Zoon Bertil 31 jaar geworden vandaag! als ik terug ben wil ik het nog een keer vieren met hem!
en op deze dag eindelijk de beroemde oudste historische plekken van Polonnaruwa bekeken.
Het is een gebied van ongeveer 10km lang en 3 km breed waar de mooie beelden en ruïnes van kloosters en paleizen uit de 11de en 12de eeuw staan.
Het zijn de resten van een tijdperk waarin de toenmalige heersers het boeddhisme praktiseerden en promoten .
Nu een groot park waaraan een z.g. tank = waterbassin is gebouwd, dat er uit ziet als een meer en dat onderdeel was van een ingenieus waterhuishoudingsysteem in die tijd.
Vroeg op, om 6.30uur met de tuk tuk naar het ticketoffice, dan afgezet bij de noordelijkste bezienswaardigheid: de zittende, staande en stervende boeddha, de Reclining Boeddha uit èèn rots gehouwen.
Daar was het nog heel stil en zag ik drie mensen, in het wit gekleed, een bloemoffer brengen bij een van de Boeddha beelden, we raakten in gesprek en dat werd een gesprek wat ik niet snel zal vergeten.
Een vader met twee dochters, srilankanen, die het boeddhisme praktiseren en bestuderen, een dochter sprak uitstekend engels en ze vertaalde de mooie boeddhistische preek die haar vader me gaf en ook zijn uitleg van wat wij daar zagen, de symboliek …..
Dan langzaam wandelend naar het oude dorp terug, langs alle ruïnes en goed gerestaureerde oude gebouwen en als allerlaatste het archeologisch museum, tevreden zit ik om 13.00 uur achter de koffie in het hotel van Manel.
Het is van grote schoonheid wat ik zag, de architecten toen waren, naar mijn idee, heel wat kundiger dan de architecten van nu hier, hoe kan dat toch?
Wats kebeurd?
Het is heerlijk die schoonheid te zien, want de reis hier naar toe, in de bus naar Batticoala en met de trein naar Polannaruwa was nogal deprimerend.
De armoede en viezigheid is soms zo overheersend, het verbaasd me dat de mensen die in de overvolle bus en trein stappen zo schoon zijn en ruiken, want als je de huizen ziet: minstens de helft van de huizen zijn krotten of huizen die nooit afgebouwd zijn, met een erf vol rommel en afval, kleren die te drogen hangen op het prikkeldraad of over verroeste golfplaten die als afscheiding gebruikt worden.
De stationnetjes zijn wel opvallend keurig en opgeruimd en goed in de verf en zo.
De stationschefs zien er ook altijd onberispelijk uit in uniform en hebben een duidelijke status.
De boemeltrein stopt om de 15 km op soms piepkleine stationnetjes, dus duurt een afstand van 100km wel 4.5 uur.
En nu weer verder op wat soms een survivaltocht lijkt doordat het zo heet is.
Morgen naar Sigirya? Een must nu ik hier ben! Dus weer uitpluizen hoe daar te komen…. En daar ook weer vandaan weg te komen… ik raak wel al wat beter in de onderhandelingen met de tuk tuk chauffeurs en het afpoeieren van allerlei mensen die je iets willen verkopen, diensten of goederen…..
Op straat kwam ik Gama weer tegen, de tuktukman die me ’s morgens naar de Boeddha’s had gebracht en me op mijn verzoek aan het eind van de middag naar nog een aantal overgebleven oog- en hart-strelende overblijfselen uit oude tijden.
Met hem maakte ik een deal om de volgende morgen vroeg in de tuk tuk naar Sigeria te vertrekken met koffers en al en dat hij bij de koffer zou blijven tijdens mijn bezoek aan die wonderlijke bezienswaardigheid Sigerya.
Sigerya: ruïnes en wandschilderingen uit ongeveer de 4de tot 12de eeuw, maar dan op en om een grote afgeplatte rots van 100 meter hoog. Er zijn resten van paleizen en resten van kloosters, prachtige meditatie grotten bijv.
Dat is een hele klim en het bezichtigen duurt ongeveer 2 uur, ik kan het met niets vergelijken, het heeft een heel speciale schoonheid, het is goed voor te stellen hoe het er ooit uitgezien moet hebben, wat waren ze toen kundig in het verfraaien van hun omgeving
Daarna bracht Gama me naar de bus in Habarana, de bus naar Trincomali.
Zover ging alles heel goed, geweldig zelfs.
Maar in Uppaveli op de plek waar ik graag een week had willen zitten, was alles vol en meerdere hotels daarom heen ook, volgens mijn ttman….en na bij drie plekken te hebben gevraagd geloofde ik hem..
Wat een sufferd dat ik niet gebeld had :-( nu zit ik 10 km noordelijker , wel aan hetzelfde prachtige strand maar op een rare plek, veel te duur en ongezellig, dus vertrek ik morgenochtend weer.
Bizarre zorgjes heb ik, reizen is soms lastig. Iedere dag nieuwe beslissingen nemen over hoe en waar je wilt/kunt luieren en genieten…..
en steeds bij het verplaatsen afhankelijk zijn van de ttman, de meesten zijn aardig en eerlijk, sommigen het tegendeel.
Zondag,
Vroeg op om te zwemmen in die zijdezachte glasheldere oceaan, ook het zand is heel fijn, anders dan verderop in het zuiden; daar zijn woeste zanderige golven en grover zand.
Gisteren had ik tijdens een wandeling al een afspraak gemaakt met een plaatselijke ttman om me op te halen in de ochtend, weg uit die rare plek.
Op weg naar het busstation, om het oosten maar weer te verlaten, sjaggerijnig want ik voelde me afgezet door de mensen van het hotel en de ttman die me daar bracht, en ik wilde eigenlijk niet weg van de oceaan.
Ik bedacht dat vlak bij de plek waar ik oorspronkelijk had willen slapen en wat vol bleek, er nog een plek was waar ik wel wilde zitten en waarvan ttman van gisteren me zei dat alles vol was…(grrrr) dus toch nog even vragen daar.
Er bleek geen kip te zitten, het is ook niet zo’n heel geweldige plek, maar 500m van het strand….en goedkoop( gerund door mannen, behoorlijk vies,(hier lijkt dat vaak samen te moeten gaan) maar wel met een fijne tuin.
Dus blijf ik toch nog even in de buurt van die zijdeachtige heldere oceaan, lekker zwemmen..
Zondag
Vanmiddag alweer wat leuke mensen ontmoet aan het strand, een Sloweense van achter in de veertig die ook alleen reist en een Engelse jongen ook alleen…. We begrijpen elkaar :-)
En het lijkt er op dat ik morgen of overmorgen toch terecht kan in mijn favoriete plek.
In 2004 heb ik daar ook een week gezeten en was wel bang dat er niets meer zou zijn na de tsunami, maar in de Lonely Planet stond al dat ze weer in business waren, en vanmiddag zag ik dat de gebouwen er bijna allemaal nog stonden, en alles opnieuw is geverfd.
Dezelfde familie die het runt, allemaal 7 jaar ouder, maar details over de gevolgen van de tsunami en het gewelddadige beëindigen van de Tamil- zelfstandigheid-strijd voor hun familie en omgeving weet ik niet.
Omdat ik al een aantal dagen niet makkelijk op internet kan, heb ik weinig idee van de rest van de wereld, want de engelse krant is lang niet overal te krijgen.
Wat niet weet wat niet deert?
Maandag,
Dat was een treurige avond-nacht –ochtend; de verwaarloosde plek waar ik een kamer heb is tamelijk groot , 15 kamers en het is op mij en een frans stel leeg.
Als je buiten je kamer gaat zitten, wat niet onaardig is, mooie tuin veel ruimte, komt het bedienend personeel bij je zitten, blij dat er wat gebeurt…
En dan beginnen de moeizame gesprekken door de taal-en cultuurverschillen, en gisteren kwam daar o.a uit dat ik de familie van de oppasser zou bezoeken, een km de heuvel op. En dat de kok mij een ontbijt zou verzorgen vandaag.
Dat is gebeurd. Srilankaans ontbijt gegeten met de handen en met drie toeschouwers als extra…
De oppasser is een voormalig visser die zijn boot en huis kwijtraakte door de tsunami, en zijn vrouw door de oorlog.
Van een christelijke Koreaanse organisatie kreeg hij een nieuw huis op een heuvel en een baantje als oppasser in het hotelletje.
Zijn twee kinderen worden opgevangen door een buurmeisje, die zo te zien een hele groep kinderen onder haar hoede heeft.foto
Het huis was totaal leeg en vies, drie kamers, mooi uitzicht, maar hij had geen geld om het huis in te richten zei die, treurig.
-Er zijn hier nogal wat christenen en zijn daar erg overtuigd in, de helft van de mensen die ik hier ontmoette zijn christen en willen dat weten ook, grappig is dat de vrouwen hier fietsen! In een soort van vijftiger jaren jurken.
Voor zover ik nu kan zie/voelen is hier een wonderlijke mengeling van atmosfeer, toch wel een beetje grimmig, treurig en hoopvol tegelijk, maar goed, dat is in mijn hoofd, heb nog weinig mensen gesproken en velen spreken niet genoeg engels om echt een gesprek te hebben, als ze dat al zouden willen.
en vandaag kon ik terecht op mijn favoriete plek, direkt aan het strand, waar ik 7 jaar geleden ook een goeie tijd heb gehad.
Tussentijds 'nooit meer slapen'van W.F.Hermans gelezen met groot plezier!!!er eindelijk toe gekomen deze klassieker te lezen, begrijp nu beter waarom Hermans zo lang en door velen de beste auteur van Nederland is genoemd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten