vrouw was zou ik een elektrisch apparaat bij me dragen en die gasten gewoon een stroomstoot toedienen als ze zo lastig en beledigend zijn” en” mijn ervaring met de verkopers/gidsen/handelaars/bedriegers is dat als ze echt lastig worden en ‘nee dankje’ niet begrijpen, ik zeg dat ik ze bij de politie ga aangeven, meestal schrikt dat voldoende af”.
En natuurlijk gaan er ook de verhalen rond over vrijlustige westerse vrouwen die graag ingaan op avances…. Meta ontmoette vorige week twee franse dames, eind dertig die overal waar ze kwamen hun veroveringen maakten onder de schone jongelingen en daar trots op waren.
Een ander topic is dat je tijdens het reizen erg veel mensen tegenkomt die je wat willen verkopen of wat aan je willen verdienen, dat weet je van tevoren, maar Tobias, die vijf maanden in India reisde, had hilarische verhalen over hoe ver mensen hierin soms gaan.
Er worden heel wat toneelstukjes opgevoerd en misleidende manoeuvres om de klant te vangen.
Er zijn natuurlijk ook nogal wat desperate mensen die veel doen om het hoofd boven water te houden, al is dat geen excuus voor afzetterij.

Naarmate je langer reist doorzie je het theater en de handelaars zien aan je dat je hun spel kent, dan wordt het reizen wat makkelijker, maar regelmatig duiken er weer nieuwe scenario’s op waar je instinkt.

Tobias verzuchte zelfs soms jaloers te zijn op de naïeve toerist, die zich laat inpalmen door bijvoorbeeld een gids die hem/haar overal veel te veel voor laat betalen maar dat niet weet en zich dus verder geen zorgen maakt en een bijzondere, door de gids georganiseerde ervaring hebben. En dus weinig ruzies of frustraties hebben tijdens de reis.

Donderdag weer een super lazy day, vroeg op om Meta uit te zwaaien, wandelen, zwemmen. Het lezen van Kongo van David van Reybrouck maar even gestaakt omdat het een overdosis kennis van slechtheid en narigheid dreigde te veroorzaken :-(
Ik vind het een fantastisch boek, maar kan het slechts in fases verhapstukken….
Bezonken rood van Jeroen Brouwers, wat ook al een eeuwigheid op mijn te lezenlijstje staat is prachtig maar ook niet erg opbeurend, dus naar wat luchtigers zoeken in de e-reader….

Het guesthouse waar ik nu zit is aan/op het strand, relaxt erfje, de familie die het runt leeft ook op het erf en mijn kamer heeft uitzicht op het ‘dorpspleintje’ dus veel mogelijkheid tot observeren van het familiegebeuren.
Opa ( is de eigenaar en de baas) en oma zitten in het huisje naast mij en zitten en slapen veel, maar alle kinderen en kleinkinderen komen dagelijks even bij ze zitten een praatje maken, hun eten wordt gebracht, het huisje schoongemaakt, het ziet er lief uit, ik zie zorgzaamheid.

Vrijdag
Vanmorgen, geïnspireerd door de 41 jarige alleenreizende Sue(die dat gisteren deed), een fiets gehuurd en naar Trinco gefietst.
Dat was heerlijk, vroeg vertrokken, geen gehussel met de ttman, lekker vrij, wind in de haren naar het stadje, lekker ontbeten daar en dan naar het Fort Frederick(portugees/hollands) en een belangrijke Hindutempel die staat op de 120 meter hoge berg genaamd Swami Rock, die in de zee steekt.
Er is een goeie stemming daar, pelgrims die komen bidden en de zegen komen halen van ‘het bezoeken van deze heilige plek’.

Zaterdag
weer naar Trinco gefietst en door de kleine straatjes gepeddeld, de groente-fruit en vismarkt gezien
en een berg fruit gekocht.
French Garden is zich aan het voorbereiden op een grote 'saturday night Party',eentje die ze heeeel lang niet hebben kunnen vieren door de burgeroorlog hier, en de jonge mannen zijn vast van plan er iets geweldigs van te maken. hmmmm ik heb een vluchtneiging, maar zal dat niet doen :-O