Dinsdag 30 augustus,
Zo! het fenomeen wakker worden en niet weten waar je bent heeft zich tot mijn plezier weer voorgedaan! want dat hoort bij het reizen en het thuiskomen.
Die eerste gewaarwording bij het wakker worden, een reeks van herinneringen aan andere momenten van wakker worden in een nieuwe omgeving, de vage contouren van de kamer waarin je slaapt, de geluiden, of in dit geval het gebrek aan geluiden.
Zes weken sliep ik met het geluid van een grote( vaak oude) draaiende fan boven mijn hoofd en meer dan de helft van die tijd ongeveer in een kamer aan het strand met het geluid van de branding, vooral 's nachts, duidelijk hoorbaar.
Deze ochtend is het muisstil in mijn beleving, sterker nog Amsterdam lijkt geluidloos.
Voordat ik wegging was mijn geluidoverlast-ervaring op de grens aan van irritatie; " er is hier altijd herrie" riep ik regelmatig, zo zie je maar :-)
Poes en hond weer op schoot,

de ijskast gevuld, , het huis, de planten, allemaal goed verzorgd door de liefste dochter die er is, mijn Margita Catharina Rosa.

Is het zo stil op straat omdat het koud is ? Of zijn nog veel mensen op vakantie? Hoe dan ook de beleving is opmerkelijk voor me, fluisterend Amsterdam…..

èèn dag in slow motion en dan weer aan het werk in de Berlage Lyceum mediatheek en zaterdag op de Open dag van de Volksuniversiteit Amsterdam weer mijn yogalessen aanprijzen.

Nog en beetje in reisstemming maakte ik een lange wandeling door Amsterdam en heb me verwonderd over de herfstkleding die mensen dragen, laarzen, jassen, sjaals..
En dat we elkaar bijna niet aankijken hier, weinig interactie, ieder doet zijn ding en verder geen gelanterfant en of slabakkerij.
Misschien is er weinig openlijk plezier, maar wat hebben we het goed hier!!

De Hollanders bouwden zo stevig dat het er nog allemaal staat!

Zaterdag
Na wat te hebben rondgekeken in Negombo vond ik een betere plek om mijn laatste twee dagen op Sri Lanka door te brengen.
De eerste plek was ook aan het strand maar het was weer een nogal vieze verwaarloosde ‘villa’.
Vier kamers, geen tuin en het enige personeel was een 20jarige verlegen, slecht engels sprekende jongen, die de hele dag alleen was daar.
Iedere keer dat ik hem zag nodigde hij me uit televisie te komen kijken in de gemeenschappelijke kamer, natuurlijk heb ik een keer aan zijn verzoek voldaan, maar een kwartier zappen bracht me, en ik denk ook hem, niet veel vreugde, dat we elkaar niet verstonden hielp niet mee…..
Zijn baas kwam een uurtje per dag langs om hem aan het werk te houden.
Deze kamer in Dephani is een grote verbetering, ook aan het strand, mooie tuin rondom, veel vrouwelijk personeel:-), schoon en o wonder, helemaal ingericht met houten meubels!!

Hier kan ik weer op blote voeten lopen, wat de afgelopen weken een van de vreugdes voor me was.
Er is wifi hier, zit dus helemaal goed voor de laatste 2 dagen.
Vanmorgen naar de stad gelopen, met parasol, want het is warm vandaag.
Het Dutch Fort gezien en de Dutch Canals!

De Hollanders bouwden zo stevig dat het er nog allemaal staat!
In het Fort zit nu de gevangenis dus je kan het niet bekijken! In 1796 hebben de Engelsen de Hollanders verdreven van de diverse strategische handelsposten waar the Dutch bijna tweehonderd jaar een monopolie in stand hielden op de specerijenmarkt.
Die koloniale geschiedenis die weet wat, lezend in Congo van David Van Reybrouck en wat info uit de gids over de koloniale tijd hier in Sri Lanka, plus het zien van de resten uit die tijd geeft al heel wat verbijsterende informatie.
Maar goed, ondertussen zit ik hier mooi, aan het strand, in de tuin, dat te verwerken, wie weet heb ik dat ook nog te danken aan die ondernemende hebzuchtige voorvaderen.

Ook zag ik de vismarkt, speciale sfeer daar, de vissers zijn ruige types, de visvrouwen lachen niet, ze moeten snel zaken doen, ze roepen en ( zo stel ik me voor ) schelden...

De bevolking van Negombo is erg christelijk, er staan flink wat grote kerken en veel mensen vragen me of ik christen ben, een ‘ja dat ben ik’ stemt ze tevreden.
De kerkdiensten zijn met luidsprekers ook buiten de kerk te volgen en veel mensen staan of zitten ook buiten in het zand om de kerk heen.

Het noordelijke deel van Negombo is de toeristenplek; een strook langs het strand van zo'n 2 km lang met hotelletjes, 'guesthouse's, restaurants en winkeltjes.
de meeste gasten komen of net aan en beginnen hun reis op Sri Lanka, of ze vertrekken binnenkort, de plaats ligt namelijk een paar km van het vliegveld.
en die sfeer heeft het ook, een soort tussenstation...

maar om af te kicken van Sri Lanka uiterst geschikt!

Dambulla

Woensdag
Nu het vertrek wat dichterbij komt, komt de exotische wereld, waar ik nu ben, weer meer naar voren, het is niet goed voor te stellen dat ik volgende week dinsdag weer in Amsterdam ben, in de mij zo bekende wereld.
Hier is bijna alles wat ik zie mij onbekend, vol mysterie, maar waarschijnlijk is veel wat hier gebeurt in wezen hetzelfde als in Nederland, kleine/grote menselijke dingen, gedoe, roddel, kinnesinne, kleine /grote zorgen over gezondheid en inkomen, over de politieke situatie.
Het is te veel om te vatten, hoe het op dit tropische eiland geregeld is, het zou veel tijd nemen voor je door hebt hoe bijvoorbeeld de ongeschreven regels hier de wet uitmaken…

Hoewel ik me constant verbaas en nogal eens gefrustreerd raak, voel ik me blijkbaar toch op mijn gemak in deze in mijn ogen nogal chaotische samenleving hier.
Er is in 'het zichtbare' zo weinig perfectie, van alles is maar half af, en dingen die stuk gaan bijvoorbeeld, worden zelden gemaakt ( gemiddeld).

En tegelijkertijd zijn daar de vele beeldschone mensen met symmetrische gezichten, gelijkmatige gebitten, lang en slank, mooi gekleed, in prachtige landschappen, tussen wilde bloemen en vruchten.

En waarom ik het zo naar mijn zin heb, is natuurlijk ook de vrijheid die ik voel, van het even weinig verantwoordelijkheid dragen, even verlost te zijn van werk en van de sleur van dagelijkse boodschappen, koken en schoonmaken.
Even een beetje naast jezelf te staan, o luxe.
Maar waarom dan Sri Lanka? Met z’n grote tegenstellingen, de armoede en de beperkte mogelijkheden voor een groot deel van de jeugd zich te ontwikkelen vooralsnog?
De bergen moeilijkheden waar ze hier mee worstelen, dat zie je en merk je.
De tropische stranden, de palmbomen, de relaxte vissers met hun dagelijkse vangsten van verse vis is een belangrijke reden.Het feit dat ik 6 weken kan rondreizen met een beperkt budget doordat het hier zo goedkoop is, is een reden.
Daarnaast speelt het Boeddhisme voor mijn keuze hier naar toe te gaan zeker een rol: de lange boeddhistische geschiedenis, het grote aandeel wat Sri Lanka heeft gehad in de ontwikkeling, verspreiding en continuïteit van het Boeddhisme is indrukwekkend, de zg Ancient Cities en de oudste boeddhistische geschriften zijn daar het tastbare bewijs van.

Donderdag
Vanmorgen was ik weer op een van de heilige plekken voor Boeddhisten, de Cave Temples van Dambulla en het was erg de moeite waard, blij dat ik dit ook nog heb bezocht.
Wat ik voel als ik op zo’n plek ben is niet goed te beschrijven, maar het is wrschlk hetzelfde als wat een pelgrim ervaart bij het bezoeken van een voor hem/haar heilige plek, of zoiets als wat een kunstliefhebber voelt als hij een geliefd kunstwerk in het echt ziet….
Bewondering, ontzag, verbondenheid, bevestiging, gewijde sfeer?
Deze grotten zijn al sinds de 2de en 3de eeuw in gebruik als boeddhistisch klooster en verschillende
toegewijde koningen hebben er aan bijgedragen dat er zeer fraaie schilderingen en Boeddhabeelden in de grotten kwamen zodat ze als tempels voor de leken gebruikt konden worden.

Beneden bij de trappen is er een nieuwe tempel gebouwd, door Japan aangeboden, een protserig merkwaardig geheel.

Vrijdag
In Negombo wachtten weer nieuwe verrassingen: zoals zo vaak maak ik me toch een soort voorstelling van hoe het ongeveer is op de plek waar ik naar toe ga.
Blijkbaar had ik van Negombo het idee dat het een luxe badplaats is omdat het dichtbij Colombo is en zie ik dat het net zo als op de meeste plekken een rommelig zooitje is.
Zonsondergang in Negombo.

Alleen de hotels van minimaal 100$ per nacht in het noordelijkste deel hebben een keurig strandje en verzorgde tuinen en waarschijnlijk schone kamers.
Een rommelig zooitje kan ook gezellig zijn, Maar ik ben hier nog niet lang genoeg om dat te hebben gevonden.

Vandaag naar Colombo gegaan met de bus om wat kadootjes te kopen, ik weet niet wat ik dacht, maar dat is niet gelukt; in drie uur 3 winkels bezocht ( verkeer staat vaak vast)

en door de overdekte markten gestruind en niks gevonden! Behalve dan een goed ’curry ontbijt’ en een flinke zak ramboetans.
Nog twee dagen hier aan de woeste baren ( moessontijd, hoge golven, niet mogelijk in de oceaan te zwemmen) en dan weer naar het Amsterdamse, naar mijn lieve familie en vrienden, daar verheug ik me ook weer erg op.

De zaterdagavond goed overleefd

Dinsdag,
De zaterdagavond redelijk goed overleefd, met een Hollands- en een Zwitsers stel en Sue samen gegeten en een paar arakcocktails gedronken op het strand, met keiharde popmuziek, zoals het hoort te hard om elkaar te kunnen verstaan, de jongens/mannen die het hadden georganiseerd hadden de meeste lol volgens mij, de toeristen gingen allemaal om een uur of 12 naar bed, de jongens gingen door tot 4 uur, alle gasten hadden slecht geslapen door het lawaai, maar mopperen niet, want zoals ik al eerder zei, het is een soort vrijstaat hier… dus als de jongens willen feesten dan feesten ze, de oudjes naast mij hebben er ook moeite mee maar verdragen het...: ze hebben een deel van hun hotel verhuurd aan deze mannen die een duikschool aan het opzetten zijn en ook een deel van de kamers beheren en een van de twee restaurant.
Nu ik een fiets heb maak ik elke dag minstens één tochtje, soms twee, van 1 a 2 uur'
Het is wel een beetje een bezienswaardigheid, zo’n oud mens op de fiets, ze weten hier niet beter dan dat een toerist, zeker van gevorderde leeftijd , zich laat vervoeren in een taxi…
Bij een van de tochtjes ben ik bij Sarvodaya op bezoek gegaan, afdeling Trincomalee bleek hier om de hoek te zitten.
Sarvodaya is een op de ideeën en idealen van A.T. Ariyaratne gebaseerde maatschappelijke beweging die zich inzet voor de emancipatie van vooral ongeschoolde Sri Lankanen, met de nadruk op oecumenische bijeenkomsten om het onderlinge respect tussen de aanhangers van verschillende godsdiensten te bevorderen, en ook een heel programma om praktische scholing aan jonge mensen aan te bieden door middel van workshops om hun kansen op werk te vergroten. Het is een grote organisatie, met veel afdelingen verspreid over het hele land. http://www.sarvodaya.org/

Een Nederlands stel wat ik daar ontmoette werkt in het westen van Sri Lanka voor Sarvodaya bij een afdeling die zich inzet om gehandicapte kinderen te ondersteunen bij scholing om zich een beroep eigen te maken.
Zeven jaar geleden ontmoette ik Ariyaratne in Welighama waar hij betrokken was bij de Yoga conferentie die ik bezocht.
Een bevlogen man, boeddhist, met veel daadkracht en in staat veel mensen te inspireren om met zijn ideeën aan de slag te gaan, Sarvodaya te ondersteunen en helpen de idealen te verwezenlijken.
Inmiddels heeft zijn zoon een groot deel van zijn werk overgenomen.

Tijdens een ander tochtje wat foto's van rare gevels en omheiningen gemaakt die me steeds opnieuw verbazen

Inmiddels komen er al wat minder ‘westerse’ toeristen in French Garden en komen er steeds meer Sri Lankaanse families hier vakantie houden, grappig want ze komen met kinderen en opa en oma en slapen makkelijk met z’n 6en in een kamer, waar twee bedden staan.
De sfeer verandert elke dag met het komen en gaan van mensen, geen dag is hetzelfde.
Door het luie strandleven is er niet zo veel te vertellen.
Daarom wat foto’s van de omgeving.

Het wordt tijd dat ik weer verder ga, geleidelijk richting vliegveld, morgen met de bus naar Dambula, waar ik hoop nog meer mooie oude Boeddhabeelden te zien.

Trinco is cool en hot

Woensdag
De derde dag in French Garden Pragash, wat een soort vrijstaat lijkt, een toevluchtsoord voor vermoeide backpackers.
Het is een ruim erf ,aan het strand, in de schaduw van palmbomen en met vele plekjes om te zitten, tafeltjes en stoelen en ligstoelen om te liggen.

er zijn 18 kamers en er zijn 2 restaurantjes, een met een simpele internationale keuken en de ander met srilankaanse keuken.
De meeste mensen die hier komen hebben al flink rond gereisd en kunnen hier relaxen.
Geen verkopers of lastige gidsen of ttmannen, even niet plannen en beslissen wat de volgende stap is, waar en wanneer de bussen vertrekken enz.
En met elkaar ervaringen delen is een geliefde bezigheid.
de Kroatische Meta, alleenreizend, vertrekt morgen weer naar huis, de Duitser Tobias reist overmorgen weer verder na 5 maanden India nu in Sri Lanka voor drie weken, gaat verder met zijn 8 maanden Azië reis, door naar Maleisië, Laos, Thailand, de twee Australiërs van in de zestig Brian en Harvey zijn na twee dagen weer op hun motorfiets gestapt, onderweg naar Galle om daar een cricketgame te zien( Australië - Sri Lanka?).
Er is een Nederlands stel wat in het noorden van Sri Lanka gereisd heeft( nog maar net opengesteld na de beëindiging van de burgeroorlog) en ook in Jaffna zijn geweest, op uitnodiging van een Srilankaanse oud collega.
We zitten samen te eten en bier te drinken en praten tot laat in de avond, onder de palmbomen met het geluid van de zee op de achtergrond, soms gemengd met een harde beat die de jongens die in het restaurant werken, af en toe opzetten.

Gisteren maakte ik met Meta een strandwandeling van een paar uur en op de terug weg begon het heftig te regenen en onweren, net op tijd konden we schuilen in een hindoe tempel waar een dagelijkse ‘eind v.d. dag ceremonie’ bezig was.

Ook na afloop bleven we nog hangen want het weer was te heftig om doorheen te gaan.
Na een uur toen het bijna donker was, kwam een man, die we op de heenweg ook al ontmoet hadden, ons helpen door de kleine, maar nu heftig stromende rivier te waden om weer naar het guesthouse te kunnen lopen.
Na een heerlijke koude douche weer met een paar mensen zitten eten en drinken in de tuin terwijl allerlei topics die de reiziger bezighoudt langskomen.

Backpacker's blues.
Een van de topics van alleenreizende vrouwen is de soms agressieve seksuele toenaderingspogingen van mannen hier, als alleenreizende vrouw ben je soort van vogelvrij voor opdringerig respectloos gedrag van mannen die je wel moet tegenkomen omdat zo weinig vrouwen in de openbare sector werken.
De ‘westerse mannen in het gezelschapje, zijn nogal geschokt en verbaasd dat het reizen als vrouw hier en in India zo lastig kan zijn.
Tobias, eind twintiger vertelde wel dat hij soms stukjes met vrouwen samen reisde omdat ze even rust wilden van dit gedonder, maar zelfs dan werd soms hij benaderd of hij zijn vriendin niet af wilde staan voor de nacht.
Dit overkomt vooral de lowbudget-traveller, de onwetendheid en misverstanden over ‘westerse gewoonten”bestaan in grotere mate bij het ongeschoolde/onbemiddelde deel van de bevolking, en de lowbudgettraveller is steeds reizend in het openbaar vervoer en afhankelijk van de goedkoopste hotelletjes, reist tussen de 'gewone' mensen en de rugzaktourist reist zelf ook in grote onwetendheid, weet weinig of niets van het land waarin ie reist, de gewoonten en tradities zijn niet eenvoudig te duiden...
Tobias grapte: “ als ik een vrouw was zou ik een elektrisch apparaat bij me dragen en die gasten gewoon een stroomstoot toedienen als ze zo lastig en beledigend zijn” en” mijn ervaring met de verkopers/gidsen/handelaars/bedriegers is dat als ze echt lastig worden en ‘nee dankje’ niet begrijpen, ik zeg dat ik ze bij de politie ga aangeven, meestal schrikt dat voldoende af”.
En natuurlijk gaan er ook de verhalen rond over vrijlustige westerse vrouwen die graag ingaan op avances…. Meta ontmoette vorige week twee franse dames, eind dertig die overal waar ze kwamen hun veroveringen maakten onder de schone jongelingen en daar trots op waren.
Een ander topic is dat je tijdens het reizen erg veel mensen tegenkomt die je wat willen verkopen of wat aan je willen verdienen, dat weet je van tevoren, maar Tobias, die vijf maanden in India reisde, had hilarische verhalen over hoe ver mensen hierin soms gaan.
Er worden heel wat toneelstukjes opgevoerd en misleidende manoeuvres om de klant te vangen.
Er zijn natuurlijk ook nogal wat desperate mensen die veel doen om het hoofd boven water te houden, al is dat geen excuus voor afzetterij.

Naarmate je langer reist doorzie je het theater en de handelaars zien aan je dat je hun spel kent, dan wordt het reizen wat makkelijker, maar regelmatig duiken er weer nieuwe scenario’s op waar je instinkt.

Tobias verzuchte zelfs soms jaloers te zijn op de naïeve toerist, die zich laat inpalmen door bijvoorbeeld een gids die hem/haar overal veel te veel voor laat betalen maar dat niet weet en zich dus verder geen zorgen maakt en een bijzondere, door de gids georganiseerde ervaring hebben. En dus weinig ruzies of frustraties hebben tijdens de reis.

Donderdag weer een super lazy day, vroeg op om Meta uit te zwaaien, wandelen, zwemmen. Het lezen van Kongo van David van Reybrouck maar even gestaakt omdat het een overdosis kennis van slechtheid en narigheid dreigde te veroorzaken :-(
Ik vind het een fantastisch boek, maar kan het slechts in fases verhapstukken….
Bezonken rood van Jeroen Brouwers, wat ook al een eeuwigheid op mijn te lezenlijstje staat is prachtig maar ook niet erg opbeurend, dus naar wat luchtigers zoeken in de e-reader….

Het guesthouse waar ik nu zit is aan/op het strand, relaxt erfje, de familie die het runt leeft ook op het erf en mijn kamer heeft uitzicht op het ‘dorpspleintje’ dus veel mogelijkheid tot observeren van het familiegebeuren.
Opa ( is de eigenaar en de baas) en oma zitten in het huisje naast mij en zitten en slapen veel, maar alle kinderen en kleinkinderen komen dagelijks even bij ze zitten een praatje maken, hun eten wordt gebracht, het huisje schoongemaakt, het ziet er lief uit, ik zie zorgzaamheid.

Vrijdag
Vanmorgen, geïnspireerd door de 41 jarige alleenreizende Sue(die dat gisteren deed), een fiets gehuurd en naar Trinco gefietst.
Dat was heerlijk, vroeg vertrokken, geen gehussel met de ttman, lekker vrij, wind in de haren naar het stadje, lekker ontbeten daar en dan naar het Fort Frederick(portugees/hollands) en een belangrijke Hindutempel die staat op de 120 meter hoge berg genaamd Swami Rock, die in de zee steekt.
Er is een goeie stemming daar, pelgrims die komen bidden en de zegen komen halen van ‘het bezoeken van deze heilige plek’.

Zaterdag
weer naar Trinco gefietst en door de kleine straatjes gepeddeld, de groente-fruit en vismarkt gezien
en een berg fruit gekocht.
French Garden is zich aan het voorbereiden op een grote 'saturday night Party',eentje die ze heeeel lang niet hebben kunnen vieren door de burgeroorlog hier, en de jonge mannen zijn vast van plan er iets geweldigs van te maken. hmmmm ik heb een vluchtneiging, maar zal dat niet doen :-O

soms is het als een survivaltocht

Vrijdag 12 augustus
Zoon Bertil 31 jaar geworden vandaag! als ik terug ben wil ik het nog een keer vieren met hem!
en op deze dag eindelijk de beroemde oudste historische plekken van Polonnaruwa bekeken.
Het is een gebied van ongeveer 10km lang en 3 km breed waar de mooie beelden en ruïnes van kloosters en paleizen uit de 11de en 12de eeuw staan.
Het zijn de resten van een tijdperk waarin de toenmalige heersers het boeddhisme praktiseerden en promoten .
Nu een groot park waaraan een z.g. tank = waterbassin is gebouwd, dat er uit ziet als een meer en dat onderdeel was van een ingenieus waterhuishoudingsysteem in die tijd.
Vroeg op, om 6.30uur met de tuk tuk naar het ticketoffice, dan afgezet bij de noordelijkste bezienswaardigheid: de zittende, staande en stervende boeddha, de Reclining Boeddha uit èèn rots gehouwen.

Daar was het nog heel stil en zag ik drie mensen, in het wit gekleed, een bloemoffer brengen bij een van de Boeddha beelden, we raakten in gesprek en dat werd een gesprek wat ik niet snel zal vergeten.
Een vader met twee dochters, srilankanen, die het boeddhisme praktiseren en bestuderen, een dochter sprak uitstekend engels en ze vertaalde de mooie boeddhistische preek die haar vader me gaf en ook zijn uitleg van wat wij daar zagen, de symboliek …..

Dan langzaam wandelend naar het oude dorp terug, langs alle ruïnes en goed gerestaureerde oude gebouwen en als allerlaatste het archeologisch museum, tevreden zit ik om 13.00 uur achter de koffie in het hotel van Manel.
Het is van grote schoonheid wat ik zag, de architecten toen waren, naar mijn idee, heel wat kundiger dan de architecten van nu hier, hoe kan dat toch?
Wats kebeurd?

Het is heerlijk die schoonheid te zien, want de reis hier naar toe, in de bus naar Batticoala en met de trein naar Polannaruwa was nogal deprimerend.
De armoede en viezigheid is soms zo overheersend, het verbaasd me dat de mensen die in de overvolle bus en trein stappen zo schoon zijn en ruiken, want als je de huizen ziet: minstens de helft van de huizen zijn krotten of huizen die nooit afgebouwd zijn, met een erf vol rommel en afval, kleren die te drogen hangen op het prikkeldraad of over verroeste golfplaten die als afscheiding gebruikt worden.
De stationnetjes zijn wel opvallend keurig en opgeruimd en goed in de verf en zo.
De stationschefs zien er ook altijd onberispelijk uit in uniform en hebben een duidelijke status.

De boemeltrein stopt om de 15 km op soms piepkleine stationnetjes, dus duurt een afstand van 100km wel 4.5 uur.

En nu weer verder op wat soms een survivaltocht lijkt doordat het zo heet is.
Morgen naar Sigirya? Een must nu ik hier ben! Dus weer uitpluizen hoe daar te komen…. En daar ook weer vandaan weg te komen… ik raak wel al wat beter in de onderhandelingen met de tuk tuk chauffeurs en het afpoeieren van allerlei mensen die je iets willen verkopen, diensten of goederen…..
Op straat kwam ik Gama weer tegen, de tuktukman die me ’s morgens naar de Boeddha’s had gebracht en me op mijn verzoek aan het eind van de middag naar nog een aantal overgebleven oog- en hart-strelende overblijfselen uit oude tijden.

Met hem maakte ik een deal om de volgende morgen vroeg in de tuk tuk naar Sigeria te vertrekken met koffers en al en dat hij bij de koffer zou blijven tijdens mijn bezoek aan die wonderlijke bezienswaardigheid Sigerya.

Sigerya: ruïnes en wandschilderingen uit ongeveer de 4de tot 12de eeuw, maar dan op en om een grote afgeplatte rots van 100 meter hoog. Er zijn resten van paleizen en resten van kloosters, prachtige meditatie grotten bijv.

Dat is een hele klim en het bezichtigen duurt ongeveer 2 uur, ik kan het met niets vergelijken, het heeft een heel speciale schoonheid, het is goed voor te stellen hoe het er ooit uitgezien moet hebben, wat waren ze toen kundig in het verfraaien van hun omgeving

Daarna bracht Gama me naar de bus in Habarana, de bus naar Trincomali.
Zover ging alles heel goed, geweldig zelfs.
Maar in Uppaveli op de plek waar ik graag een week had willen zitten, was alles vol en meerdere hotels daarom heen ook, volgens mijn ttman….en na bij drie plekken te hebben gevraagd geloofde ik hem..
Wat een sufferd dat ik niet gebeld had :-( nu zit ik 10 km noordelijker , wel aan hetzelfde prachtige strand maar op een rare plek, veel te duur en ongezellig, dus vertrek ik morgenochtend weer.

Bizarre zorgjes heb ik, reizen is soms lastig. Iedere dag nieuwe beslissingen nemen over hoe en waar je wilt/kunt luieren en genieten…..
en steeds bij het verplaatsen afhankelijk zijn van de ttman, de meesten zijn aardig en eerlijk, sommigen het tegendeel.

Zondag,
Vroeg op om te zwemmen in die zijdezachte glasheldere oceaan, ook het zand is heel fijn, anders dan verderop in het zuiden; daar zijn woeste zanderige golven en grover zand.
Gisteren had ik tijdens een wandeling al een afspraak gemaakt met een plaatselijke ttman om me op te halen in de ochtend, weg uit die rare plek.
Op weg naar het busstation, om het oosten maar weer te verlaten, sjaggerijnig want ik voelde me afgezet door de mensen van het hotel en de ttman die me daar bracht, en ik wilde eigenlijk niet weg van de oceaan.
Ik bedacht dat vlak bij de plek waar ik oorspronkelijk had willen slapen en wat vol bleek, er nog een plek was waar ik wel wilde zitten en waarvan ttman van gisteren me zei dat alles vol was…(grrrr) dus toch nog even vragen daar.
Er bleek geen kip te zitten, het is ook niet zo’n heel geweldige plek, maar 500m van het strand….en goedkoop( gerund door mannen, behoorlijk vies,(hier lijkt dat vaak samen te moeten gaan) maar wel met een fijne tuin.
Dus blijf ik toch nog even in de buurt van die zijdeachtige heldere oceaan, lekker zwemmen..
Zondag
Vanmiddag alweer wat leuke mensen ontmoet aan het strand, een Sloweense van achter in de veertig die ook alleen reist en een Engelse jongen ook alleen…. We begrijpen elkaar :-)
En het lijkt er op dat ik morgen of overmorgen toch terecht kan in mijn favoriete plek.
In 2004 heb ik daar ook een week gezeten en was wel bang dat er niets meer zou zijn na de tsunami, maar in de Lonely Planet stond al dat ze weer in business waren, en vanmiddag zag ik dat de gebouwen er bijna allemaal nog stonden, en alles opnieuw is geverfd.
Dezelfde familie die het runt, allemaal 7 jaar ouder, maar details over de gevolgen van de tsunami en het gewelddadige beëindigen van de Tamil- zelfstandigheid-strijd voor hun familie en omgeving weet ik niet.

Omdat ik al een aantal dagen niet makkelijk op internet kan, heb ik weinig idee van de rest van de wereld, want de engelse krant is lang niet overal te krijgen.
Wat niet weet wat niet deert?

Maandag,
Dat was een treurige avond-nacht –ochtend; de verwaarloosde plek waar ik een kamer heb is tamelijk groot , 15 kamers en het is op mij en een frans stel leeg.
Als je buiten je kamer gaat zitten, wat niet onaardig is, mooie tuin veel ruimte, komt het bedienend personeel bij je zitten, blij dat er wat gebeurt…
En dan beginnen de moeizame gesprekken door de taal-en cultuurverschillen, en gisteren kwam daar o.a uit dat ik de familie van de oppasser zou bezoeken, een km de heuvel op. En dat de kok mij een ontbijt zou verzorgen vandaag.
Dat is gebeurd. Srilankaans ontbijt gegeten met de handen en met drie toeschouwers als extra…
De oppasser is een voormalig visser die zijn boot en huis kwijtraakte door de tsunami, en zijn vrouw door de oorlog.
Van een christelijke Koreaanse organisatie kreeg hij een nieuw huis op een heuvel en een baantje als oppasser in het hotelletje.
Zijn twee kinderen worden opgevangen door een buurmeisje, die zo te zien een hele groep kinderen onder haar hoede heeft.foto
Het huis was totaal leeg en vies, drie kamers, mooi uitzicht, maar hij had geen geld om het huis in te richten zei die, treurig.

-Er zijn hier nogal wat christenen en zijn daar erg overtuigd in, de helft van de mensen die ik hier ontmoette zijn christen en willen dat weten ook, grappig is dat de vrouwen hier fietsen! In een soort van vijftiger jaren jurken.
Voor zover ik nu kan zie/voelen is hier een wonderlijke mengeling van atmosfeer, toch wel een beetje grimmig, treurig en hoopvol tegelijk, maar goed, dat is in mijn hoofd, heb nog weinig mensen gesproken en velen spreken niet genoeg engels om echt een gesprek te hebben, als ze dat al zouden willen.

en vandaag kon ik terecht op mijn favoriete plek, direkt aan het strand, waar ik 7 jaar geleden ook een goeie tijd heb gehad.
Tussentijds 'nooit meer slapen'van W.F.Hermans gelezen met groot plezier!!!er eindelijk toe gekomen deze klassieker te lezen, begrijp nu beter waarom Hermans zo lang en door velen de beste auteur van Nederland is genoemd.